Witam wszystkich

Chciałbym się dowiedzieć co myślicie o takiej sytuacji

ja 27 lat, ona 28

Rozstałem się z dziewczyną na kilka dni przed oświadczynami, pierścionek już kupiłem i miałem zamiar na dniach poprosić o rękę. Nasz związek trwał 2 lata, ale wszystko chodziło jak w zegarku i nagle - bum ! Panna stwierdziła, że już mnie nie kocha. Postanowiłem w związku z zaistniałymi okolicznościami zachować godność i nie prosiłem o drugą szansę bo wiem, że takie rzeczy nie wypalają. Jedynie zapytałem o powód jej decyzji - odparła, że nie ma konkretnego powodu, nic nie zrobiłem, po prostu stwierdziła, że myślała od 2 miesięcy nad nami i to nie jest prawdziwa miłość, pierwsze wow opadło i doszła do wniosku, że nie czuje do mnie już nic poza sympatia a to za mało. Związek był na odległość, ale widywaliśmy się często i zawsze wszystko grało, dlatego jej decyzja była szokiem. Zauważyłem, że od miesiąca coś się psuje, ale mówiła, że dużo pracy itd. więc nie czepiałem się bo nie jestem nachalny. Wiem, że na wypalenie nie ma rady, więc po prostu wystarczająco mnie nie kochała, to nie była prawdziwa miłość, tylko zauroczenie. Takie życie.

W życiu byłem w 2 poważnych związkach i każdy się rozpadł. 1- z powodu innych celów w życiu. 2 - nie mam pojęcia i serio Panowie/Panie - analizowałem sytuacje z każdej strony i nie ma faktycznie przyczyny aby tak w przeciągu miesiąca uczucie wyparowało. Ona też twierdzi, że przyczyny nie ma- po prostu coś zgasło. Pocieszam się, że lepiej teraz niz przed ślubem i nie zostałem z hipoteką i alimentami.

Jestem dość przystojny, nie mnie to oceniać, ale nigdy nie narzekałem na brak zainteresowania ze strony kobiet. Pracuję i studiuję, ogólnie sobie radzę, nie jest źle. Jestem dobrze odbierany przez ludzi, mam dużo znajomych, kilkoro przyjaciół i generalnie jestem towarzyskim gościem. W związku nie jestem typem cieplej kluchy, ale potrafię dać także czułość, jestem uczciwy, nie zdradzam, kocham, dbam, wszystko co powinno być spełnione aby związek funkcjonował. W łóżku układało nam się także bardzo dobrze. W życiu zawsze miałem pod górkę, więc nauczyłem się walczyć o swoje, uważam, że jestem dobrze poukładany. Do pełni szczęścia brakowało mi tylko założenia rodziny, czego bardzo chciałem, chciałem mieć normalną, kochającą, oddaną żonę i fajne dzieciaki.

Mój problem polega na tym, że boję się, że nie zbuduje rodziny. Mam już swój wiek, niedługo 28 strzeli, moi kumple już pożenieni, dzieciaki porobione, ja także miałem taki plan, i moja ex, aby zamieszkać razem za kilka miesięcy i zacząć pracować nad potomstwem. Staram się ogarnąć to wszystko, ale nie jestem w stanie pojąć czy jeszcze kiedykolwiek będę w stanie zaufać kobiecie, skoro już drugi raz tak z bomby został mój świat przewrócony do góry nogami, boję się, że nie znajdę także tej właściwej, bo jak dobrze wiecie ciężko jest znaleźć kogoś wartościowego, tym bardziej przy dzisiejszym tempie życia. Boję się, że czas mi ucieka i straciłem tą jedyną właśnie i teraz nawet jak mi przejdzie + zanim znajdę jakąś kandydatkę + zanim ja poznam to minie ładnych parę lat, a jak okaże się, że znowu odwali mi numer to znowu będę z przysłowiową rękę w nocniku. Powiedzcie, czy to normalne, że w tym wieku nie ma się jeszcze kandydatki na żonę? Boję się, że stracę swoją szansę na rodzinę bo co nie trafię to niewypał. 2 związki poważne + kilka dziewczyn z którymi się spotykałem ale to nie było to. Nie chcę obudzić się w wieku 40 lat kiedy będzie już za późno na dzieciaki, etc. I czy istnieją jeszcze fajne dziewczyny, które potrafią docenić to co miały, a miała naprawdę fajny związek ze mną.


Zmieniony przez - top-gun w dniu 2016-11-05 14:38:08