Dzięki wielkie Methos. Ja też mam dla ciebie niespodziankę- uzupełnienie tekstu o upadłych aniołach. Jak zwykle pozdrawiam i do zobaczenia na g-g.
Upadłe Anioły i Demony
Abaddon
- ("niszczyciel") "Anioł Zniszczenia" z Apokalipsy; anioł śmierci i destrukcji, demon czeluści, władca demonów (sam nazywany demonem zła). W Starym Testamencie jego imię oznaczało najpierw miejsce zepsucia, świat podziemny.
Abbadona
Abbadona - niegdyś serafin i wierny towarzysz Abdiela (rozświetlonego serafina).
Adirael
Adirael - ("wspaniałość Boga"); w niebie zajmował wysokie miejsce (archanioł?), obecnie służy Belzebubowi, księciu Piekła.
Adramelech
Adramelech - (Adramemek, "król ognia"; imię pochodzące z mitologii asyryjskiej) niegdyś anioł chóru tronów towarzyszący Asmadajowi; obecnie ósmy z dziesięciu arcydemonów, wielki kanclerz Piekła. Wezwany, ukazywać się ma pod postacią pawia lub muła. W Drugiej Księdze Królewskiej (17, 31) Adramelech jest bogiem Sefarwaitów z Samarii, któremu składano ofiary z dzieci. W "Raju Utraconym" jest "idolem Asyryjczyków". Według "Mesjady" jest "nieprzyjacielem Boga, bardziej podstępnym, pysznym i złośliwym niźli sam Szatan, diabłem straszliwiej wyklętym i większym hipokrytą".
Aeszma
Aeszma - w mitologii perskiej jeden z siedmiu demonów.
Agares
Agares - (Agreas, Aguares) niegdyś anioł chóru cnót, obecnie książę Piekła dowodzący 31 legionami złych duchów. Ukazywać się ma pod postacią starca siedzącego okrakiem na krokodylu, z krogulcem w ręce. Uczy wszystkich języków i potrafi wywoływać trzęsienie ziemi. Według legendy miał być jednym z 72 duchów, które Salomon uwięził w mosiężnym naczyniu i wrzucił do jeziora (lub wygnał go do Dolnego Egiptu).
Adirael
Agniel - w "Zoharze" czwarta z dziesięciu Sefirot Zła i Nieczystości (inaczej Gamchikot, Gog Szekla), odwrotna do świętej sefiroty Chesed - "miłość".
Agrat bat Machlat
Agrat bat Machlat - żeński anioł nierządu, jedna z trzech pomocnic Samaela (oprócz Lilith i Naamy). "Talmud" ostrzega: "Nikt nie powinien samotnie wychodzić w nocy, szczególnie w środę i w sobotę, ponieważ Agrat córka Machlat przebywa na zewnątrz z osiemnastoma miriadami aniołów zniszczenia, z których każdy oddzielne ma zezwolenie na to, by czynić zło".
Amalek
Amalek - upadły anioł z "Zoharu", porównywany do Samaela: "zły wąż, bliźniacza dusza jadowitego boga".
Ami
Ami - niegdyś anioł chóru potęg, obecnie "wielki przewodniczący niższych sfer". Posiada "doskonałą znajomość astrologii i sztuk wyzwolonych".
Ammit
Ammit - żeński demon egipskiego sądu w zaświatach, otoczony trwogą jako "pożeracz zmarłych", z głową krokodyla , tułowiem drapieżnego kota i zadem hipopotama. Potwór ten czyha podczas sądu obok wagi, żeby potem połknąć grzesznika.
Amniksjel
Amniksjel - elektor Piekła, niegdyś anioł władający jednym z 28 Pałaców Księżyca.
Amudiel
Amudiel - jeden z siedmiu elektorów Piekła.
Ananel
Ananel - (Anani, Hananel, Chananel)-miał zstąpić z Nieba na górę Hermon i sprowadzić na Ziemię grzech.
Anmael
Anmael - (Chnum, Azael) jeden z przywódców upadłych aniołów. Tak jak Szemhazaj, prosząc o rękę córki człowieczej, Istahar, obiecał jej wyjawić pełne Imię Boże i za to został strącony z Nieba.
Apollyon
Apollyon - (Appollyon, Apollion; "niszczyciel") - w Biblii jest Aniołem Czeluści i sługą Boga, w okultyzmie jednak i w pismach niekanonicznych jest aniołem zła. Imieniem tym posługiwano się również nazywając siedzibę złych duchów (Piekło). Bunyan w "Wędrówce pielgrzyma" opisuje go tak: "pokryty jest rybią łuską, ma skrzydła niczym smok, niedźwiedzie łapy, a z jego brzucha bucha dym i ogień".
Arakiba
Arakiba - (Arakab, Aristikifa, Artakifa); zły (upadły) anioł, który miał sprowadzić na Ziemię grzech, a obecnie pełni rolę dziesiętnika armii Samaela (Szatana).
Arakiel
Arakiel - ("ten, który sprawuje władzę nad Ziemią") według etiopskiej "Księgi Henocha" , jeden z dwunastu upadłych aniołów. Miał ludzi uczyć orientacji w terenie.
Araksjel
Araksjel - według etiopskiej "Księgi Henocha" , jeden z upadłych aniołów.
Arias
Arias - w okultyzmie jeden z dwunastu markizów Imperium Piekła, demon władający wonnymi ziołami.
Ariel
Ariel - (Arael, Ariael, "gniew boży"); anioł z głową lwa, czasem dobry a czasem upadły (w każdym razie należał do chóru cnót); w "Testamencie Salomona" zwierzchnik demonów. Jest władcą wiatru.
Ariok
Ariok - (Ariuch, Orioch, Arioch, "srogi lew"); w Genesis 14,1 jest królem Ellasaru, a w legendzie żydowskiej wyznaczonym przez Boga aniołem stróżem Henocha, strzegącym jego pism. Częściej jednak pojmowany jest jako wysłannik Szatana, demon zemsty, posługujący się nią jednak tylko w stosunku do tych, którzy sami się do niej uciekają.
Armaros
Armaros - (Armers, Farmaros, Abaros, Arearos) jeden ze wspomnianych w "Księdze Henocha" upadłych aniołów, uczący "odczyniania uroków".
Armen
Armen - wspomniany w "Księdze Henocha" upadły anioł.
Armers
Armers - upadły anioł z wiersza Van Dorena.
Aryman
Aryman - (Ahriman, Ariman, Ahraman, Dahak, Angara Mainju - "Zły Duch") perskie imię Księcia Zła, pierwowzór judeochrześcijańskiego Szatana. Miał sprowadzić śmierć na ziemię poprzez zabicie pierwowzoru człowieka i zwierząt. Nie zawsze uwarzano go jednak za ducha całkowicie złego. Mazdajscy magowie składali mu ofiary. Jest bogiem równie silnym jak jego przeciwnik, Ormuzd, który postanawia go zniszczyć poprzez Dzieło Stworzenia.
Asael
Asael - ("ten, którego stworzył Bóg") anioł służebny Szemhazaja (obaj strąceni zostali za współżycie z córkami ludzkimi).
Asbiel
Asbiel - ("ten, który uciekł od Boga") według "Księgi Henocha" "udzielił synom Bożym fałszywej rady i namówił ich do grzechu z córkami ludzkimi", jest zatem aniołem upadłym.
Asmadaj
Asmadaj - dawniej anioł chóru tronów, wraz ze swym towarzyszem Adramelechem "pragnęli z Bogiem / zrównać się, gardząc wszystkim, co poniżej".
Asmodaj
Asmodaj - (Aszmedaj, Asmodiusz, Sidonej) upadły "mający skrzydła, polatujący to tu, to tam i znający tajemnice przyszłości". Uczy matematyki i potrafi uczynić człowieka niewidzialnym. Jest wodzem 72 legionów duchów piekielnych. Przywołany, ukazuje się pod postacią istoty o głowach byka, barana i człowieka.
Asmodel
Asmodel - pierwotnie jeden z wodzów chóru cherubinów, obecnie (według "Pistis Sofia") demon kary. W Kabale jedna z nieczystych sefirot.
Asmodeusz
Asmodeusz - ("duch zła") "wściekły diabeł", kiedyś serafin, który miał (według Forlonga) upić Noego, w Księdze Tobiasza zaś (3, 8; 8, 3) jest złym duchem, który zabił siedmiu nowo poślubionych mężów Sary. W demonologii jest zarządcą piekielnych domów gry. Cabbel przedstawia go jako syna Lilith i Samaela (lub samego Adama!!!). W tradycji żydowskiej jest teściem demona Bar Szaloma. Uważany jest za wynalazcę wszelkiej rozrywki, muzyki, tańca i sztuk dramatycznych. W Talmudzie przedstawiany jest jako "król demonów" i władca liczb parzystych. Ma "napełniać mężczyzn żądzą, prowadzącą do wiarołomstwa" oraz "obdarzać magicznymi pierścieniami; pokazuje, jak stać się niewidzialnym; uczy geometrii, arytmetyki, astronomii i nauki o ruchu". Wezwany, ma się ukazywać jako książę o trzech głowach (byczej, ludzkiej i baraniej) z ogonem węża i gęsimi nogami, który ziejąc ogniem dosiada smoka i dzierży chorągiew oraz włócznię.
Astarot
Astarot - (Asterot) niegdyś serafin i książę chóru tronów, obecnie wielki Książę Piekła (jeden z siedmiu, którzy odwiedzili Fausta), jego skarbnik i nauczyciel sztuk wyzwolonych. Wezwany, ukazuje się jako "piękny anioł jadący na smoku, w prawym ręku trzymający żmiję", jednak przeraźliwie cuchnący. Według tradycji angielskiej występuje jako "wąż o ceglastoczerwonym mieniącym się ogonie, dwu żółtych silnych i krótkich nogach, blado żółtawym brzuchu, rudobrązowej szyi i ostrym szpikulcu zakończonym na kształt kolca jeża".
Astarte
Astarte - (Aszterot, Asztoret, Isztar-Wenus) główne żeńskie bóstwo starożytnych Fenicjan, Syryjczyków i Kartagińczyków, bogini Księżyca i płodności (pierwowzór Afrodyty). W okultyźmie żeński demon kwietnia, w "Raju Utraconym" I, 509-510, upadły anioł, utożsamiany z Astarotem (według De Plancy' ego jest jego samicą, przedstawianą z głową jałówki).
Aszmedaj
Aszmedaj - (Aszmodaj, Asmodée, Asmadaj, Chammadaj, Sydonaj) choć w tradycji rabinackiej ma być posłańcem Boga, to jako przeciwnik Salomona, władca Południa i przywódca 66 legionów upadłych częściej pojmowany jest jako anioł zła, w przeszłości cherubin (w okultyzmie wąż kuszący Ewę) i wielki filozof.
Ataf
Ataf - zły anioł, pomagający pokonać przeciwnika; wzywany w zaklęciach mających skłócić małżonków.
Atarkulf
Atarkulf - wódz upadłych aniołów z "Księgi Henocha".
Aurchi Be-Ram El
Aurchi Be-Ram El - upadły anioł, który przed potopem miał utrzymywać grzeszne stosunki z córkami ludzkimi.
Auza
Auza - (Oza) strącony za utrzymywanie grzesznych stosunków z córkami ludzkimi.
Aza
Aza - według tradycji rabinackiej wygnany z nieba za grzeszne stosunki z córkami ludzkimi, lub za sprzeciwienie się wyniesieniu patriarchy Henocha, gdy ten został przemieniony w anioła Metratona. Miał wyjawić Salomonowi niebiańskie tajemnice, czyniąc go najmądrzejszym człowiekiem na ziemi, a przed potopem spłodzić (razem z Azaelem) ze złą Naamą, córką Lameka, asyryjskie bóstwa opiekuńcze.
Azael
Azael - (Azjel, Asjel - "ten, którego umacnia Bóg") początkowo anioł służebny, zamieszkujący siódme niebo. Miał nauczyć ludzi czarów pozwalających opuszczenie Słońca, Księżyca i Gwiazd na ziemię. Ma być jednym z przeciwników czterech świętych władców żywiołów i strażnikiem ukrytych skarbów.
Azaradel
Azaradel - według "Księgi Henocha" jeden z upadłych aniołów objaśniających ludziom bieg Księżyca.
Azazel
Azazel - (Hazazel, "Bóg umacnia") według "Księgi Henocha" jeden z wodzów 200 upadłych aniołów, który "nauczył mężczyzn wykuwać miecze i tarcze", a kobiety "noszenia ubrań i malowania powiek". Zohar nazywa go jeźdźcem dosiadającym węża. Niegdyś był cherubinem i wodzem chóru niższych aniołów, obecnie to anioł upadły, ale wciąż potężny. W "Apokalipsie Abrahama" to "władca piekła, zwodziciel ludzkości", który jest demonem o siedmiu wężowych głowach, czternastu obliczach i dwunastu skrzydłach. Strącony miał być przez Boga za odmówienie złożenia pokłonu Adamowi. Ma być chorążym Szatana, a być może również pierwszym aniołem, jaki został strącony.
AAzazjel
Azazjel - upadły serafin, który w dramacie "Niebo i ziemia" Byrtona jest błagany przez pobożną Anah, wnuczkę Kaina, o wyjawienie Pełnego Imienia Boga i który w dniu Potopu unosi ją na inna planetę.
Azibiel
Azibiel - według "Księgi Henocha", upadły anioł wygnany z Niega za współżycie z córkami ludzkimi.
Azkiel
Azkiel - jeden z wodzów dwustu upadłych aniołów "Księgi Henocha", a także jeden z tych, którzy utrzymywali grzeszne stosunki z kobietami.
Azrael
Azrael - w mistyce żydowskiej anioł będący ucieleśnieniem zła, geniuszem śmierci. Właśnie Azrael miał być czwartym aniołem, któremu udało się przynieść Bogu garść ziemi, z której następnie został stworzony Adam. Ma on mieć "siedemdziesiąt tysięcy stóp i cztery tysiące skrzydeł, a w jego ciele znajduje się tyle oczu i języków, ile żyje ludzi na świecie."
Azrafil
Azrafil - według De Plancy' ego "straszliwy anioł" i jeden z demonów.
Baalberyt
Baalberyt - (Balberyt, Berit, Beal, Elberyt) niegdyś książę chóru cherubinów, obecnie piekielny arcykapłan i mistrz ceremonii nakłaniający do bluźnierstwa i morderstwa oraz poświadczający pakty między ludźmi a diabłami.
Badariel
Badariel - (Batarjal) jeden z dwustu upadłych aniołów etiopskiej "Księgi Henocha".
Bael
Bael - (Baal - "pan" lub "władca") potężny król podziemnego świata służący we wschodniej części Piekła. Jest zwierzchnikiem 60-70 legionów diabłów. Przywołany, ukazuje się jako istota o głowach człowieka, ropuchy i kota.
Balan
Balan - (Balam) niegdyś anioł chóru panowań, obecnie wielki i potężny Książę Piekła (dowodzi 40 legionami duchów piekielnych) o trzech głowach: byka, człowieka i barana, z wężowym ogonem i pałającymi ogniem oczyma. Przedstawiany jest nago, na niedźwiedziu, z krogulcem w dłoni.
Barakel
Barakel - (Barajiel) upadły anioł z "Księgi Henocha".
Barakijal
Barakijal - według "Księgi Jubileuszów" jeden z "czuwających", którzy zgrzeszyli z córkami ludzkimi. W Piekle jest nauczycielem astrologii. W "Księdze Henocha" miał być jednym z "dziesiętników" (przywódców) upadłych aniołów.
Barbatos
Barbatos - niegdyś anioł chóru cnót, obecnie Wielki Książę i zwierzchnik 30 legionów złych duchów. Ma "rozumieć śpiew ptaków, znać przeszłość i potrafić przepowiedzieć przyszłość. Przywołać go można tylko, gdy Słońce znajduje się w Strzelcu.
Basasael
Basasael - zły archanioł z "Księgi Henocha".
Batrael
Batrael - (Batariel, Badariel, Batrael, Batarjal, Metarel) w "Księdze Henocha" jeden z dwustu upadłych aniołów, czasem przywoływany w zaklęciach magicznych.
Bat Zuge
Bat Zuge - sefirota zła i nieczystości, określenie Lilith.
Behemot
Behemot - ("zwierzę") potwór chaosu (wieloryb, hipopotam, krokodyl) stworzony piątego dnia Stworzenia. Jest rodzaju męskiego i stanowi lądowy odpowiednik morskiego, żeńskiego potwora morza - Lewiatana. Według tradycji rzymskokatolickiej jest władcą ciemności (pomimo, że w Księdze Hioba 40, 19 określony jest jako "początek dróg Bożych"). Przedstawiany jest jako słoń o łapach niedźwiedzia, w Piekle ma pełnić funkcję wielkiego podczaszego i opiekować się obżarstwem oraz wszystkim tym, co dotyczy żołądka.
Belfegor
Belfegor - (Belfagor, Baal - Peor - "władca szczelin" lub "bóg Baal z góry Phegor) pierwotnie był czczonym pod postacią fallusa moambickim bogiem rozpusty. Wedłóg kabalistów należeć miał niegdyś do chóru księstw. W Piekle jest demonem odkryć i przemyślnych wynalazków. Ukazywać się ma pod postacią młodej kobiety. Masters przypuszcza, że Belfagor jest odpowiednikiem hinduskiego Rutrema.
Belial
Belial - (Berial, czasem Beliar) jeden z najpotężniejszych upadłych aniołów, niegdyś należał do chóru cnót. Często bywa utożsamiany z Szatanem. Jest "Panem Kłamstwa", zwanym również "Niegodnym". Właśnie za ciągłe kłamanie oraz za pogardę okazywaną nowostworzonemu człowiekowi miał zostać strącony. Milton w "Raju utraconym pisze: "Ostatni nadszedł Belial: bardziej sprośny / Umysł nie został strącony z Niebiosów / Ni rozkochany występniej w występku". Na rycinie Jacobusa Teramo tańczy przed Salomonem, składając mu listy uwierzytelniające. Jest symbolem niezależności i Księciem Północy.
Beliar
Beliar - ("nic nie wart") stworzony zaraz po Lucyferze z garści ognia anioł chóru cnót i chóru aniołów, miał upaść "jako pierwszy wśród cnotliwszych", strącony za odmowę uznania obrazu Boga. Beliar wspomniany był w kilku księgach Starego Testamentu jako zły duch, symbol i personifikacja zła. W Drugim Liście do Koryntian św. Paweł pyta: "(...) jaka jest wspólnota Chrystusa z Beliarem?" traktując Beliara jako wodza demonów lub personifikując go z samym Szatanem. W literaturze apokryficznej Beliar jest księciem ciemności, często też nazywa się go prymasem Piekła. Według niektórych Beliar nigdy nie był aniołem, ale, podobnie jak Aryman, niezależnym i równym Bogu przeciwnikiem.
Belzebub
Belzebub - (Beelzebub, Belzebud, Belzaboul; Beel - Zewuw : "Władca Much", Baal Zewul : "książę"; "Władca Chaosu") pierwotnie bóstwo syryjskie; w Drugiej Księdze Królewskiej filistyński bóg Ekronu; w Kabale wódz 9 złych aniołów Piekła. Choć często nazywany "władcą złych duchów", nie jest jednak utożsamiany z Szatanem. W Niebie miał być cherubinem.
Belzebut
Belzebut - (Beezebut) niegdyś książę serafinów, obecnie upadły anioł i zły duch lipca, przeciwnik anioła Werchiela.
Bernael
Bernael - anioł ciemności i anioł zła z tradycji Falaszów.
Busasejal
Busasejal - jeden z dwustu upadłych aniołów z etiopskiej "Księgi Henocha".
Bylet
Bylet - (Belet) niegdyś anioł chóru potęg, w Piekle przewodzi 85 legionami demonów. Jest królem, dosiada siwego konia, a jego przybycie oznajmia ogłuszający głos trąby.
Carreau
Carreau - (Carnivean) niegdyś książę chóru potęg, obecnie demon wzywany w litaniach sabatowych i mający nakłaniać do nieokazywania miłosierdzia.
Chemos
Chemos - niekiedy utożsamiany z Baal-Peorem i Nisrochem upadły anioł z "Raju utraconego".
Chobaliel
Chobaliel - według Voltaira jeden z upadłych aniołów wymienionych w tradycjach o patriarsze Henochu.
Dagon
Dagon - w mitologii Fenicjan, bóstwo przedstawiane w postaci morskiego potwora: pół-człowieka i pół-ryby, w "Raju utraconym" upadły anioł.
Diabolos
Diabolos - (Diabolus) diabeł z "Holy War" Bunyana, walczył z Szadajem (Bogiem) wspomagany przez "diabolian": Apollyona, Pytona, Cerberusa, Legiona i innych...
Drsmiel
Drsmiel - zły anioł, przywoływany w zaklęciach magicznych mających skłócić małżonków.
Dubiel
Dubiel - (Dobiel, "bóg-niedźwiedź") anioł opiekuńczy Persji i jeden z oskarżycieli Izraela (przez co musi być uważany za anioła upadłego, tak jak pozostałych 70 lub 72 aniołów narodów, prócz patrona Izraela - Michała, którzy uczestkiczyli w waśniach między narodami). Według hebrajskiej "Księgi Henocha" Dubiel wraz z Samaelem są przedstawicielami Szatana w sądzie niebiańskim.
Duma
Duma - (Douma, aramejskie "Cisza") anioł milczenia i śmiertelnej ciszy, anioł opiekuńczy Egiptu i Książę Piekła, mający po sobą (według "Zoharu") "dziesiątki tysięcy aniołów zniszczenia". Ma być również "wodzem aniołów gehenny; a towarzyszy mu orszak dwunastu tysięcy miriadów złych duchów, a wszystkie zajmują się karaniem grzeszników". Dodatkowo wspomina się o nim jako o "tysiącookim aniele śmierci, uzbrojonym w ognisty bicz i miecz z płomieni". W babilońskiej legendzie o zstąpieniu Ishtar do Hadesu Duma występuje jako strażnik czternastej bramy.
Eblis
Eblis - (Haris, "rozpacz") odpowiednik judeochrześcijańskiego Szatana z mitologii perskiej i arabskiej. Niegdyś miał być wysokim rangą aniołem i ozdobą Raju. Strącono go za odmowę oddania pokłonu nowo stworzonemu Adamowi. Czasem mówi się, że jest ojcem wszystkich diabłów.
Egzael
Egzael - w etiopskiej "Księdze Henocha" "dziesiąty spośród potężnych [upadłych] aniołów, którzy nauczyli ludzi budować machiny wojenne, wyrabiać ozdoby ze srebra i złota, nosić biżuterię i używać perfum."
Ejszet Zenunim
Ejszet Zenunim - (Iszet Zenunim) żeński anioł rozpusty i nierządu z Kabały, jedna z czterech towarzyszek Samaela. Jest ona, tak jak Lilith, żeńskim aniołem trucizn i śmierci.
Enepsignos
Enepsignos - żeński, wyjątkowo nikczemny i złośliwy demon.
Ertrael
Ertrael - upadły anioł z "Księgi Henocha".
Eszmadaj
Eszmadaj - król demonów literatury rabinickiej.
Ezekiel
Ezekiel - (hebrajskie "moc Boża) według etiopskiej "Księgi Henocha" upadły anioł, który nauczył ludzi wróżyć z chmur.
Farcuf
Farcuf - (hebrajski "dwulicowy", "hipokryta") upadły anioł będący geniuszem cudzołóstwa i pożądliwości, byś może jeden z aniołów godziny czwartej. Najprawdopodobniej właśnie Farcuf ukazuje się Judzie na rozstaju dróg, by zwrócić uwagę patriarchy na jego synową, Tamar.
Fene
Fene - węgierski demon pojawiający się w idiomach i zwrotach jak np. Niech cię Fene pożre.
Feneks
Feneks - niegdyś anioł chóru tronów, obecnie (w Piekle) wielki markiz i poeta, dowódca 20 legionów duchów.
Fokalor
Fokalor - (Forkalor, Furkalor) przed upadkiem anioł chóru tronów. Obecnie jest wielkim księciem lub generałem piekielnym dowodzącym 30 legionami złych duchów, którego specjalnym zadaniem jest zatapianie okrętów wojennych i zabijanie ludzi. Wezwany ukazuje się pod postacią człowieka ze skrzydłami gryfa.
Forfaks
Forfaks - (Moraks, Maraks) lord lub hrabia Piekła przewodzący 36 legionami złych duchów. Uczyć ma astronomii i sztuk wyzwolonych. Wezwany, ukazuje się pod postacią jałówki.
Forkas
Forkas - (Foras, Furkas, Fourkas) prezydent lub książę Piekła, uczący logiki i matematyki, znający właściwości ziół i kamieni. Odzyskuje utracone majątki i czyni ludzi niewidzialnymi. Ten "rycerz, wielki wódz piekielny" ma pod sobą 29 legionów duchów.
Forneus
Forneus - niegdyś anioł chóru tronów i chóru aniołów, w Piekle potężny markiz dowodzący 29 legionami duchów. Uczy sztuk pięknych , retoryki i języków. Potrafi u ludzi wzbudzić miłość do ich nieprzyjaciół. Wezwany, ukazuje się pod postacią potwora morskiego.
Gaap
Gaap - (Tap) niegdyś anioł chóru potęg (mocy), w Piekle wielki prezydent lub wielki książę oraz "Król Południa", dowodzący 66 legionami złych duchów (częściej jednak za Króla Południa uważa się Szatana lub, ewentualnie, Samaela). Przedstawia się go jako ludzką istotę ze skrzydłami nietoperza.
Gadriel
Gadriel - (aramejskie "Bóg jest moją pomocą") jeden z dwustu upadłych aniołów "Księgi Henocha". To właśnie on, według legendy, miał zwieść Ewę w Raju. Podobnie jak Azazel, również uczył ludzi obchodzić się z bronią.
Gamaliel
Gamaliel - (hebrajskie "odpłata Boża") niegdyś potężny eon i wysoki rangą święty anioł, obecnie zły przeciwnik cherubinów służący pod rozkazami Lilith - demona rozpusty i oblubienicy Samaela.
Goap
Goap - niegdyś anioł chóru potęg, w Piekle jeden z dwunastu prezydentów podziemnych krain. Ma być również "Księciem Zachodu" (częściej tą rolę powierza się Lewiatanowi).
Golab
Golab - ("podżegacz") upadły anioł buntu i gniewu, sługa "czarnego Samaela". Jest jedną z sefirot zła i nieczystości oraz przeciwnikiem serafinów.
Gulhab
Gulhab - piąta z dziesięciu sefirot zła i nieczystości.
Gurson
Gurson - (Gorson, Gorsou) upadły anioł służący pod rozkazami Lucyfera. Ma być Księciem Południa, rolę tą raczej przypisuje się jednak jego Panu.
Guzjel
Guzjel - zły anioł przywoływany w zaklęciach przeciw nieprzyjacielowi.
Hakael
Hakael - jeden z siedmiu przywódców upadłych aniołów, "siódmy" Szatan.
Hananel
Hananel - jeden z upadłych aniołów w etiopskiej "Księdze Henocha".
Harab-Serapel
Harab-Serapel - ("kruki śmierci") sefira przeciwna do Necach, której zewnętrzną powłoką są Teumiel i Baal Chanan. Jest również siódmym z dziesięciu demonów świata asija. Jeżeli o Harab-Serapel mówi się w liczbie mnogiej, ich przywódcą jest Baal.
Harut i Marut
Harut i Marut - wysokiej rangi aniołowie, którzy zakochawszy się w kobiecie o imieniu Zobra (lub Zuhra), wyjawili jej sekretnie imię Boga, za co zostali strąceni z Nieba. Teraz uczą magii i czarnoksięstwa (według jednej z wersji legendy w lochu niedaleko Babilonu, wisząc głową w dół). Zobra zaś, wykorzystując moc wyjawionego imienia, przenieść się miała na planetę Wenus, z którą odtąd w mitologii mahometańskiej jest utożsamiana.
Hauras
Hauras - (Haures, Hawres, Flauros) niegdyś zajmował wysokie stanowisko w hierarchii niebiańskiej; jaden z 72 demonów, które miał Salomon zamknąć w mosiężnym naczyniu i wrzucić do morza lub jeziora. Miał królowi opowiedzieć dzieje świata i upadku aniołów.
Helel
Helel - upadły anioł z mitologii kananejskiej, syn skrzydlatego bóstwa o imieniu Sahar lub Szarer. Helel próbował zająć tron najwyższego boga, za co został pozbawiony dowództwa nad nefilimami i strącony do otchłani. Czasem interpretuje się go jako pierwszego upadłego anioła, o którym wspomina "Księga Henocha", jednak najprawdopodobniej jest nim Azazel.
Horus
Horus - (Orus) upadły anioł z "Raju utraconego" Miltona, w mitologii egipskiej bóg nieba, syn Izydy i Ozyrysa.
Hosampsich
Hosampsich - jeden z przywódców upadłych aniołów w "Księdze Henocha".
Hurmiz
Hurmiz - jedna z córek Lilith.
Imamiasz
Imamiasz - według kabały niegdyś anioł chóru księstw i jeden z 72 aniołów noszących boskie imię Szemhameforasz; w Piekle opiekun podróżników. Przywołany odpowiednim zaklęciem upokarza lub zabija nieprzyjaciół inwokanta.
Izis
Izis - (Izyda) w "Raju utraconym" Milton zalicza to egipskie bóstwo życia (boginię - matkę) do pocztu aniołów upadłych. Może to mieć związek z faktem, iż Fenicjanie przemianowali Izis na Astarota, który w traktatach magicznych jest eks-serafinem i wielkim księciem krain piekielnych.
Jabiel
Jabiel - zły anioł przywoływany w zaklęciach mających na celu skłócenie małżonków.
Jecer ha-Ra
Jecer ha-Ra - (Jecer Ra, "zły popęd") upadły anioł będący uosobieniem złych skłonności w człowieku. W tradycji rabinickiej jest to sam Szatan.
Jekon
Jekon - (Jikon, "podżegacz") herszt upadłych aniołów z etiopskiej "Księgi Henocha", który z pomocą anioła Asbiela zwiódł innych aniołów, kusząc ich widokiem pięknych córek ludzkich (tzn. kobiet). Z tymi to kobietami synowie boży utrzymywali następnie grzeszne stosunki, za co zostali strąceni do Otchłani.
Jetrel
Jetrel - jeden z dwustu upadłych aniołów "Księgi Henocha".
Jomjael
Jomjael - ("dzień Boży") według etiopskiej "Księgi Henocha", jeden z upadłych aniołów strącony z Niebios razem z Szatanem, Szemhazajem i innymi.
Jomuel
Jomuel - anioł upadły, który przed Potopem miał utrzymywać grzeszne stosunki z córkami ludzkimi.
Jowisz
Jowisz - w "Raju utraconym" zaliczony przez Miltona do aniołów upadłych. Jego pierwowzorem jest grecki władca niebios (Zeus lub Dzeus), przez Rzymian zwany Jupiterem, czyli Jowiszem.
Juwart
Juwart - obecnie służący w Piekle były książę chóru aniołów.
Kafkefoni
Kafkefoni - (Kafzefoni) jedna z sefirot zła i nieczystości, a także król mazikin i mąż "małej trędowatej".
Kaim
Kaim - (Kajm, Kamio) niegdyś jeden z chóru aniołów, obecnie wielki prezydent Piekła, ukazujący się pod postacią drozda. Dowodzi 300 legionami duchów piekielnych.
Kakabel
Kakabel - (Kochbiel, Kokbiel, Kabajel, Kochab; "gwiazda Boża") niegdyś wielki książę aniołów, sprawujący władzę nad gwiazdami i konstelacjami. Obecnie anioł upadły, tak jak w Niebie dowodzi 365 legionami duchów i uczy astrologii.
Kameron
Kameron - demon dwunastej godziny dnia, przywoływany w zaklęciach Belzebuta i Astarota.
Kazbiel
Kazbiel - (Kasbiel, Kaspiel; "czarnoksięstwo") anioł upadły określany mianem "wodza przysiąg". Przed strąceniem z Nieba jego imię brzmiało Bikwa, co oznacza "dobry". Po upadku otrzymał swe obecne imię, które oznacza "ten, który okłamuje Boga". Według legendy Kazbiel prosił Michała o wyjawienie mu utajonego imienia Boga, Michał jednak mu odmówił.
Kazdeja
Kazdeja - (Kesdeja, Kasdaje) ten upadły anioł, będący według etiopskij "Księgi Henocha" jednym z siedmiu przywódców buntu w Niebie, uczy "rozmaitych praktyk demonicznych, w tym także dokonywania aborcji".
Klotod
Klotod - żeński dżin wojny, którego pokonać jest w stanie wyłącznie anioł Marmarat, jeden z siedmiu aniołów planetarnych.
Kosmokrator
Kosmokrator - władca materialnego świata z gnostycyzmu walentyniańskiego; jego małżonką jest Barbelo.
Krocel
Krocel - niegdyś anioł chóru potęg, obecnie wielki książę dowodzący 48 legionami duchów z Piekła, gdzie zajmuje się nauczaniem geometrii i sztuk wyzwolonych.
Kunospatston
Kunospatston - upadły anioł, w okultyzmie demon morza mający postać ryby i lubujący się w zatapianiu statków. Jest również chciwy złota.
Kumtael
Kumtael - upadły anioł, demon chorób.
Lajla
Lajla - (Leliel, Lajlahel) jego imię najprawdopodobniej pochodzi z rabinickiej egzegzy słowa lailah (noc). Jest on demonicznym aniołem nocy, "księciem poczęcia" i bratem Lilith.
Lehahiasz
Lehahiasz - (Lahasz) niegdyś anioł chóru panowań i jeden z 72 niebiańskich hierarchów noszących mistyczne imię Boga Szemhameforasz, obecnie anioł upadły opiekujący się koronowanymi głowami i zapewniający im posłuszeństwo poddanych. Strącony został za namówienie (wraz z Zakunem) 184 miriady aniołów, by skradły modlitwy umierającego Mojżesza zanim dotrą one do Boga.
Lewiatan
Lewiatan - (hebrajskie "ten, który zwija się w fałdy") żeński (!!!) pierwotny potwór morski i zły smok, hebrajskie imię bogini Tiamat. Lewiatan jest potworem głębin i odpowiednikiem męskiego lądowego potwora, Behemota. Jak głosi legenda, zostali oni stworzeni piątego dnia stworzenia. Lewiatan jest również jednym z Czterech Uświęconych Książąt Piekła (zachód), obok Szatana, Lucyfera i Beliala. W Biblii mowa o niej w Księdze Hioba 41, 1 - 10 (mimo że uzywany jest męski zaimek "on"), a w Hi 26, 13 nazywają ją "wężem zbiegiem" lub "wijącym się wężem". W Księdze Izajasza nazywa się ją również "wężem krętym" oraz "potworem morskim, który jest w morzu". W Apokalipsie św. Jana jest to "wąż starodawny". W tradycji kabalistów Lewiatan symbolizuje Samaela, który ma być "królem piekła" i jest utożsamiany z Szatanem. W okultyźmie zaś jest to demon "zachęcający do niewierności". Według mitologii mandajskiej u kresu czasów wszystkie dusze nieczyste mają być połknięte przez Lewiatana.
Lilith
Lilith - żeński demon poczęcia (obok Lajla), trucizn, śmierci, zniszczenia, zarazy i nierządu, który krzywdzi noworodki (męskie do ósmego, a żeńskie do dwudziestego dnia po porodzie m.in. sprowadzając na nie epilepsję - wraz z Naamą) i kobiety w ciąży, matka wszystkich demonów. Dodatkowo pierwsza kobieta i oblubienica złego anioła Samaela (Szatana). Czasem też nazywa się ją Wielką Nierządnicą Apokalipsy, potrójną boginią Nieba, Ziemi i Piekła (ten sam tytuł nadaje się Rahab). W Kabale demon piątku. Jej imię pochodzi raczej od sumeryjskiego słowa lil (wiatr), niż od hebrajskiego lailah (noc). Przede wszystkim Lilith jest pierwszą kobietą i pierwszą żoną Adama, stworzoną w ten sam sposób, co on (z ziemi Edenu). Choć wprowadziła swego męża w tajniki magii i urodziła ponad setkę dzieci, odmówiła mu posłuszeństwa i uciekła. Na prośbę Adama Bóg wysłał trzy anioły (Sansenoja, Senoja i Semangelofa) by sprowadziły ją spowrotem. Nawet w obliczu groźby uśmiercania przez Boga codziennie jednego z jej demonicznych dzieci, Lilith nie zgodziła się powrócić do Adama. "Zohar" opisuje ją jako "ogniście namiętną istotę żeńską, która współżyła z pierwszym człowiekiem", jednak kiedy Bóg stworzył Ewę, "uniosła się w powietrze i odleciała nad morze czerwone", skąd wciąż "próbuje usidlić ludzkość". W Biblii Lilith wspomniana jest tylko raz - w Księdze Izajasza 34, 14 : 15: "(...) i nawet kozłokształtny demon będzie nawoływał swego towarzysza. Zaiste, tam lelek odetchnie i znajdzie sobie miejsce odpoczynku. Tam wąż - strzała zrobił sobie gniazdo i składa jaja, i będzie je wylęgał, i zbierze je pod swój cień.". Lilith nazywana jest sową błotną, jędzą, upiorem lub duchem pustyni. Przedstawia się ją jako nagą, piękną kobietę, której ciało przechodzi w wężowe sploty. Rabini uważali ją za główną kusicielkę, demoniczną żonę Adama i matkę Kaina, która "będzie żyła i szkodziła człowiekowi aż do czsów mesjańskich, kiedy to Bóg ostatecznie wypleni zło i nieczystoąść z powierzchni Ziemi". Lilith, szkodząc rodzajowi ludzkiemu, używała różnych imion, z których siedemnaście wyjawiła pod przymusem prorokowi Eliaszowi.
Los
Los - niegdyś anioł boskiej opatrzności, "pracownik wieków". Miał być czwartym z nieśmiertelnych, małżonkiem Enitharmon i ojcem Orka jak również jednym z twórców Wszechświata, budowniczym czasu i artystą, który powołał do życia Golgonoozę, miasto sztuk. Po swym upadku próbował nadać światu nowy kształt: "Jestem owym mrocznym Prorokiem, co przed sześcioma tysiącami lat / został wyrzucony z łona Wieczności". Los symbolizuje wyobraźnię i poezję; czasem jest identyfikowany z Lucyferem.
Lucifer
Lucifer - ("nosiciel światła", "dawca światła") niesłusznie utożsamiany z upadłym aniołem (Samaelem - Szatanem) na skutek błędnego odczytania fragmentu Księgi Izajasza 14, 12 "O, jakże spadłeś z nieba, jaśniejący Synu Jutrzenki". Apostrofa ta w rzeczywistości skierowana jest do Nabuchodonozora, króla Babilonu (poza tym w Starym Testamencie nie ma mowy o aniołach upadłych, pomimo że Bóg "sługom swoim nie ufa / a i w aniołach braki dostrzega" (Hi 4, 18)). Lucyfera i Szatana utorzsamili dopiero Ojcowie Kościoła tacy, jak św. Hieronim oraz słowiańska "Księga Henocha". W okultyzmie Lucyfer miał być niegdyś cherubinem, a obecnie jest Cesarzem Piekła, jednym z jego Czterech Uświęconych Książąt (wschód). Ukazywać się ma pod postacią najpiękniejszego dziecka. Jest demonem grzesznej pychy i oznacza gwiazdę lub planetę Wenus; jest "najjaśniejszym aniołem, Dzieckiem Światłości"
Mahonin
Mahonin - (Machonim) według protokołów egzorcyzmów w Auch (1618) diabeł "trzeciej hierarchii i drugiego chóru archaniołów", którego przeciwnikiem w Niebie miał być św. Marek Ewangelista.
Malach ha-Mawet
Malach ha-Mawet - anioł śmierci zazwyczaj utożsamiany z Samaelem lub Azraelem (według literatury rabinickiej i tradycji koranicznej).
Mammon
Mammon - (Mamona, aramejskie "bogaci") w ewangeliach św. Mateusza (6, 24) i św. Łukasza (16, 13 "Nikt nie może być niewolnikiem dwóch panów; bo albo jednego będzie nienawidzić, a drugiego miłować, albo do jednego przylgnie, a drugim wzgardzi. Nie możecie być niewolnikami Boga i Bogactwa.") Mammon jest imieniem złowrogiej siły sprzeciwiającej się Bogu. W okultyzmie jest to upadły anioł pełniący w Piekle funkcję jednego z arcydemonów i księcia kusicieli. Utożsamiany z Lucyferem, Samaelem (Szatanem), Belzebubem i Nabuchodonozorem jest demonem chciwości i skąpstwa, który (według św. Franciszka) "Dzierży berło tego świata". W średniowieczu uważano go za syryjskiego boga. W "Raju utraconym" Milton tak opisuje jeden z zastępów upadłych aniołów: "Mammon ich prowadził, / Mammon, najniżej pochylony ze wszystkich / Duchów, co z nieba runęli gdyż, nawet / I w Niebie myśli jego i spojrzenia / Zawsze w dół biegły, bardziej podziwiając / Chodniki Niebios złotem wyłożone / Niż jakiekolwiek boskie albo święte / Widoki."
Mara
Mara - szatan w mitologii buddyjskiej. "Słudzy Mary / Aniołowie występku" uosabiają "dziesięć grzechów głównych".
Marchocjasz
Marchocjasz - (Marchosias) przed upadkiem anioł ten należeć miał do chóru panowań. Obecnie, w Piekle, jest wielkim markizem. Przywołany, Marchocjasz zjawia się pod postacią wilka lub dzikiej lwicy ze skrzydłami sępa i ogonem węża.
Mardero
Mardero - demon chorób.
Marou
Marou - niegdyś, w Niebie, jeden z cherubinów. Obecnie anioł upadły i demon.
Mastema
Mastema - (Mansemat) anioł oskarżyciel, kusiciel i wykonawca kar. Jest księciem zła, niesprawiedliwości i potępienia. Zwany jest ojcem zła oraz aniołem nieszczęścia i wrogości. Mastema miał starać się zabić Mojżesza, gdy ten podróżował przez pustynię, by spotkać się z faraonem (a następnie zatwardził serce tegoż), miał również pomagać kapłanow egipskim w wykonywaniu magicznych sztuczek.
Matanbukus
Matanbukus - (Matanbuchus, Mechembuchus, Meterbuchus, Matabukus, Beliar) anioł nieprawości, utożsamiany z Beliarem ("Beliar, którego imię brzmi Matabukus"). Imię jego ma pochodzić od hebrajskiego wyrażenia "matan buka" ("bezwartościowy dar") lub jest zniekształceniem słowa "mitdabek" ("ten, który atakuje samego siebie" - demon).
Mefistofeles
Mefistofeles - (Mefistofiel, Mefistofilis, Mefisto, "ten, który nie lubi światła") imię jego pochodzi z języka hebrajskiego ("Mefir" - niszczyciel; "tofel" - kłamca, lub "Mephistoph"-niszczyciel dobrego) albo z greckiego ("Mephostophiles" - nie lubiący światła, duch ciemności). Ma być jednym z siedmiu wielkich książąt piekła. Nazywany jest sługą Szatana (Samaela) lub też samym Szatanem. W literatuże pięknej to właśnie Mefistofeles (na rozkaz Szatana) zawiera pakt z Faustem, towarzyszy mu przez jakiś czas by zabrać jego duszę do Piekła. Jest "symbolem wartości negatywnej", a poznać go można "po zimnym okrucieństwie, jadowitym śmiechu, który doprowadza do łez, i okrutnej radości, jaką wywołuje u niego czyjś ból".
Melek Taus
Melek Taus - (Melek-I-Taus, Melek Tawus) w religii Jezydów, anioł czczony pod postacią pawia. Miał on stworzyć Ewę z ciała Adama.
Meresin
Meresin - (Merasin, Meris, Metiris, Merihim, Meririm) niegdyś jeden ze świętych aniołów (anioł objawienia), obecnie przebywa w Piekle gdzie jest władcą gromu i błyskawicy; w "Raju utraconym" Miltona upadły anioł, wódz mocy powietrznych. To o nim św. Paweł w Liście do Efezjan (2, 2) ma mówić "władca mocy powietrza" (Szatan). Meresinowi dano moc wyrządzać szkodę ziemi i morzu.
Meszulhiel
Meszulhiel - ostatnia spośród dziesięciu sefirot zła i nieczystości.
Metatiaks
Metatiaks - jeden z 36 duchów zodiakalnych będących zarazem demonami chorób. Wywołuje schorzenia nerek i tylko święty anioł Adonael jest w stanie go powstrzymać.
Mitoks
Mitoks - dewa "błędnie wymawianych słów" w zaratustrianizmie i sługa perskiego księcia demonów, Arymana.
Moloch
Moloch - (Molech) potężny anioł upadły, "najzacieklejszy / I najmocniejszy z duchów, które w Niebie / Wojnę toczyły." ("Raj utracony" Miltona). W tradycji żydowskiej to kananejski bóg ognia lub Słońca, któremu w ofierze składano dzieci (II Królów 23,10 "I sprawił, że Tofer w dolinie synów Hinnoma przestało się nadawać do oddawania czci, by nikt nie przeprowadzał swego syna ani swej córki dla Molocha". Ma być księciem krainy łez i członkiem rady piekielnej.
Mulciber
Mulciber - anioł upadły, który "wieże ongi budował w Niebiosach".
Murmur
Murmur - (Murmus) niegdyś anioł chóru tronów i chóru aniołów, obecnie wielki książę dowodzący 30 legionami złych duchów. Przywołany, ukazuje się pod postacią wojownika w książęcej koronie, dosiadającego gryfa i otoczonego grającymi trąbami. Naucza filozofii i przymusza dusze zmarłych, by odpowiadały na jego pytania.
Naama
Naama - ("dogadzająca") jedna z czterech aniołów rozpusty i towarzyszek Samaela (pozostałe to Lilith, Ejszet Zenunim i Agrat bat Machlat). Aniołowie Uza i Azazel zostali nakłonieni do grzechu właśnie przez Naamę. Błędnie nazywana "matką demonów", miała wraz z Lilith sprowadzać epilepsję na dzieci. W Księdze rodzaju Naama jest siostrą Tubal - Kaina i córką Cylli i Lamecha.
Negarsanel
Negarsanel - (Nasargiel) książę Piekła.
Nekael
Nekael - (Nukael) zły, upadły archanioł znany z tradycji o patriarsze Henochu.
Nelchael
Nelchael - niegdyś anioł chóru tronów i jeden z 72 aniołów noszących boskie imię Szemhameforasz. Obecnie anioł upadły, zajmujący się w Piekle nauczaniem astronomii, matematyki i geografii.
Nergal
Nergal - (Nirgal, Nirgali, "wielki bohater", "wielki król", "król śmierci") władca piekieł w mitologii babilońskiej uważany za Czarne Słońce niszczące roślinność. Jego żoną była Ereszkigal. W Biblii Nergal jest odpowiednikiem Baala, bóstwa Hadesu i bóstwem "ludzi z Kut" (2 Kl 17, 30). W okultyzmie jest szefem tajnej policji piekielnego imperium. Uważany jest za boga wojny, zarazy, gorączki oraz za ducha planety Mars.
Nisroch
Nisroch - (Nisrok, "wielki orzeł") pierwotnie asyryjskie bóstwo, czczone przez Sennacheryba (2 Kl 19, 37). Niegdyś wódz chóru księstw, obecnie (w okultyzmie) szef kuchni Domu Książąt.
Nitael
Nitael - niegdyś anioł należący do chóru księstw i jeden z 72 aniołów noszących boskie imię Szemhameforasz (podobno nadal zachował tą godność). Miał się dołączyć do Szatana (Samaela) w czasie buntu w Niebie, a obecnie przebywa w Piekle sprawując władzę nad królami, cesarzami i wysokiej rangi duchownymi.
Obizut
Obizut - żeński demon przybierający postać skrzydlatego smoka. W Testamencie Salomona Obizut zostaje zmuszona do ucieczki przez anioła Bazazata.
Ofiomerfus
Ofiomerfus - w gnostycyzmie ofickim wąż Ofiomorfus jest odpowiednikiem hebrajskiego diabła Samaela.
Ofis
Ofis - ("wąż") według asyryjczyków "wódz zbuntowanych aniołów". Ofis był czczony przez ofitów jako wąż, który namówiwszy Ewę i Adama do zjedzenia zakazanego owocu, pomógł człowiekowi uzyskać bostęp do boskiej wiedzy.
Olivier
Olivier - niegdyś książę chóru archaniołów, demon zachęcający do okrucieństwa i chciwości.
Omael
Omael - niegdyś anioł chóru panowań i jeden z 72 noszących boskie imię Szemhameforasz, obecnie upadły anioł pomnarzający gatunki, unieśmiertelniający rasy oraz sprawujący opiekę nad aptekarzami.
Omiel
Omiel - anioł, który przed Potopem współżył z córkami ludzkimi.
On
On - demon, sługa Lucyfera.
Onoskelis
Onoskelis - żeński demon, jeszcze jako anioł była jednym z najpotężniejszych mieszkańców Nieba (nie wiadomo jednak dokładnie, jaką rolę pełniła lub do którego chóru należała).
Ouza
Ouza - anioł, który razem z Azazelem zstąpił na ziemię i współżył z córkami ludzkimi.
Ozyrys
Ozyrys - egipski bóg Płodności i Królestwa Umarłych, tak jak inne bóstwa pogańskie strącony do Piekła.
Pajmon
Pajmon - ("dzwonienie") przed upadkiem anioł chóru panowań. W Piekle jest Wielkim Księciem podlegającym bezpośrednio Lucyferowi. Dowodzi 200 legionami złych duchów i upadłych aniołów, również z chóru panowań. Wezwany, ukazuje się jako mężczyzna z twarzą kobiety, ze skrzącym się drogimi kamieniami diademem na głowie. Towarzyszą mu inni książęta: Bebal i Abalam.
Penemuel
Penemuel - ("wnętrze") jeden z upadłych aniołów "Księgi Henocha", który nauczał ludzi "pisania atramentem na papierze", sztuki potępianej jako zła i niemoralna. Pouczać też miał dzieci ludzkie o tajnikach mądrości oraz o blaskach i cieniach życia. Potrafi również leczyć ludzką głupotę.
Pruflas
Pruflas - upadły anioł niegdyś należący do chóru tronów i chóru aniołów.
Przjel
Przjel - zły (upadły) anioł, którego przywołuje się w zaklęciach przeciw nieprzyjaciołom.
Psdiel
Psdiel - zły (upadły) anioł, którego przywołuje się w zaklęciach przeciw nieprzyjaciołom.
Ptahil
Ptahil - pomagał Bogu w dziele Stwożenia, stworzył Adama, lecz nie potrafił tchnąć w niego życia. Po upadku jest księciem zła, zwierzchnikiem planet i demonów.
Pursan
Pursan - (Purson, Kurson) przed upadkiem anioł chóru cnót i tronów. Obecnie jest "trzecim generalnym adiutantem cesarza" (Samaela - Szatana) i dowodzi 220 legionami złych duchów. Ukazuje się pod postacią człowieka z lwią twarzą, trzymającego w ręku żmiję i dosiadającego niedźwiedzia. Zna przyszłość i przeszłość oraz potrafi odnaleźć ukryte skarby.
Puzjel
Puzjel - zły (upadły) anioł, którego przywołuje się w zaklęciach przeciw nieprzyjaciołom.
Pyton
Pyton - w hierarchii złych duchów, drugi z dziewięciu archaniołów, a właściwie arcydemonów. Jest księciem duchów kłamstwa. W mitologii greckiej był potwornym wężem, który wylągł się z mułu po Potopie i ukrył w rozpadlinie góry Parnas; ostatecznie został zabity strzałą z łuku Apolla.
Raamiel
Raamiel - ("drżący przed Bogiem") upadły anioł sprawujący władzę nad gromem.
Rabdos
Rabdos - ("berło") niegdyś wysoki dostojnik niebiański, zdolny wstrzymać gwiazdy w odwiecznym biegu, obecnie demon duszący ludzi.
Rahab
Rahab - ("gwałtowność", "zarozumiałość", hebrajskie sar szel jam - "królowa pierwotnego morza") w Biblii mityczny potwór morski symbolizujący Egipt jako ziemską potęgę zła (obok Babilonu). Rahab jest aniołem pychy i bezczynności. W tradycji Bóg karał Rahab dwa razy: pierwszy raz za odmówienie oddzielenia wód wyższych od wód niższych w Dniu Stworzenia, a drugi raz za próbę przeszkodzenia Izraelitom w ucieczce przed wojskami faraona przez Morze Czerwone. Rahab, jako istocie żeńskiej, nadale się wspólny z Lilith tytuł "Wielkiej Nierządnicy, potrójnej bogini Nieba, Ziemi i Piekła". Często utożsamiana z Lewiatan(em).
Ramiel
Ramiel - anioł gromu, w etiopskiej "Księdze Henocha" jeden z wodzów upadłych aniołów. Walczy w zastępach Samaela - Szatana.
Raum
Raum - (Rajm) przed upadkiem anioł chóru tronów, obecnie wielki hrabia Piekła (dowodzi 30 legionami duchów) ukazujący się pod postacią kruka lub istoty z głowami człowieka, kota i żmii. Jest aniołem pożarów, a w zakres jego obowiązków wchodzi m. in. burzenie miast oraz pozbawianie ludzi godności i zaszczytów.
Regent
Regent - upadły anioł z zastępów Samaela - Szatana, jeden z potężniejszych aniołów, które zbuntowały się przeciw Bogu.
Rimmon
Rimmon - (hebrajskie "ryczący" lub "wyniosły") niegdyś archanioł, obecnie demon lekarzy. Jest władcą burzy, a jego symbolem jest owoc granatu lub trójząb. Pierwotnie bóstwo z Damaszku, Akadii, Asyrii a także religii semickich.
Rofokale
Rofokale - upadły anioł, sprawujący władzę nad bogactwami i skarbami tego świata. Jego podwładnymi są: Baal, Agares i Marbas.
Rosier
Rosier - niegdyś niski rangą anioł chóru panowań, obecnia anioł upadły "kuszący za pomocą miłości".
Rumael
Rumael - jeden z upadłych aniołów wymienianych w "Księdze Henocha".
Rumjal
Rumjal - w etiopskiej "Księdze Henocha" zły, upadły archanioł, jeden z dwunastu, których Samaelowi - Szatanowi udało się nakłonić do buntu.
Sabaot Adamas
Sabaot Adamas - upadły anioł utożsamiany z esencją zła; jest władcą złych eonów.
Sachiel-Melekl
Sachiel-Melek - potężny anioł upadły, sprawujący pieczę nad kapłanami i składaniem ofiar.
Salamiel
Salamiel - potężny anioł, książę upadłych serafinów, uprzednio (w Niebie) książę tego chóru.
Salpsan
Salpsan - imię syna Samaela - Szatana.
Samael
Samael - ("trucizna Boga", "przywódcy wszystkich szatanów", "Anioł Apokalipsy", "Anioł Chaosu", "Anioł Ciemności", "Anioł jecira", "Anioł Odstępca", "Anioł Oskarżyciel", "Anioł Pychy", "Anioł Rzymu lub Edomu", "Anioł Śmierci", "Anioł Zła") najczęściel utożsamia się go bezpośrednio z Szatanem, a niektórzy analizatorzy pism kanonicznych twierdzą, że "Samael" to właściwe imię owego "znienawidzonego 'przeciwnika', który odstąpił od Boga i wyparł się Jego światłości". Samaela uznaje się albo za najświętszego (lub jednego z najświętszych) albo za najbardziej występnego i najpotężniejszego z upadłych aniołów. Z jednej strony, w Niebie, ma być jednym z siedmiu regentów świata, któremu służą dwa miliony aniołów; z drugiej zaś jest "wielkim wężem o dwunastu skrzydłach, który spadając z niebios, pociągnął za sobą cały układ słoneczny"... Samael jest również jednym z wielu aniołów pełniących funkcję Anioła Śmierci. Ci, którzy uważają Samaela za sługę bożego twierdzą, że to on był aniołem, który powstrzymał Abrahama przed złożeniem ofiary z Izaaka, oraz tym, który walczył z Jakubem w Penuel, zwą go również "surowościa Bożą". Ma on należeć do chóru serafinów (będąc jego wodzem, tak jak i wodzem chóru cnót) i być pierwszym wśród krytyków sztuki. Przed swym (możliwym) upadkiem miał on "nosić [wszystkich aniołów] jako odzienie, bowiem przewyższał wszystkich wiedzą i chwałą". Najczęściej jednak przedstawia się go i pojmuje jako Cesarza Piekła i Króla Upadłych Aniołów, który to miał pod postacią węża skusić Ewę, aby zjadła zakazany owoc, a następnie spłodzić z nią Kaina (jego matką miała być również Lilith). Jeżeli Samaela-Szatana i węża nie utorzsamia się, to jeden z nich jest narzędziem drugiego. Według legendy Samael miał być strącony za popełniony grzech pychy: strącił go na ziemię Bóg, gdy anioł ten odmówił złożenia hołdu Adamowi. Wówczas to "Samael chwycił za skrzydła Michaela i niechybnie ściągnąłby go w dół, gdyby Bóg się nie wmieszał". W tradycji żydowskiej Samael jest mężem Lilith (pierwszej żony Adama). Razem działają w nocy i kuszą ludzi do złego, ponieważ "Grzesząc [ludzie] umacniają potęgę Samaela i umożliwiają mu czasowe zapanowanie nad Szechiną, mające katastrofalne skutki dla świata". Oprócz Lilith, towarzyszkami Samaela są jeszcze trzy pozostałe żeńskie anioły nierządu: Ejszet Zenunim, Agrat bat Machlat i Naama. Według Judasza Iszkarioty "psy wyją, gdy Samael, / anioł śmierci tchnący lodem, / mknie przez miasto cichym lotem". Anioł ten (lub diabeł) ma też być "najmłodszym i najbardziej męskim spośród przedstawicieli Piekła, rudowłosym hultajem". Samael nazywany jest "władcą tego świata" oraz "władcą mocarstw powietrza" (tak jak Szatan). Miał zostać stworzony szóstego dnia stworzenia z blasku samego Boga.
Samewiel
Samewiel-upadły anioł wspomniany w etiopskiej "Księdze Henocha".
Samiel
Samiel - ("nieśmiertelny anioł Boży") jeden z wodzów upadłych aniołów, opisywany jako "ślepy, poczwarny i zły".
Samsapiel
Samsapiel - (Samsawiel, Szamsziel) zły archanioł wymieniony wśród innych zbuntowanych aniołów w etiopskiej "Księdze Henocha". Był również jednym z dwustu aniołów, którzy zstąpili z niebios pod wodzą Szemhazaja, żeby pojąć za żony córki ludzkie.
Saraknial
Saraknial - (Sarakujal) w tradycjach o Henochu, jeden z dwustu aniołów, którzy zstąpili z niebios pod wodzą Szemhazaja, żeby współżyć z córkami człowieczymi. Był on również jednym z ich przywódców.
Sartael
Sartael - (Satarel, "strona Boga") zły archanioł sprawujący pieczę nad tym, co ukryte.
Satanael
Satanael - niegdyś książę czuwających; według słowiańskiej "Księgi Henocha" "diabeł, który jest duchem sfer najniższych, stał się demonem, gdyż odleciał z Nieba, by zostać przeciwnikiem, albowiem nazywał się Satanael". Był wodzem tych aniołów, którzy zstąpili z Nieba, by pojąć córki człowiecze za żony. Wraz z Satanaelem dwieście tysięcy czuwających odstąpiło od Boga. Według "Objawienia Barucha" Satanael to imię, które kusiciel Ewy otrzymał dopiero po wygnaniu z Raju, gdyż wcześniej miał się nazywać Samael. Natomiast Beliar utrzymyje, że on nosił to imię jeszcze jako święty anioł Boga.
Saturn
Saturn - niegdyś władca Siódmego Nieba, obecnie anioł upadły i anioł pustkowi.
Seeliasz
Seeliasz - (Saeliasz) anioł ten należał niegdyś do chóru cnót; sprawuje pieczę nad warzywami. Wzywając tego demona należy recytować psalm 93.
Seriel
Seriel - (Sariel) niegdyś anioł stojący przed tronem Boga, obecnie anioł upadły tłumaczący ludziom bieg Księżyca.
Sfendonael
Sfendonael - demon choroby.
Silat
Silat - żeński demon mocy (zła).
Simapesjel
Simapesjel - w tradycjach o Henochu, jeden z upadłych aniołów.
Sitriel
Sitriel -trzecia z dziesięciu sefirot zła i nieczystości.
Smal
Smal - anioł śmierci i trucizn; jego żoną jest Ejszet Zenunim, anioł rozpusty i jedna z towarzyszek Samaela. Kiedy Smal ze swoją małżonką współdziałają, nazywa się ich Bestią Chioa.
Sonneillon
Sonneillon - anioł ten niegdyś należał do chóru tronów, obecnie jest demonem podburzającym do nienawiści.
Sorat
Sorat - potęga zła, demon, którego liczba wynosi 666 (Apokalipsa św. Jana 13, 18) "Tu w grę wchodzi mądrość: Kto ma rozum, niech obliczy liczbę bestii, bo jest to liczba człowieka; a liczba jej sześćset sześćdziesiąt sześć" (częściej jednak liczbę tą przypisuje się Neronowi). Jest on złym duchem Słońca.
Szajtan
Szajtan - jeden z upadłych aniołów, w Koranie (XXVII, 24) nakłania królową Saby i jej lud, aby oddawali cześć Słońcu a nie Allahowi.
Szamdan
Szamdan - upadł, zwiedziony przez Naamę, towarzyszkę Samaela, "piękną córkę Tubal - Kaina, która swą urodą zwodziła aniołów". Owocem ich związku miał być Asmodeusz. Szamdan miał również pomagać Noemu zasadzić winnicę, co w konsekwencji doprowadziło do tego, że Noe się upił i "leżał nagi w swym namiocie".
Szatan
Szatan - "Szatan" sam w sobie oznacza tylko i wyłącznie przeciwnika. Znaczenie to zostało przypisane temu Boskiemu, świętemu aniołowi przez chrześcijan w wyniku pomyłki spowodowanej najprawdopodobniej niezamierzonym pominięciem rodzajnika określanego w wyrażeniu ha - satan ("przeciwnik"). Otóż w Starym Testamencie anioł tytułowany "Przeciwnikiem" nie był ani zły, ani upadły (Stary Testament nie zna pojęcia "upadły anioł")- była to tylko nazwa jego funkcji, w rzeczywistości ten nie nazwany z imienia anioł był całkim lojalnym sługą bożym. Jedynie w 1 Księdze Kronik (21) pominięto rodzajnik, co jest najprawdopodobniej ową brzemienną w skutkach pomyłką. Dopiero w Nowym Testamencie dawny lojalny sługa Boga "z dnia na dzień" staje się diabłem, księciem zła, wyrzutkiem i nieprzyjacielem Jehowy. Najprawdopodobniej demonem i uosobieniem zła, które pod postacią węża skusiło Ewę, był Samael (bądź Lucyfer).
Szamhazaj
Szamhazaj - (Semjaza, Szamazja, Simchazi, Amezjarak) były serafin, jest jednym z wodzów upadłych aniołów. Zakochawszy się w młodej córce Ewy imieniem Istar (Istahar; imię sumeryjskiej bogini miłości, płodności i wojny) wyjawił jej pełne imię Boga, za co został strącony z Niba.
Tabris
Tabris - jeden z demonów płodności, symbolizujący wolną wolę.
Tafabaot
Tafabaot - (Omoel, Tartaraot, Tautabot) jeden z siedmiu wysokich rangą demonów ukazujący się pod postacią osła lub niedźwiedzia.
Talmaj
Talmaj - potomek upadłych aniołów, którzy współżyli z córkami ludzkimi, upadły anioł przywoływany w zaklęciu sitowia.
Tamiel
Tamiel - (Tamel, Temel, Tamuel - "doskonałość Boża") anioł głębin, jeden z upadłych aniołów wymienianych w "Księdze Henocha".
Tammuz
Tammuz - upadły anioł, którego "doroczna krew [...] / przejęła córki syjonu [lubieżną] gorącością".
Taniniwer
Taniniwer - jedna z siedmiu wciąż istniejących złych emanacji Boga (jedna z sefirot zła i nieczystości).
Tarab
Tarab - jeden z demonów płodności, odpowiedzialny za wymuszanie.
Taumiel
Taumiel - sefira zła i nieczystości, odpowiadająca świętej sefirze Keter ("korona"). Jej powłoką jest Katariel.
Tausa
Tausa - powodowany pychą dopuścił się buntu i zgrzeszył przeciw "Wielkiemu Życiu".
Tausael
Tausael - w tradycjach o Henochu, jeden z upadłych aniołów.
Teba'at
Teba'at - jeden z siedmiu przywódców upadłych aniołów.
Tefros
Tefros - zły anioł, który sprowadza ciemność i podpala pola uprawne; również demon popiołów.
Teumiel
Teumiel - siódma spośród dziesięciu sefirot zła i nieczystości.
Tir
Tir - upadły anioł (niegdyś władca planety Merkury), demon nieszczęśliwych wypadków a także czerwca i trzynastego dnia każdego miesiąca. Przedstawiany jest pod postacią ryby z głową knura. Jedno z jego ramion jest czarne, drugie białe. Na głowie nosi koronę.
Tiril
Tiril - jeden z przywódców upadłych aniołów.
Tmsmael
Tmsmael - zły anioł przywoływany w zaklęciach mających na celu separację żony od męża.
Turel
Turel - (Turiel, Tamiel; "skała Boża") jeden z dwustu upadłych aniołów, którzy wraz z Szemhazajem zstąpili z Nieba aby współżyć z córkami ludzkimi (Księga Rodzaju 6, 2: "synowie prawdziwego Boga zaczęli zwracać uwagę na córki ludzkie, jako że były piękne; i pojmowali za żony wszystkie, które sobie wybrali"), niegdyś posłaniec duchów planety Jowisz oraz anioła Sachiela.
Tyfon
Tyfon - utożsamiany z Samaelem anioł ciemności i północy, noszący imię greckiego bóstwa.
Ugiel
Ugiel - jedna z sefirot zła i nieczystości.
Urakabaramiel
Urakabaramiel - jeden z przywódców upadłych aniołów z etiopskiej "Księgi Henocha".
Uwal
Uwal - (Wual, Wowal) przed upadkiem anioł chóru potęg. W Piekle książę dowodzący 37 legionami duchów. Przywołany, potrafi wzbudzić miłość ukochanej kobiety. Włada językiem egipskim i koptyjskim.
Uzjel
Uzjel - ("moc Boża") niegdyś jeden z najpotężniejszych aniołów, należał do chóru cherubinów i był wodzem chóru cnót. Był jednym z aniołów stojących przed tronem Boga oraz jednym z dziewięciu aniołów ustanowionych nad czterema wiatrami. Miał też być zastępcą Gabriela. Obecnie jest jednym z upadłych aniołów, którzy współżyli z córkami ludzkimi.
Wall
Wall - niegdyś anioł chóru potęg, obecnie wielki książę w Piekle. Wezwany, ukazuje się pod postacią wielbłąda. Dowodzi 36 legionami upadłych aniołów (demonów).
Za'afiel
Za'afiel - ("gniew Boga") piąta sefirota zła i nieczystości, upadły anioł zniszczenia, mający władzę nad huraganami.
Zaamael
Zaamael - (Za'miel) szósta sefirota zła i nieczystości, upadły anioł sprawujący władzę nad burzami.
Zafan
Zafan - (Ksafan) chętnie przyjęty przez Szatana - Samaela do jego zastępu ze względu na niezwykłą pomysłowość tego obecnie upadłego anioła. Jego pomysłem była próba podpalenia Nieba, nie została ona jednak zrealizowana przed strąceniem buntowników.
Zahbuk
Zahbuk - zły anioł wzywany w zaklęciach mających na celu "separację żony od męża".
Uzupełnię listę upadłych aniołów o materiały które odnalazłem w sieci
teraz są juz chyba WSZYSCY !!!!!!!!!!!!!
Abbadon
(Abaddon, Abbadona, gr. Apollyon - Niszczyciel, łac. Exterminas) - były serafin, niegdyś wierny towarzysz anioła Abdiela. Książę piekieł i anioł przepaści. Występuje w Apokalipsie św. Jana (9,11) jest aniołem Czeluści. Terminem "Apollyon" posługiwano siętakże jako określeniem siedziby złych duchów (piekła). W Wędrówce pielgrzyma Bunyana Apollyon jest diabłem opisanym tak: pokryty jest rybią łuską, ma skrzydła, niczym smok, niedxwiedzie łapy, a z jego brzucha bucha dym i ogień. Voltaire utożsamia Apollona z Arymanem (por.). Według Barreta (the Magus) Apollyon i Abaddon to dwaj różni aniołowie, "naczynia niegodziwości" (tj. demony). Dürer przedstawił Apollyona na ostatnim drzeworycie z cyklu "Apokalipsa", zatytułowanym Anioł z kluczem od Czeluści (ok. 1496-1497). W pieśni XXI Mesjady Klopstocka, Abaddon żałuje, że przyłączył się do buntu, i zwany jest "aniołem pokutującym". Jednak według doktryny chrześcijańskiej, upadły anioł nie odczuwa skruchy, starczy by raz zgrzeszył, a staje się zatwardziały w złu.
Apok. 9, 11: Mają nad sobą króla - anioła Czeluści; imię jego po hebrajsku: Abaddon, a w greckim języku ma imię Apollyon.
DB, s. 170; SAAU, s. 2, 55; SMTK, s. 11, 47.
Adramelech
(Adramelek, "król ognia") - w demonografii jest ósmym z dziesięciu arcydemonów; jest także wielkim kanclerzem piekła i kawalerem Orderu Muchy, ustanowionego, jak głosi legenda, przez Belzebuba. Wezwany, Adramelech ukazuje się pod postacią muła lub pawia. W The History of magic Seligmanna demon ten jest przedstawiony jako koń. W Drugiej Księdze Królewskiej (17,31) Adramelek jest bogiem Sefarwaitów z Samarii, któremu skłądano ofiary z dzieci. Adramelech bywał utożsamiany z babilońskim Anu i Molochem Ammonitów. W Raju utraconym Milton nazywa Adramelecha "idolem Asyryjczyków"; w tym samym poemacie zostaje on strącony przez Uriela i Rafaela (VI, 365, 460-463). W Mesjadzie Klopstocka jest on "nieprzyjacielem Boga, bardziej podstępnym, pysznym i złośliwym niźli sam Szatan, diabłem straszliwiej wyklętym i większym hipokrytą".
2 Krl 17,31: Awwici ulepili Nibchaza i Tartaka, Sefarwaici zaś palili swoje dzieci w ogniu na cześć Adrameleka i Anammeleka - bogów Sefarwaim.
DKP, s. 38; SAAU, s. 8-9; SMTK, s.17.
Agares
(Agreas, Aguares) - niegdyś anioł należący do chóru cnót, obecnie książę piekła, dowodzący 31 legionami złych duchów. Ukazuje się pod postacią starca siedzącego okrakiem na krokodylu, z krogulcem na ręce. uczy wszystkich języków i potrafi wywołać trzęsienie ziemi. Według legendy Agares był jednym z 72 duchów, które Salomon uwięził w mosiężnym naczyniu i wrzucił do jeziora (według innej wersji tej legendy wygnał go do "dolnego Egiptu").
SAAU, s. 10.
Anmael
Chnum) - jeden z przywódców upadłych aniołów, czasem utożsamiany z Szemhazajem, gdyż Anmael tak jak Szemhazaj, prosząc o rękę córkę człowieczą (Istahar), obiecał jej wyjawić pełne Imię Boże.
SAAU, s. 54.
Arakiba
(Arakujel, Aracjel, Arkael, Sarakuael, Arkiel, Arkas) - jeden z dwustu upadłych aniołów, o których mowa w etiopskiej Księdze Henocha. Arakiel nauczył ludzi orintacji w terenie. Imię Arakiel znaczy "ten, który sprawuje władzę nad ziemią".
SAAU, s. 56.
Arakiel
(Arakujel, Aracjel, Arkael, Sarakuael, Arkiel, Arkas) - jeden z dwustu upadłych aniołów, o których mowa w etiopskiej Księdze Henocha. Arakiel nauczył ludzi orintacji w terenie. Imię Arakiel znaczy "ten, który sprawuje władzę nad ziemią".
SAAU, s. 56.
Arazjel
(Arazjal, Atriel, Esdriel, Sahariel, Seriel "moim księżycem jest Bóg") - anioł, który zgrzeszył, zstępując na ziemię, aby związać się z kobietą śmiertelną. Objaśnia ludziom bieg Księżyca. Arazjel wraz z Bagdalem, rządzi znakiem Byka. Bywa identyfikowany z aniołami dobrymi, zależnie od źródła.
SAAU, s. 56, 258, 272.
Ariel
(Arael, Ariael, "lew Boży" lub "ognisko boże") - według Corneliusa Agrippy : "Ariel to imię anioła, czasem także demona, również miasta zwanego Ariopolis, gdzie czczą go jako bożka". W koptyjskiej Pistis Sofia, Ariel jest aniołem kary przebywającym w piekle, spełniającym tę samą funkcję, co mandajski Ur. W Testamencie Salomona anioł ten jest zwierzchnikiem demonów. W kabale praktycznej jest to anioł upadły, pierwotnie należący do chóru cnót. W Burzy Szekspira Ariel jest duchem powietrznym, za nieposłuszeństwo uwięziony w rozszczepionej sośnie przez czarownicę Sykoraks, po jej śmierci uwolniony przez Prospera, służy mu wiernie 16 lat, aż wreszcie mistrz wyrzekłszy się magii, wyzwala go. W Raju utraconym Miltona (VI, 371) jest on zbuntowanym aniołem, który pierwszego dnia bitwy w niebie zostaje pokonany przez serafina Abdiela.
SAAU, s. 59; SMTK, s. 52.
Ariok
(Ariuch, Orioch, Arioch - "srogi lew") - jest demonem zemsty, stronnikiem Szatana, upadłym aniołem (jak w Raju utraconym Miltona, gdzie podczas bitwy w niebie ulega serafinowi Abdielowi). Według De Plancy'ego Arioch jest demonem zemsty, lecz "posługuje się zemstą tylko wobec tych, którzy sami się do niej uciekają".
SAAU, s. 59.
Armaros
(Armers, Farmaros, Abaros, Arearos) - jeden z upadłych aniołów, o których wspomina etiopska Księga Henocha. Armaros uczy "odczyniania uroku".
SAAU, s. 60.
Armen
(Ramiel?, Arakiel?, Barakuel?) - jeden z upadłych aniołów, o których wspomina etiopska Księga Henocha.
SAAU, s. 60.
Aryman
(Ariman, Ahraman, Dahak, perskie Ahriman, ze staro-irańskiego Angra Mainju - "Zły Duch") - perski książę zła, bóg zła i ciemności, kłamstwa i zniszczenia; przywódca Zła przebywający w ciemnej, cuchnącej otchłani; pierwowzór chrześcijańskiego Szatana. Według Zaratustry, który był kuszony przez Arymana, ale wyszedł z tej próby zwycięsko, to właśnie Aryman sprowadził śmierć na ziemię, zabijając pierwowzór człowieka i zwierząt. Celem Arymana jest zniszczenie świata. Pomagają mu w tym zastępy demonów (dewów), w tym planety - główne źródło niepowodzenia i złego losu. W czasach poprzedzających panowanie dynastii Sasanidów Aryman nie był uważany za ducha całkowicie złego. Mazdajscy magowie składali mu ofiary. Aryman dorównuje potęgą swemu bliźniaczemu duchowi, Ahura Mazdzie, ale, zgodnie z przepowiednią Zaratustry, ostatecznie zostanie pokonany przez "wszechwiedzącego pana nieba i ziemi". Manichejczycy twierdzili, że "materia" jest źródłem i jestestwem Arymana, wyłoniła się z Królestwa Ciemności wraz z demonami, ogniem, dymem nieprzychylną pogodą i kobietami. Aryman, według manicheizmu, stworzył zarówno Adama, jak i Ewę.
BDH, s. 50; DB 41, 42, 44-47, 64, 66; HP, s. 19, 48-49; SAAU, s. 60; SMTK, s. 56.
Asbiel
("ten, który uciekł od Boga") - w etiopskiej Księdze Henocha Asbiel został zaliczony do aniołów upadłych. "Udzielił świętym synom Bożym fałszywej rady i namówił ich do grzechu z córkami ludzkimi".
SAAU, s. 62.
Asmodaj
(Aszmedaj, Asmodiusz, Sidonej) - według Budge'a upadły anioł, "który ma skrzydła, polatuje to tu, to tam, oraz zna tajemnice przyszłości". Asmodaj uczy matematyki i potrafi uczynić człowieka niewidzialnym. Jest też wodzem 72 legionów duchów piekielnych. Przywołany, ukazuje się pod postacią istoty o trzech głowach (byka, barana i człowieka). Asmodaj jest jednym z bohaterów poematu Johan Drydena, The State of Inocenece. Odmianą tego imienia jest Hasmodaj, jeden z demonów księżyca, przywoływany w zaklęciach talizmanów. Bywa identyfikowany z Asmodeuszem.
SAAU, s. 63, 142.
Asmodeusz
("duch zła") - imię pochodzi od irań. Aeszma dewa (dew Aeszma, aeszma - gniew, szał, dewa - demon, dew). Aeszma (Charsz) jest irańskim demonem nienawiści, przeciwnikiem Sorusza (Sraoszy). Sam Asmodeusz jest bardziej perskim niż żydowskim diabłem. Niemniej został włączony do tradycji żydowskiej, gdzie uważany jest za ducha zła. Zdaniem Forlonga Asmodeusz to "talmudyczny Aszmedaj, demon przejęty z Zend Aszmadewy" i "wściekły diabeł"' wdług Forlonga to właśnie Asmodeusz upił Noego. W Księdze Tobiasza (3, 8; 3, 17; 8, 3-2) Asmodeusz jest złym duchem, który zakochał się w Sarze, córce Raguela i zabił kolejno jej siedmiu nowo poślubionych mężów. Za poradą anioła Rafaela (Rafała) Tobiasz egzorcyzmuje Asmodeusza dymem z serca i wątroby ryby spalonej na żarzących się węglach i żeni się z Sarą. Demon zaś uciekł "aż do Górnego Egiptu", gdzie został związany przez Rafaela. Według chaldejskiej wersji Księgi Tobiasza asmodi znaczy "król demonów". W demonologii Asmodeusz jest zarządcą piekielnych domów gry. Zcaniem demonologa Wierusa, wzywając Asmodeusza, należy zdjąć nakrycie głowy, w przeciwnym razie demon oszuka przywołującego. Barrett przedstawia Asmodeusza jako jedno z "naczyń gniewu Bożego". Asmodeusz jest głównym bohaterem powieści Lesag'a Diabeł kulawy. W The Devil's Own Dear Son Cabbela Asmodeusz jest synem pierwszej żony Adama, Lilit, i demona Samaela. Z kolei w Księdze świętej magii Abra-Melina czytamy, że "zdaniem niektórych rabinów Asmodeusz był śmiertelnikiem, owocem kazirodczego związku Tubal-Kaina z jego siostrą Naamą; zdaniem innych demonem nieczystości". Według jeszcze innej legendy Asmodeusz narodził się ze związku Adama z Lilit. W tradycji żydowskiej Asmodeusz jest teściem demona Bar Szalmona. W tradycjach o Salomonie występuje także pod imionami Saturn, Markolf i Morolf. Jak głosi legenda, Asmodeusz został pojmany przez Salomona i zmuszony do pomocy przy budowie Świątyni. Zdołał jednak oszukać króla, następnie wygnał go z królestwa i sam zasiadł na tronie. "Po długiej żebraczej wędrówce Salomon powrócił i przepędził Asmodeusza". Według Zoharu Asmodeusz przekazał Salomonowi nauki wiedzy czarnoksięskiej. Demon ten jest uważany za wynalazcę wszelkiej rozrywki, muzyki, tańca, sztuki dramatycznej oraz "nowych mód francuskich". W Talmudzie Asmodeusz, król demonów, jest "władcą nad wszystkimi sprawami dotyczącymi liczb parzystych". Zgodnie z tradycją okultystyczną "Asmodeusz należał przed upadkiem do grona serafinów", obecnie jest demonem, który "napełnia mężczyzn żądzą, prowadzącą do wiarołomstwa". Ponadto "obdarza magicznymi pierścieniami; pokazuje, jak stać się niewidzialnym; uczy geometrii, arytmetyki, astronomii i nauki o ruchu. Zna również miejsca ukrycia skarbów". Wezwany ukazuje się jako książę "o trzech głowach: byczej, ludzkiej i baraniej. Ma też ogon węża, gęsie nogi i zieje ogniem". Dosiada smoka i dzierży w dłoniach chorągiew i włócznię.
Tb 3,8: że była ona wydana za siedmiu mężów, których zabił zły duch Asmodeusz, zanim była razem z nimi, jak to jest właściwe dla żon.
Tb 3,17: I został posłany Rafał, aby uleczyć obydwoje: Tobiasza, aby mu zdjąć bielmo z oczu, tak, aby oczyma swymi znowu oglądał światło Boże, i Sarę, córkę Raguela, aby ją dać Tobiaszowi, synowi Tobiasza, za żonę i odpędzić od niej złego ducha Asmodeusza, ponieważ Tobiaszowi przysługuje prawo otrzymać ją w dziedzictwie przed wszystkimi, którzy ją pragną poślubić.
Tb 8, 2-4: Wtedy przypomniał sobie Tobiasz słowa Rafała, wyjął wątrobę i serce ryby z torby, w której je przechowywał, i położył na rozżarzonych węglach do kadzenia. Zapach ryby powstrzymał demona i uciekł aż on aż do Górnego Egiptu. A Rafał poszedł za nim, związał go tam w oka mgnieniu i unieszkodliwił go.
BDH, s. 51; DB, s. 163, 179; DKP, s. 37; SAAU, s. 64; SMTK, s. 58.
Astarot
(Asterot, Astaroth) - niegdyś serafin, obecnie wielki książę piekieł. Zdaniem Michaelisa Astarot był księciem chóru tronów. W piekle Astarot "chętnie opowiada o upadku [aniołów], nie przyznaje się jednak, że sam jest jednym ze zbuntowanych duchów. Jak twierdzi Barrett, "w języku greckim imię Astarota brzmi: Diabolus". Według Grimorium Verum miejscem stałego pobytu Astarota jest Ameryka. Wezwany, Astarot zjawia się w postaci "pięknego anioła jadącego na smoku, w prawej ręce trzyma żmiję. Nie wolno jednak dopuszczać go zbyt blisko, bo przeraźliwie cuchnie". Jak podaje De Plancy, Astarot "czczony był przez Filistynów i mieszkańców Sydonu". Obecnie pełni funkcję wielkiego skarbnika piekła, gdzie naucza sztuk wyzwolonych. Jak głosi legenda, Astarot był "jednym z siedmiu książąt piekieł, którzy odwiedzili Fausta. Według angielskiej tradycji pojawia się jako wąż o ceglastoczerwono mieniącym się ogonie, dwu żółtych silnych i krótkich nogach, białożółtawym brzuchu, rudobrązowej szyi i ostrym szpikulcu zakończonym na kształt kolca jeża."
SAAU, s. 65.
Astarte
(Asztart, Asztarte - ugaryckie, fenickie i punickie, Aszterot, Asztoret - hebrajskie, Astoret, Isztar-Wenus) - główne żeńskie bóstwo starożytnych Fenicjan, Syryjczyków i Kartagińczyków. Astarte była asyryjską boginią księzyca i płodności, pierwowzorem greckiej Afrodyty. W Babilonie i Asyrii czczona jako Isztar, utożsamiana z planetą Wenus, bóstwo miłości i płodności; odpowiednik sumeryjskiej Inanny. Była najpowszechniej czczonym bóstwem na Bliskim i Środkowym Wschodzie. Była córką Sina (księżyca) i siostrą Szamasz (słońca); według innej wersji mitu córką albo małżonką Anu, pana niebios. Jednym z obrzędów jej kultu była prostytucja sakralna. Jako gniewną boginię wojny wyobrażano ją stojącą na lwie z łukiem i dwoma kołczanami. W mitach ugaryckich blisko związana z Baalem i Anat (określano ją epitetem: imię Baala). Jako Asztarte, czczona była przez Sydończyków, tj. Fenicjan (zob. 2 Krl 2, 13). W okultyźmie Astarte jest żeńskim demonem kwietnia. W Raju utraconym (I, 509-510) utożsamianym z Astoretem. Według De Plancy'ego Astarte jest "samicą Astarota" i przedstawiana jest z głową jałówki.
BDH, s. 52; SAAU, s. 65; SMTK, s. 41.
Atarkulf
- według Voltair'a, wódz upadłych aniołów wymienionych w Księdze Henocha.
SAAU, s. 67.
Auza
(Aza, Oza) - syn Elohima (tj. syn Boży), jednen z upadlych aniołów, który utrzymywał stosunki cielesne z córkami ludzkimi.
SAAU, s. 68.
Azael
(Azjel, Asjel, Azzael - "ten, którego umacnia Bóg") - w początkowych fragmentach hebrajskiej Księgi Henocha Azael jest przedstawiony jako jeden z trzech aniołów służebnych, zamieszkujących siódme niebo; jednak w dalszych częściach tej samej księgi występuje już jako anioł upadły, a także, wraz z Azą, jako jeden z maskim (w mitologii akadyjskiej siedmiu wielkich książąt piekła, zwanych też duchami czeluści). Za utrzymywanie stosunków cielesnych z córkami ludzkimi został skazany na przekłucie nosa. Według innej wersji tej legendy Azael był jednym z dwóch upadłych aniołów, którzy współżyli z Naamą, córką Lameka, płodząc sedim, asyryjskie bóstwa opiekuńcze. Za karę Azael został przykuty łańcuchami do ostrych skał, gdzie oczekuje Sądu Ostatecznego. Anioł ten nauczył ludzi czarów, za pomocą których mogą oni (lub mogli) spowodować opuszczenie się Słońca, Księżyca i gwiazd z nieba na ziemię i tym samym przybliżyć do ludzi przedmiot ich bałwochwalczego kultu. Cornelius Agrippa w Three Books of Occult Philosophy podaje imiona czterech złych aniołów, będących przeciwnikami czterech świętych władców żywiołów, i wśród aniołów upadłych wymienia Azaela.
SAAU, s. 69-70.
Azaradel
- w etiopskiej Księdze Henocha Azaradel jest jednym z upadłych aniołów, którzy objaśniają ludziom bieg Księzyca.
SAAU, s. 70.
Azazel
(Azael, Hazazel, "Bóg umacnia") - w etiopskiej Księdze Henocha Azazel jest jednym z wodzów 200 upadłych aniołów. Azazel "nauczył mężczyzn wykuwać miecze i tarcze", a kobiety "noszenia ozdób i malowania powiek". W literaturze rabinackiej i tartumach Azazel jest kozłem ofiarnym; w Księdze Kapłańskiej (16, 8-10) Azazel to prawdopodobnie imię demona pustyni, któremu poświęcony jest jeden z kozłów ofiarnych. Pojawia się on tam w związku z obrzędami Dnia Przebłagania. Należało wylosować dwa kozły: jeden w ofierze Bogu, drugi Azazelowi; pierwszy miał być zabity za grzechy ludu, drugi na którego głowę kapłan składał wszystkie przewinienia, wypędzony na pustynię; ten nazywany był kozłem ofiarnym. W Zoharze "zły Azazel" to jeździec dosiadający węża. W księdze tej określany jest jako wódz anielskiego chóru bene elim (lub iszim, niższych aniołów, "ludzi duchów"). Święty Ireneusz nazywa Azazela "aniołem upadłym, lecz wciąż potężnym". W Apokalipsie Abrahama jest on "władcą piekła, zwodzicielem ludzkości", który w swej prawdziwej postaci jest demonem o siedmiu wężowych głowach, czternastu obliczach i dwunastu skrzydłach. Żydowska legenda opowiada o aniele Azazelu, który nie chciał się pokłonić Adamowi, kiedy Bóg przedstawiał pierwszego człowieka zgromadzeniu hierarchów niebiańskich. Za to nieposłuszeństwo Azazel został ogłoszony "przeklętym Szatanem". Według innej legendy arabskiej, kiedy Bóg nakazał aniołom złożyć hołd Adamowi, Azazel odmówił, twierdząc, że nie widzi powodu, aby "syn ognia [tj. anioł] miał się kłaniać synowi gliny [tj. śmiertelnikowi]. Za to nieposłuszeństwo Bóg wygnał Azazela z raju i zmienił jego imię na Eblis. Milton w Raju utraconym (I, 625-626) nazywa Azazela "cherubinem rosłym", ale także upadłym aniołem i chorążym Szatana. Azazel był pierwotnie semickimi bogiem trzód i dopiero później został zdegradowany do rangi demona. Bamberger skłania się do poglądu, że pierwsza gwiazda, która spadła (gwiazda oznacza tu anioła) to właśnie Azazel.
Kapł 16, 8-10: Następnie Aaron rzuci losy o dwa kozły, jeden los dla Pana, drugi dla Azazela. Potem Aaron przyprowadzi kozła, wylosowanego dla Pana, i złoży go na ofiarę przebłagalną. Kozła wylosowanego dla Azazela postawi żywego przed Panem, aby dokonać na nim przebłagania, a potem wypędzić go dla Azazela na pustynię.
BDH, s. 61; DB, s. 154; SAAU, s. 70-71; SMTK, s. 65.
Baal
(Bael, babilońsko-asyryjski Bel, "pan" lub "władca" l. mn. baalim "panowie") - nazwa, albo epitet wielu bóstw semickich, opiekujących się różnymi miejscami, później miastami, także bóg przyrody, płodności i rolnictwa. Baal pojawia się najwcześniej w wzmiankach z III tysiąclecia p.n.e. w północnej Syrii. Najobszerniej o Baalu mówią poematy mitologiczne z Ugarit na północnym wybrzeżu Syrii spisane w XIV w. p.n.e. Określany jest tytułami "Władca" (ugar. Alijan) i "Książę Pan Ziemi" (ugar. Zebul Ba'l Ars). Zwalczany przez proroków izraelskich jako bóstwo pogańskie, stał się synonimem fałszywego boga, idola, bożyszcza. W księgach zaklęć oraz w Pseudo-Monarchii Wierusa jest on potężnym królem podziemnego świata; służy we wschodniej części piekła i jest zwierzchnikiem 60 lub 70 legionów diabłów. Przywołany, ukazuje się jako stwór o trzech głowach (ropuchy, człowieka i kota).
BDH, s.63; DB, s. 54, 153; HP, s. 60; SAAU, s. 76; SMTK, s. 67.
Baalberyt
(Balberyt, Berit, Beal, Elberyt, Baal-Berit "pan" lub "bóg miasta Berit") - w Biblii w Księdze Sędziów (8, 33; 9, 4, 46) to bóg miasta Berit, jedna z lokalnych odmian boga Baala. Baalberyt to były książę chóru cherubinów. Obecnie, w piekle, pełni funkcję mistrza ceremonii. Zazwyczaj jest jednym z kontrsygnatariuszy lub notariuszem poświadczającym pakty między ludźmi i diabłami. Nazywany jest "pisarzem" i jako taki podpisuje się w piekle. Według The Encyclopedia of Witchcraft and Demonology Baalberyt był demonem, który opętał siostrę Magdalenę z Aix-en-Provence i wyjawił jej imiona innych diabłów. Jak powiada Michaelis, Baalberyt to demon, który "nakłania do bluźnierstwa i morderstwa".
Sdz 8,33: Po śmierci jednak Gedeona Izraelici znów się odwrócili od Pana. Uprawiali nierząd z Baalami i ustanowili Baal-Berita swoim bogiem.
Sdz 9,4: Dali mu ponadto siedemdziesiąt syklów srebra ze świątyni Baal-Berita. Abimelek zaś naprzyjmował za nie do swego towarzystwa nicponiów i awanturników, którzy za nim poszli.
Sdz 9,46: Kiedy to usłyszeli możni Migdal-Sychem, schronili się do podziemia świątyni boga Baal-Berita.
SAAU, s. 75.
Balan
(Balam) - niegdyś anioł chóru panowań; obecnie "wielki i potężny książę piekieł. Ma trzy głowy: byka, człowieka i barana, a przy tym ogon węża i ogniem pałające oczy". Przedstawiany jest nago, na niedźwiedziu, z krogulcem na dłoni. Dowodzi 40 legionami duchów piekielnych.
SAAU, s. 76.
Barakijal
(Barakel, Barakiel) - w Księdze Jubileuszów, jeden z Czuwających (grigori), którzy pojęli córki ludzkie za żony (por. Rdz. 6). Obecnie Barakijal mieszka w piekle, gdzie jest nauczycielem astrologii. W etiopskiej Księdze Henocha opisany jest jako wódz (jeden z "dziesiętników") zastępu upadłych aniołów.
SAAU, s. 77.
Barbatos
- anioł niegdyś należący do chóru cnót. "Fakt ten - powiada Spence w Encyclopaedia of Occultism - został potwierdzony licznymi dowodami". W piekle, gdzie Barbatos obecnie zamieszkuje, jest on wielkim księciem i zwierzchnikiem 30 legionów złych duchów. Ponadto "rozumie śpiew ptaków, zna przeszłość i potrafi przepowiedzieć przyszłość". Mozę być przywoływany podczas obrzędów magicznych, ale tylko wówczas, gdy słońce znajduje siew znaku Strzelca. Ukazuje się pod postacią łucznika bądź myśliwego.
SAAU, s. 77.
Batarel
(Batarjal, Batariel, Badariel, Batrael, Metarel) - w etiopskiej Księdze Henocha, jeden z dwustu upadłych aniołów; także anioł przywoływany w zaklęciach magicznych.
SAAU, s. 79.
Behemot
- potwór chaosu (wieloryb, krokodyl, hipopotam) stworzony piątego dnia Stworzenia; jest rodzaju męskiego i lądowym odpowiednikiem morskiego potwora Lewiatana. Apokryficzna Księga Henocha wymienia towarzysza tej bestii: "I w dzień ten zostaną oddzielone od siebie dwa potwory: jeden rodzaju żeńskiego, zwany Lewiatanem, będzie żył w otchłani wód, drugi zaś, rodzaju męskiego, zwany Behemot, ogarnie swoimi piersiami niezmierzoną pustynię Dendain". Bywa utożsamiany z Rahabem, przedwiecznym aniołem morza oraz aniołem śmierci. W teologii rzymskokatolickiej Behemot jest władcą ciemności, chociaż w Księdze Hioba 40, 19 określony został jako "Początek dróg Bożych", co sugerowałoby funkcję przeciwną. W demonologii Behomot to "demon gruby i, mimo piastowanego stanowiska, głupi [.] jego dziedzinami są obżarstwo i uciechy żołądka. W piekle pełni funkcję wielkiego podczaszego (De Plancy). Według tradycji islamskiej Allach wykorzystał Behemota jako mocny fundament, potężny grzbiet wyginający w łuk wodę i ciemności pod ziemią.
Job 40, 15-19: Oto hipopotama - <jak ciebie go stworzyłem> - jak wół on trawą się żywi. Siłę swoją ma w biodrach, a moc swą ma w mięśniach brzucha. Ogonem zawija jak cedrem, ścięgna bioder ma silnie związane, jego kości jak rury miedziane, jego nogi jak sztaby żelazne. Wyborne to dzieło Boże, Stwórca dał mu twardy miecz.
HP s. 58; SAAU, s. 80; SMTK s. 85-86.
Belfegor
(Belphegor, Belfagor, Fegor, Fogor, Phegor, Baal-Peor, - nazwy używane w różnych przekładach Biblii, hebr. Ba'al Pe'or "władca szczelin" lub "pan Peoru" czy "bóg Baal z góry Phegor") - pierwotnie czczony pod postacią fallusa moabicki bóg rozpusty. Lokalne bóstwo kananejskie, którego świątynia znajdowała się w Fogor, w górach Moabu w pobliżu ujścia Jordanu. W czasie postoju w Setim Izraelici, ulegając córkom Moabu, oddawali się rozwiązłemu kultowi tego boga. Za karę śmierć poniosło tam śmierć 24 tysiące Izraelitów (Lb 25, 1-18). Według kabalistów, był niegdyś aniołem chóru księstw. W piekle Belfegor jest demonem odkryć i przemyślnych wynalazków. Przywołany, ukazuje się pod postacią młodej kobiety. De Plancy w Słowniku wiedzy tajemnej twierdzi, że pewni wysocy dostojnicy imperium piekielnego pełnia funkcję posłów czy też ambasadorów przy rządach państw ziemskich oraz że Belfegor został akredytowany we Francji. Wiktor Hugo w Pracownikach morza podziela ten pogląd. W średniowiecznej legendzie imię to otrzymał diabeł posłany przez Plutona w ludzkiej postaci na ziemię, aby się przekonać, czy słuszne są skargi potępieńców, że grzechom, za które cierpią męki, winne są kobiety. Belfegor bada sprawę, żeni się nawet, aby w końcu ze zgrozą uciec na powrót do piekła, gdzie dopiero może odetchnąć od towarzystwa ziemskich niewiast. O tym traktuje m. in. nowela N. Machiavellego Befagor Arcidiabolo (Arcydiabeł Belfagor).
Lb 25,3: Izrael przylgnął do Baal-Peora, i gniew Pana zapłonął przeciw niemu.
Lb 25,5: Rozkazał więc Mojżesz sędziom Izraela: Zabijajcie każdego z waszych ludzi, którzy się przyłączyli do Baal-Peora.
Pwt 4,3: Widzieliście na własne oczy, co uczynił Pan w Baal-Peor, jak każdego człowieka, który poszedł za Baalem z Peor, wyniszczył Pan spośród was;
Ps 106,28: Potem przystali do Baal-Peora, spożywali z ofiar dla [bogów] umarłych.
Oz 9,10: Jak winne grona na pustyni, tak Izraela znalazłem; jak na pierwszy owoc figowego drzewa na waszych przodków patrzyłem: lecz przyszli do Baal-Peor i oddali się hańbie, i stali się wstrętni jak to, co kochali.
BDH, s. 64; SAAU, s. 80; SMTK, s. 87.
Belial
(Berial, Beliar, hebr. belijja'l - od beli ja'al - "bez pożytku, nic niewart") - potężny upadły anioł, wcielenie nieprzydatności albo bezprawia, zła, anioł ciemności, książę piekieł, wódz złych duchów, uosobienie ducha zła, często utożsamiany z szatanem. O Beliarze mowa w kilku księgach Starego Testamentu, zawsze jednak jako o złym duchu, symbolu lub personifikacji zła. Belial jest też najczęstszym określeniem Szatana, czy też przeciwnika Jahwe w pismach qumrańskich. W Drugim Liście do Koryntian (6,15), św. Paweł pyta: "[.] jakaż jest wspólnota Chrystusa z Beliarem [.]" najwyraźniej traktując Beliara jako wodza demonów lub samego Szatana. W literaturze apokryficznej Beliar jest księciem ciemności, najbardziej zagorzałym przeciwnikiem Boga. W Męczeństwie Izajasza jest on aniołem nieprawości. W Ewangelii Bartłomieja Bartłomiej pyta Beliara kim jest, na co ten odpowiada: "Najpierw nazywałem się Satanael, co znaczy Anioł Boga. Gdy jednak nie chciałem uznać obrazu Boga [Adama], zostałem nazwany Szatanem, co znaczy Anioł piekła. [.] Ja byłem nazwany pierwszym z aniołów, bowiem gdy Bóg stworzył niebo, wziął garść ognia i utworzył najpierw mnie, na drugim miejscu Michała, jako trzeciego - Gabriela, jako czwartego - Rafała, na piątym miejscu Uriela, na szóstym Satanaela i innych sześć tysięcy aniołów, których imion nie mogę wymienić". Według tegoż samego Bartłomieja Beliar ma sześćset jardów długości, czterdzieści szerokości, ośmiojardowe skrzydła, skuty jest ognistymi łańcuchami, a pilnuje go sześćset sześćdziesiąt aniołów. On to wymierza karę ludzkim duszom i sam jest karany, a poza tym wysyła demony na świat na pokusę ludziom. Symbol Beliala widziano w zodiakalnym Koziorożcu, znak ten bowiem jest największym poniżeniem dla człowieka. Symbolizuje upadek słońca podczas zimowego przesilenia. W średniowieczu Belial najczęściej był przyzywany jako książę piekieł w czarnej magii. Kult jego nierozerwalnie łączył się z rozpustą seksualną. W Raju utraconym (I, 570-572), czytamy: "Ostatni nadszedł Belial: bardziej sprośny / Umysł nie został strącony z Niebiosów / Ni rozkochany występniej w występku:. W kolejnej księdze tego utworu (II, 133-136) Milton wprawdzie powiada o Belialu, że "Równie nadobnej postaci Niebiosa / Nigdy nie stracą, zdawał się stworzony / Do czynów szczytnych i wielkich godności", wszelako zaznacza, że "fałszem [to] wszystko i pozorem było". Barton przypuszcza, że Belial to "dawna nazwa Szeolu". W Pracownikach morza Wiktor Hugo, powołując się na źródła okultystyczne, mówi o Belialu jako ambasadorze piekła w Turcji. Belial należał niegdyś do chóru cnót. Według Waite'a Beliar miał być stworzony "zaraz po Lucyferze". Jako anioł upadły Beliar chełpi się, że upadł pierwszy spośród cnotliwszych". Według Schoolemena Beliar należał niegdyś do chóru aniołów oraz do chóru cnót. Z kolei Glasson utrzymuje, że Celiar nigdy nie był aniołem i przyrównuje go do Arymana (por.), góównego diabła mitologii staroperskiej, który był "niezależnym i równym Bogu Jego przeciwnikiem". Tradycyjny pogląd, że Beliar jest prymasem piekła, został zapisany także w dziełach dwóch współczesnych autorów, Tomasza Manna i Aldousa Huxleya; w obu przypadkach jest on traktowany jako przykład i kwintesencja zła.
1 Sm 1,16: Nie uważaj swej służebnicy za córkę Beliala, gdyż z nadmiaru zmartwienia i boleści duszy mówiłam cały czas.
1 Sm 2,12: Synowie Helego, istni synowie Beliala, nie zważali na Pana
1 Sm 10,27: Tymczasem synowie Beliala mówili: W czym ten może nam pomóc? I wzgardzili nim, nie złożyli mu też daru, ale on nie zwracał na to uwagi.
2 Krn 13,7: Zebrali się potem u niego lekkomyślni mężowie, synowie Beliala, i sprzeciwili się synowi Salomona, Roboamowi, który był młodzieńcem bojaźliwego serca i dlatego im się nie oparł.
2 Kor 6,15: Albo jakaż jest wspólnota Chrystusa z Beliarem lub wierzącego z niewiernym?
BDH, s. 69; DB, s. 172, 347; DKP, s. 40; HP, s. 61, 75, 151; SAAU, s. 80-81; SMTK, s. 87.
Belzebub
(Beelzebub, Belzebud, Belzaboul, Beelzeboul, Baalsebul, Belzeboub, semickie Baal Zebub, hebr. Ba'al Zebub - "władca much") - pierwotnie bóstwo syryjskie; w Drugiej Księdze Królewskiej (1, 1-16) Beelzebub jest filistyńskim bogiem Ekronu (Akkronu). Do jego wyroczni zwrócił się król Izralela Ochozjasz w chorobie. Uważa się go za lokalną odmianę kananejskiego Baala, władcę much roznoszących chorobę. W Septuagincie i w Nowym Testamencie spotykana jest forma Ceelzebul, co odpowiada epitetowi Baala w tekstach ugaryckich: Zebul Ba'l Ars - "Książę Pan Zimemi". Nasuwało to przypuszczenie, że forma Belzebub jest szyderczym zniekształceniem tego tytułu. Jednakże analogiczny epitet Zeusa greckiego "Łowca Much" wskazuje, że nie musi tu chodziś o celowe zniekształcenie. W kabale Belzebub jest wodzem dziewięciu złych aniołów piekła. W ewangeliach św. mateusza (10, 25; 12, 24-27), św. Marka (3,22) oraz św. Łukasza (11,15) Belzebub jest "władcą złych duchów", ale nie jest tożsamy z Szatanem (podobnie jak we wszystkich znanych traktatach magicznych). W apokryficznej Ewangelii Nikodema Chrystus podczas trzydniowego pobytu w piekle nadaje Belzebubowi władzę nad podziemnym światem w nagrodę za to, że wbrew sprzeciwowi Szatana zezwolił na zabranie Adama i "uwięzionych świętych" do nieba. Popularne określenie Belzebuba to "władca much". Nazywano go także "władcą chaosu". Dante utożsamiał go z Szatanem, natomiast Milton w Raju Utraconym (I, 93-94) powiada o Belzebubie, że "drugim / Był po nim [tj. Szatanie] władcą, drugim też w występku"; w tym samym utworze (I, 185) nazywa go również "cherubinem upadłym".
2 Krl 1, 1-16: Ochozjasz zaś wypadł przez kratę w swej górnej komnacie w Samarii i chorował. Wysłał więc posłańców mówiąc do nich: Idźcie, wywiadujcie się u Beelzebuba, boga Ekronu, czy wyzdrowieję z tej mojej choroby. Lecz Anioł Pański powiedział do Eliasza z Tiszbe: Wstań, wyjdź naprzeciw posłańców króla Samarii i powiedz im: Czyż nie ma Boga w Izraelu, że wy idziecie wywiadywać się u Beelzebuba, boga Ekronu? Dlatego tak mówi Pan: Z łoża, do którego wszedłeś, już nie zejdziesz, ponieważ umrzesz na pewno! I odszedł Eliasz. Kiedy posłańcy wrócili do Ochozjasza, rzekł do nich: Czemu już powróciliście? Odpowiedzieli mu: Jakiś człowiek wyszedł naprzeciw nas i rzekł do nas: Idźcie, wróćcie do króla, który was wysłał, i powiedzcie mu: Tak mówi Pan: Czyż nie ma Boga w Izraelu, że ty polecasz wywiadywać się u Beelzebuba, boga Ekronu? Dlatego z łoża, do którego wszedłeś, już nie zejdziesz, ponieważ umrzesz na pewno! [.] Eliasz podniósł się i zszedł z nim razem do króla, i powiedział do niego: Tak mówi Pan: Ponieważ wysłałeś posłańców, by wywiadywać się u Beelzebuba, boga Ekronu - czyż nie ma Boga w Izraelu, by szukać Jego wyroku? - przeto z łoża, do którego wszedłeś, już nie zejdziesz, ponieważ umrzesz na pewno!
Mt 10,25: Wystarczy, jeśli uczeń będzie jak jego nauczyciel, a sługa jak pan jego. Jeśli pana domu przezwali Belzebubem, o ileż bardziej jego domowników tak nazwą.
Mt 12,24: Lecz faryzeusze, słysząc to, mówili: On tylko przez Belzebuba, władcę złych duchów, wyrzuca złe duchy.
Mt 12,27: I jeśli Ja przez Belzebuba wyrzucam złe duchy, to przez kogo je wyrzucają wasi synowie? Dlatego oni będą waszymi sędziami.
Mk 3,22: Natomiast uczeni w Piśmie, którzy przyszli z Jerozolimy, mówili: Ma Belzebuba i przez władcę złych duchów wyrzuca złe duchy.
Łk 11,15: Lecz niektórzy z nich rzekli: Przez Belzebuba, władcę złych duchów, wyrzuca złe duchy.
Łk 11,18: Jeśli więc i szatan z sobą jest skłócony, jakże się ostoi jego królestwo? Mówicie bowiem, że Ja przez Belzebuba wyrzucam złe duchy.
Łk 11,19: Lecz jeśli Ja przez Belzebuba wyrzucam złe duchy, to przez kogo je wyrzucają wasi synowie? Dlatego oni będą waszymi sędziami.
SAAU, s. 82; SMTK, s. 88; DKP, s. 37-38; BDH, s. 70; HP, s. 75, 86, 152.
Busasejal
- według etiopskiej Księgi Henocha jeden z dwustu upadłych aniołów.
SAAU, s. 85.
Bylet
(Belet) - niegdyś anioł chóru potęg (chóru, do którego ma nadzieję powrócić), obecnie upadły anioł przebywający w piekle, gdzie dowodzi 85 legionami demonów. Jest królem, dosiada siwego konia, a jego zjawienie się oznajmia ogłuszający dźwięk trąby. Pogląd, że Bylet należał kiedyś do chóru potęg, został "poparty licznymi dowodami".
SAAU, s. 85.
Carreau
(Carnivean) - eks-książę chóru potęg, obecnie demon wzywany w litaniach sabatowych. Według Histoire de la Magie en France Garineta Carreau był jednym z diabłów, które opętały siostrę Serafikę z Loudun; pod nieobecność Barucha Carrwau pilnował kropli wody, która zaczarowała jej żołądek. Carreau jest tekże demonem "drugiej i trzeciej kategorii", który "nakłania do nieokazywania miłosierdzia".
SAAU, s. 87-88.
Dagon
(akad., ugar. Dagan, hebr dagon - zboże, później od dag - ryba) - w Raju utraconym (I, 538) upadły anioł. Bóstwo czczone od III tysiąclecia p.n.e. nad środkowym Eufratem a potem w Mezopotamii i Syrii. Dagon był bogiem wojny, urodzaju, wyroczni, a jako bóstwo najwyższe władcą kraju. Jako bóstwo rolnicze był wynalazcą pługa. Bóg ten także pojawia się na terenie Palestyny, o czym świadczy miejscowość Bet Dagon (hebr. "Dom, Świątynia Dagona"). Świątynię miał też Dagon w Aszdod na terytorium Filystynów (czego potwierdzenie znajdujemy w Biblii, patrz poniżej). Na hellenistycznych monetach i rzeźbach z nadmorskich miast Palestyny Dagon ma postać człowieka-ryby, co świadczy o zaniku świadomości pierwotnej etymologii imienia.
Sdz 16,23: Władcy zaś filistyńscy zebrali się, aby na cześć swego Boga Dagona złożyć wielkie ofiary. Oddawali się radości i mówili: Oto bóg nasz wydał w nasze ręce Samsona, wroga naszego.
1 Sm 5,2: Wzięli następnie Filistyni Arkę Bożą i wnieśli do świątyni Dagona i ustawili przed Dagonem.
1 Sm 5,3: Gdy wczesnym rankiem mieszkańcy Aszdodu wstali [i weszli do świątyni Dagona, spostrzegli, że] oto Dagon leżał twarzą do ziemi przed Arką Pańską. Podniósłszy Dagona znów ustawili go na jego miejscu.
1 Sm 5,4: Ale gdy następnego dnia wstali wczesnym rankiem, zauważyli, że Dagon znów leży twarzą do ziemi przed Arką Pańską, a głowa Dagona i dwie dłonie rąk są odcięte na progu, na swoim miejscu pozostał jedynie tułów Dagona.
1 Sm 5,5: Dlatego właśnie kapłani Dagona i wszyscy wstępujący do domu Dagona nie depczą progu Dagona w Aszdodzie do dnia dzisiejszego.
1 Sm 5,7: Mieszkańcy Aszdodu widząc, co się dzieje, oświadczyli: Nie może zostać Arka Boga izraelskiego wśród nas, gdyż twardą się okazała ręka Jego nad nami i nad bogiem naszym Dagonem.
1 Krn 10,10: Zbroję jego złożyli w świątyni swoich bogów, a czaszkę jego przytwierdzili w świątyni Dagona.
1 Mch 10,83: Konnica także rozbiegła się po równinie. Pouciekali do Azotu i weszli do świątyni swego bożka Dagona, aby się tam uratować.
1 Mch 10,84: Jonatan jednak spalił Azot i wszystkie miejscowości, które leżą koło niego, i zabrał łupy na nich zdobyte. Spalił także świątynię Dagona razem z tymi, którzy do niej uciekli.
1 Mch 11,4: Gdy przybył do Azotu, pokazano mu spaloną świątynię Dagona oraz ruiny Azotu i okolicznych miejscowości, a tak samo ciała tych, którzy polegli i którzy w czasie bitwy zostali spaleni, a których złożono na stosy obok drogi, jaką miał przechodzić.
BDH, s. 104-105; SAAU, s. 99; SMTK, s. 190-191.
Danjal
("Bóg jest moim sędzią") - jest jednym z upadłych aniołów wymienianych w tradycjach o Henochu. W "niższym świecie" sprawuje władzę nad prawnikami.
SAAU, s. 100.
Ezekiel
(hebr. "moc Boża") - w etiopskiej Księdze Henocha, upadły anioł, który nauczył ludzi "wróżyć z chmur".
SAAU, s. 116.
Gaap
(Tap, Goap) - niegdyś anioł chóru potęg (mocy), obecnie anioł upadły. W piekle Gaap pełni funkcję "wielkiego prezydenta i wielkiego księcia", jest jednym z jedenastu prezydentów podziemnych krain. Jako król Południa, dowodzi 66 legionami złych duchów. Według demonologów ma być również "księciem Zachodu".
SAAU, s. 125, 133.
Gadriel
(aram.: "Bóg jest moją pomocą") - w tradycjach o Henochu, jeden z upadłych aniołów. Według legendy to właśnie Gadriel zwiódł Ewę w raju, co pozwala wiedzieć w nim nie tyle Szatana, ile węża z ogrodu Edenu. Podobnie jak Azazel, Gadriel nauczył ludzi obchodzić się z bronią. W apokryficznej Czwartej Księdze Machabejskiej Ewa powiada, że "żaden oszukańczy wąż" nie skala jej "czystości panieńskiej". W księdze tej Gadriel nie jest nazwany z imienia.
SAAU, s. 128.
Hakael
- jeden z siedmiu przywódców aniołów upadłych, "siódmy Szatan".
SAAU, s. 139.
Hananel
(Ananel, Anani, Chananel)- w etiopskiej Księdze Henocha, jeden z aniołów upadłych. Miał on zstąpić z nieba na górę Hermon i sprowadzić na ziemię grzech.
SAAU, s. 18, 140.
Harut
(Harot, Haurwat) - w legendach arabskich, występuje zazwyczaj w towarzystwie Maruta. Harut (wraz z Marutem) został zesłany z nieba na ziemię, aby nauczył ludzi sztuki rządzenia (Koran II, 102). W mitologii perskiej Harut i Marut byli wysokiej rangi aniołami (Amesz Spentami), znającymi sekretne imię Boga; na swoje nieszczęście, imię to wyjawili kobiecie o imieniu Zobra lub Zuhra. W przypisie do XIV ody Hafiza czytamy, że wykorzystując moc Wyjawionego Imienia, Zuhra przeniosła się na planetę Wenus, "z którą w mitologii mahometańskiej jest odtąd utożsamiana"; upadli aniołowie (Harut i Marut) "zostali za karę uwięzieni, i od tej pory wiszą głową w dół w lochu niedaleko Babilonu, gdzie, jak głosi legenda, uczą magii i czarnoksięstwa". Hastings powiada, że Harut i Marut to "upadli aniołowie, spełniający szatańskie funkcje".
SAAU, s. 142.
Hauras
(Haures, Hawres, Flauros) - jeden z 72 złych duchów, które Salomon, według legendy, zamknął w mosiężnym naczyniu i wrzucił do jeziora (lub morza). Poprzednio Hauras zajmował, jak sam wyznał Salomonowi, wysokie stanowisko w hierarchii niebiańskiej (nie powiedział jednak, do którego chóru aniołów należał). Opowiedział królowi dzieje stworzenia świata i upadku aniołów. W piekle Hauras jest wielkim księciem. Zazwyczaj przybiera postać lamparta, jednak na wezwanie egzorcysty zjawia się w ludzkiej postaci. Przywołany udziela prawdziwych odpowiedzi na pytania dotyczące przyszłości i przeszłości. Dowodzi 36 legionami złych duchów, gotowych spełnić każdy jego rozkaz.
SAAU, s. 142.
Iblis
(Eblis, Haris, "rozpacz") - w mitologii perskiej i arabskiej, Eblis jest odpowiednikiem judeochrześcijańskiego Szatana. Według Ibn Abbasa, Eblis, jako wysoki rangą anioł, był niegdyś ozdobą niebiańskiego raju. W orientalnym romznsie o Vatheku Beckford charakteryzuje Eblisa następująco: "Przed swym upadkiem, nosił on imię Azazel. Kiedy Bóg stworzył Adama, rozkazał wszystkim aniołom, aby oddały mu pokłon, Eblis jednak odmówił" (por. Koran, sura XVIII, 50). Legendę tę przytacza również Ginzberg w The legends of the Jews: "Czyż ja, stworzony z bezdymnego ognia, mam oddawać cześć istocie uczynionej z prochu?" - pytał anioł. Za karę Bóg zamienił Eblisa w szejtana (diabła), a ten stał się ojcem wszystkich diabłów. Według jednej z wersji legendy miało ich być pięciu: Tir, sprawca śmiertelnych wypadków; Awar, demon lubieżności; Dasim, mąciwoda, podżegacz do kłótni; Sut, ojciec kłamstwa; Zalambur, specjalizujący się w oszustwie kupieckim i handlowym. Iblis do dnia Sądu Ostatecznego otrzymał przywilej wprowadzania ludzi w błąd. Według św. Augustyna (Enchiridion, 28) i Mahometa (Koran XVIII, 50) Eblis to dżinn, a nie anioł czy też anioł upadły, dokładnie rzecz biorąc władca dżinnów. Mitologia arabska zna trzy kategorie duchów: aniołowie, dżinny (dobre i złe) oraz demony. Jak głosi legenda, Mahomet nauczył prawnuka Eblisa niektórych sur Koranu.
BDH, s. 183; DB, s. 336-340; HP, s. 20; SAAU, s. 109; SMTK, s. 240.
Jekon
(Jikon, "podżegacz") - w etiopskiej Księdze Henocha, herszt upadłych aniołów. Z pomosą Asbiela zwiódł synów Bożych (tj. innych aniołów), kusząc ich widokiem pięknych córek ludzkich; z tymi to kobietami synowie Boży utrzymywali następnie grzeszne stosunki cielesne.
SAAU, s. 165.
Jetrel
- w tradycjach o Henochu, jeden z dwustu upadłych aniołów.
SAAU, s. 167.
Jomjael
("dzień Boży") - jeden z upadłych aniołów, strącony z niebios wraz z Szemhazajem, Szatanem i innymi (por. etiopska Księga Henocha).
SAAU, s. 168.
Juwart
- niegdyś książę chóru aniołów, obecnie służy w piekle.
SAAU, s. 169.
Kaim
(Kajm, Kamio) - niegdyś należał do chóru aniołów, obecnie przebywa w piekle, gdzie pełni funkcję wielkiego prezydenta. Pokazuje się pod postacią drozda. Dowodzi 300 legionami duchów piekielnych. Według De Plancy'ego Kaim ukazał się Lutrowi.
SAAU, s. 173.
Kakabel
(Kochbiel, Kokbiel, Kabajel, Kawkabel, Kochab - "gwiazda Boża") - w przeważającej większości pism apokryficznych (np. w etiopskiej Księdze Henocha) jest złym (upadłym) aniołem i mieszkańcem piekła. W piekle dowodzi 365 tysiącami duchów, gotowych wykonać każde jego polecenie; on zaś, między innymi, uczy ich astrologii.
SAAU, s. 173.
Lau(w)iasz
- w kabale, anioł, który należał kiedyś do chóru tronów i chóru cherubinów. Sprawuje pieczę nad mędrcami i wybitnymi osobistościami.
SAAU, s. 187.
Lewiatan
(hebr. Liwjatan "ten, który zwija się w fałdy; istota o wijącym się ciele", ugar. Lotan) - w mitologii ugaryckiej potwór morski, utożsamiony z bogiem morza Jamem lub należący do jego orszaku, pokonany przez Baala i Anat. W przypowieściach Henocha Lewiatan jest żeńskim, pierwotnym potworem morskim i złym smokiem. W literaturze rabinackiej jest ona (lub on) utożsamiana z Rahabem, aniołem przedwiecznych głębin, i jest odpowiednikiem lądowego potwora Behemota. Jak głosi legenda, zarówno Lewiatan, jak i Behemot zostali stworzeni piątego dnia Stworzenia. Według św. Justyna Lewiatan to "zły anioł". Zdaniem George'a Burtona, Lewiatan to "hebrajskie imię babilońskiej bogini Tiamat". W tradycji biblijnej Lewiatan jest olbrzymim wielorybem (Hi 41,1). W Biblii Tysiąclecia to właśnie w Księdze Hioba (40, 15-25) Lewiatan jest porównywany do hipopotama i krokodyla; w innym miejscu tej księgi (26, 13) nazywany jest "wężem zbiegiem". W Księdze Izajasza (27, 1) Lewiatan jest nazywany "wężem krętym", które to określenie kojarzy się z Wężem starodawnym występującym a Apokalipsie św. Jana 12,9. Graves i Pataj w Mitach hebrajskich piszą: "W tradycji kabalistycznej Lewiatan symbolizuje Samaela, księcia złą, którego czeka w przyszłości unicestwienie". W okultyzmie jest demonem, który "zachęca do niewierności". W mitologii mandajskiej, u kresu czasów wszystkie dusze nieczyste zostaną połknięte przez Lewiatana.
Job 3,8: Niech ją przeklną złorzeczący dniowi, którzy są zdolni obudzić Lewiatana.
Job 40, 15-32: Oto hipopotama - <jak ciebie go stworzyłem> - jak wół on trawą się żywi. Siłę swoją ma w biodrach, a moc swą ma w mięśniach brzucha. Ogonem zawija jak cedrem, ścięgna bioder ma silnie związane, jego kości jak rury miedziane, jego nogi jak sztaby żelazne. Wyborne to dzieło Boże, Stwórca dał mu twardy miecz. Żywność przynoszą mu góry: zwierzyna, co tam się bawi. On leży pod krzewem lotosu, w ukryciu trzcin i trzęsawisk. Lotos dostarcza mu cienia, otoczeniem są wierzby potoku. Gdy rzeka wezbrana, niespieszny, spokojny, choć prąd sięga paszczy. Czy można go złapać za oczy, przez nozdrza przesunąć pętlicę? Czy krokodyla chwycisz na wędkę lub sznurem wyciągniesz mu język, czy przeciągniesz mu powróz przez nozdrza, a szczękę hakiem przewiercisz? Może cię poprosi o łaskę? czy powie ci dobre słowo? Czy zawrze z tobą przymierze, czy wciągniesz go na stałe do służby? Czy pobawisz się nim jak z wróblem, czy zwiążesz go dla swych córek? Czy towarzysze go sprzedadzą, podzielą go między kupców? Czy przebijesz mu skórę harpunem, głowę mu dzidą przeszyjesz? Odważ się rękę nań włożyć, pamiętaj, nie wrócisz do walki.
Job 41, 1-26: Zawiedzie twoja nadzieja, bo już sam jego widok przeraża. Kto się ośmieli go zbudzić? Któż mu wystąpi naprzeciw? Kto się odważy go dotknąć bezkarnie? - Nikt zgoła pod całym niebem. Głosu jego nie zdołam przemilczeć, o sile wiem - niezrównana. Czy odchyli kto brzeg pancerza i podejdzie z podwójnym wędzidłem? Czy otworzy mu paszczy podwoje? - Strasznie jest spojrzeć mu w zęby. Grzbiet ma jak płyty u tarczy, spojone jakby pieczęcią. Mocno ze sobą złączone, powietrze nawet nie przejdzie. Tak jedna przylega do drugiej, że nie można rozluźnić połączeń. Jego kichanie olśniewa blaskiem, oczy - jak powieki zorzy: z ust mu płomienie buchają, sypią się iskry ogniste. Dym wydobywa się z nozdrzy, jak z kotła pełnego wrzątku. Oddechem rozpala węgle, z paszczy tryska mu ogień. W szyi się kryje jego potęga, przed nim skacząc biegnie przestrach, części ciała spojone, jakby ulane, nieporuszone. Serce ma twarde jak skała, jak dolny kamień młyński. Gdy wstaje, mocni drżą ze strachu i przerażeni tracą przytomność. Bo cięcie mieczem bez skutku, jak dzida, strzała czy oszczep. Dla niego żelazo - to plewy, brąz - niby drzewo zbutwiałe. Nie płoszy go strzała z łuku, kamień z procy jest źdźbłem dla niego. Dla niego źdźbłem maczuga, śmieje się z dzidy lecącej. Pod nim są ostre skorupy, ślad jakby wału zostawia na błocie. Głębię wód wzburzy jak kocioł, na wrzątek ją zdoła przemienić. Za nim smuga się świeci na wodzie, topiel podobna do siwizny. Nie ma mu równego na ziemi, uczyniono go nieustraszonym: Każde mocne zwierzę się lęka jego, króla wszystkich stworzeń.
Ps 74,14: Ty zmiażdżyłeś łby Lewiatana, wydałeś go na żer potworom morskim.
Ps 104,26: Tamtędy wędrują okręty, i Lewiatan, którego stworzyłeś na to, aby w nim igrał.
Iz 27,1: W ów dzień Pan ukarze swym mieczem twardym, wielkim i mocnym, Lewiatana, węża płochliwego, Lewiatana, węża krętego; zabije też potwora morskiego.
BDH, s. 240; DKP, s. 38; HP, s. 58; SAAU, s. 188; SMTK, s. 594.
Lilit
(Lilith) - w tradycji żydowskiej Lilit jest żeńskim demonem, krzywdzącym noworodki, oblubienicą złego anioła Samaela (Szatana). Miała nawiedzać w czasie burzy odludne miejsca, zagrażając zwłaszcza dzieciom i kobietom w ciąży. Jak głosi legenda, była pierwszą żoną Adama. Według rabiego Eliezera (Księga Adama i Ewy) Lilit codziennie rodziła Adamowi setkę dzieci. Zohar opisuje Lilit jako "ogniście namiętną istotę żeńską, która współżyła z pierwszym człowiekiem", ale kiedy Bóg stworzył Ewę, "uniosła się w powietrze i odleciałą nad Morze Czerwone", skąd wciąż "próbuje usidlić ludzkość". Według innej wersji legendy Lilit była tak samowolna i złośliwa, że Adam nie mógł z nią wytrzymać, więc ona opuściła Raj i błąka się do dziś w wyższych regionach powietrznych. Wersja z haggady pochodzącej z IV wieku podaje zaś, że to Lilit odtrąca Adama, gdyż ten w akcie seksualnym pragnie byś na górze. Lilit bywa utożsamiana (niesłusznie) z sową, o której mowa w Księdze Izajasza 34, 14. W Biblii Tysiąclecia mowa nie o sowie, lecz wprost o Lilit, kojarzonej ze strzygą z żydowskiego folkloru. Pod postacią sowy Lilit pojawia się w licznych legendach żydowskich. W kabale Lilit jest demonem piątku i przedstawiana jest jako naga kobieta, której ciało przechodzi w wężowe sploty. Po raz pierwszy Lilit pojawiła się w literaturze rabinackiej czesnego średniowiecza (w pochodzącym z X w. Alfabecie Ben Sira), jednak jej imię pochodzi od lili (lilitu), żeńskiego demona niższego rzędu w mitologii sumeryjskiej. Według mitu Gilgamesz i Enkidu, urządziła sobie dom w konarach huluppu, drzewa Inany, skąd chroniąc się przed Gilgameszem, uciekła na pustynię. W zaklęciach przejętych przez Babilończyków i Asyryjczyków Lilit pojawia się wśród złych demonów powodujących zarazę, gorączkę i śmierć. nawiedza nocą mężczyzn, a z takiego związku rodzą się złe duchy czychające na ludzi, by ich rozedrzeź na strzępy. Rabini uważali Lilit za główną kusicielkę, demoniczną żonę Adama i matkę Kaina. W tradycji talmudycznej oraz w kabale (Zohar) większość demonów jest śmiertelna, natomiast Lilit i dwa inne żeńskie duchy zła "będą żyły i szkodziły człowiekowi aż do czasów mesjańskich, kiedy Bóg ostatecznie wypleni zło i nieczystość z powierzchni ziemi". Jak twierdzi Scholem, Lilit i Samael "wyemanowali spod Tronu Bożej Chwały, który zachwiał się nieco wskutek ich [wspólnych] wysiłków"; wiadomo, rzecz jasna, że Samael (Szatan) przebywał niegdyś w niebie, wcześniej jednak żadne źródła nie wspominały, że towarzyszyła mu tam Lilit. Lilit używa wielu imion, z których siedemnaście wyjawiła (pod przymusem) prorokowi Eliaszowi. Według legend arabskich poślubiła diabła i stała się matką złych duchów.
Iz 34,14: Zdziczałe psy spotkają się z hienami i kozły będą się przyzywać wzajemnie; co więcej, tam Lilit przycupnie i znajdzie sobie zacisze na spoczynek.
BDH, s. 242; DB, s.132, 137,154, 160, 162; DKP, s. 40; HP, s. 13,44; SAAU, s. 189, 347-348; SMTK, s. 599.
Lucyfer
(łac. Lucifer, lux - "światłość", ferre - "nieść", "nosiciel światła", "dawca światła", "gwiazda zaranna, Wenus-Jutrzenka"; gr. Phosphóros, hebr. helel ben sahar "jasny syn jutrzenki") - niesłusznie utożsamiany z upadłym aniołem (Szatanem) na skutek błędnego odczytania fragmentu Księgi Izajasza 14, 12, "Jakożeś spadł z nieba Lucyferze, któryś rano wschodził" (przekład Jakuba Wujka na podstawie Wulgaty - w łac. przekładzie oddano "gwiazdę zaranną" słowem Lucifer; w Biblii Tysiąclecia lepszy przekład brzmi: "Jakże to spadłeś z niebios, Jaśniejący, Synu Jutrzenki?"). Apostrofa ta w rzeczywistości skierowana jest do Nabuchodonozora, króla Babilonu pokonanemu przez Medów (właśc. Nabukudurriusur II, panował 604-562 r. p.n.e.), któremu urąga Izajasz. Należy też podkreślić, że w żadnej z ksiąg Starego Testamentu nie ma mowy o złych, czy też upadłych aniołach, chociaż, jak w Księdze Hioba 4, 18, Bóg "sługom swoim nie ufa / i w aniołach braki dostrzega". Szatanowi imię "Lucyfer" nadali dopiero Ojcowie Kościoła (św. Hieronim). Lucyfera i Szatana utożsamia także słowiańska Księga Henocha. W okultyzmie Lucyfer jest upadłym cherubinem, cesarzem piekła, zdaniem niektórych demonologów stojącym wyżej niż sam Szatan i ukazującym się "pod postacią najpiękniejszego dziecka". W Tragicznej historii doktora Fausta Marlowe'a i w Piekle Dantego Lucyfer jest władcą piekła. Milton w Raju utraconym określił Lucyfera jako demona grzesznej pychy. Lucyfer jest także tytułowym bohaterem epickiego poematu "holenderskiego Szekspira", Vondela (który utożsamia go z Szatanem), oraz głównym bohaterem misterium Imrego Madacha. Blake przedstawił Lucyfera w cyklu ilustracji do Boskiej komedii. Lucyfer jest także bohaterem dramatu Byrona Kain. George Meredith, w sonecie Lucifer in Starlight, określa diabła jako "Księcia Lucyfera". W rzeczywistości Lucyfer oznacza gwiazdę lub planetę Wenus. Według Spensera, autora An Hymne of Heavenly Beautie, Lucyfer to "najjaśniejszy anioł, Dziecko Światłości". Według tekstów apokryficznych i tradycji folklorystycznych Lucyfer wystąpił do walki z archaniołem Michałem na gwiazdozbiorze Wielkiej Niedźwiedzicy. Pokonany został w piekle przykuty do kamiennego słupa łańcuchem. Lucyfer przez cały rok próbuje go przegryźć albo przepiłować zębami samobójców, ale w Wielką Sobotę łańcuch zrasta się znowu i tak co rok aż do Dnia Sądu.
BDH, s. 245; DB, s. 154, 167, 183, 196; DKP, s. 40-41; HP, s. 56-57, 84-85, 88, 89; SMTK, s. 613; SAAU, s. 189-190;
Mammon
(aram. bogaci a. zysk, majątek) - w ewangeliach według św. Mateusza (6, 24) i św. Łukasza (16, 9-13) Mammon (Mamona) jest imieniem złowrogiej mocy, sprzeciwiającej się Bogu. W okultyzmie, upadły anił, pełniący w piekle funkcję jednego z arcydemonów i księcia kusicieli. Według De Plancy'ego Mammon jest ambasadorem piekła w Anglii. Jest utożsamiany z Lucyferem, Szatanem, Belzebubem, a nawet Nabuchodonozorem. Mammon jest demonem chciwości i skąpstwa, wielbi dobra doczesne, ponęty i mamidła świata. "Dzierży [on] berło tego świata", jak powiada św. Franciszka w jednej ze swych 93 wizji. W średniowieczu Mammona uważano za syryjskiego boga. Według Grzegorza z Nyssy Mammon to jedno z imion Belzebuba. Milton w Raju utraconym (I, 796-807), tak opisuje jeden z zastępów upadłych aniołów: "Mammon ich prowadził, / Mammon, najniżej pochylony z wszystkich / Duchów, co z nieba runęli, gdyż nawet / I w niebie myśli jego i spojrzenia / Zawsze w dół biegły, bardziej podziwiając / Chodniki Niebios złotem wyłożone / Niż jakiekolwiek boskie albo święte / Widoki".
Mt 6,24: Nikt nie może dwom panom służyć. Bo albo jednego będzie nienawidził, a drugiego będzie miłował; albo z jednym będzie trzymał, a drugim wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i Mamonie.
Łk 16,9: Ja też wam powiadam: Pozyskujcie sobie przyjaciół niegodziwą mamoną, aby gdy /wszystko/ się skończy, przyjęto was do wiecznych przybytków.
Łk 16,11: Jeśli więc w zarządzie niegodziwą mamoną nie okazaliście się wierni, prawdziwe dobro kto wam powierzy?
Łk 16,13: żaden sługa nie może dwom panom służyć. Gdyż albo jednego będzie nienawidził, a drugiego miłował; albo z tamtym będzie trzymał, a tym wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i mamonie.
HP, s. 151-152; SAAU, s. 196; SMTK, s. 645.
Marchocjasz
(Marchosias) - anioł, który przed upadkiem należał do chóru panowań. W piekle Marchocjasz jest "wielkim markizem". Przywołany, zjawia się pod postacią wilka lub wołu ze skrzydłami gryfa i ogonem węża. De Plancy zaś podaje, że Marchocjasz "ukazuje się pod postacią dzikiej lwicy ze skrzydłami sępa i ogonem węża". Marchocjasz wyjawił Salomonowi, że "po upływie 1200 lat ma nadzieję powrócić na siódmy tron [w niebie]".
SAAU, s. 197.
Marut
(hebr. gorycz; Marout, Marot) - w tradycji żydowskiej, anioł, który wraz z Harutem został wyposażony przez Boga "we wszelkie pełnomocnictwa do sprawowania pieczy oraz nauczania rodzaju ludzkiego". Marut wywodzi się z mitologii perskiej, (wspomina o nim również Koran). W mitologii perskiej Harut i Marut byli wysokiej rangi aniołami (Amesz Spentami), znającymi sekretne imię Boga; na swoje nieszczęście, imię to wyjawili kobiecie o imieniu Zobra lub Zuhra. W przypisie do XIV ody Hafiza czytamy, że wykorzystując moc Wyjawionego Imienia, Zuhra przeniosła się na planetę Wenus, "z którą w mitologii mahometańskiej jest odtąd utożsamiana"; upadli aniołowie (Harut i Marut) "zostali za karę uwięzieni, i od tej pory wiszą głową w dół w lochu niedaleko Babilonu, gdzie, jak głosi legenda, uczą magii i czarnoksięstwa". Hastings powiada, że Harut i Marut to "upadli aniołowie, spełniający szatańskie funkcje".
SAAU, s. 142, 198.
Mefistofeles
(Mefistofiel, Mefistofilis, Mefisto - "ten, który nie lubi światła") - imię pochodzenia hebrajskiego (mefiz znaczy niszczyciel, a tofel kłamca). Mefistofeles jest upadłym aniołem, jednym z siedmiu wielkich książąt piekła (jednym z maskim - siedmiu wielkich książąt piekła w mitologii akadyjskiej). Według Corneliusa Agrippy Mefistofeles "przebywa poniżej planety Jowisz, a jego regentem jest Zadkiel, intronizowany anioł świętego Jehowy". W The History of Magic Seligmanna, Mefistofeles jest "podrzędnym demonem, upadłym aniołem, czasem dopuszczanym przed oblicze Boga, ale nie jest diabłem". W literaturze pięknej Mefistofeles jest albo sługą Szatana, albo też samym Szatanem. W pierwszej zapisanej wersji średniowiecznej legendy o Fauście - Historii dokrora Fausta (1587) jest on jednym ze zwykłych demonów, znanych ze średniowiecznych misteriów, który ma przez jakiś czas służyć Faustowi, a potem zabrać jego duszę do piekła. W Tragicznej historii doktora Fausta Christopera Marlowe'a (1588, druk. 1604) Mefistofeles jest już postacią renesansowego libertyna, pełną jednak tragizmu istoty wyższej pozbawionej Boga, uwięzionej w czeluści piekieł (w dramacie pojawiają się także Lucyfer i Belzebub). W Fauście Goethego Mefistofeles, działając z rozkazu Szatana, zawiera pakt z Faustem. Jest tu pełnym sarkazmu i drwiny intelektualistą Oświecenia, jest to demon dobrze widziany w niebie, duch przeczenia niezbędny w organizacji świata, aby płodny i twórczy niepokój, jaki wnosi, nie dał ludzkości pogrążyć się we śnie złudnego optymizmu; dlatego Bóg chętnie z nim rozmawia i zawiera układy, w których Mefistofeles nieodmiennie przegrywa jako "cząstka owej siły, która wciąż pragnie złego, a wciąż dobro tworzy", bo Faust na końcu swej drogi będzie zbawiony. Mefistofeles jest bohaterem nie ukończonej opery Busoniego (Doktor Faustus) po raz pierwszy wystawionej w Stanach Zjednoczonych w 1964 roku. Występuje także m. in. w Scenach z "Fausta" Goethego na chór i orkiestrę Schumanna (abstrakcyjny Zły Duch dręczący Małgorzatę w scenie w katedrze), Potępieniu Fausta Berlioza i Fauście Gounoda. W Symfonii faustowskiej Ferenca Liszta temat Mefista zajmuje całą 3. część utworu. Hegel widział w Mefistofelesie symbol "wartości negatywnej". Według De Plancy'ego Mefistofelesa rozpoznaje się "po zimnym okrucieństwie, jadowitym śmiechu, który doprowadza do łez, i okrutnej radości, jaką wywołuje u niego czyjś ból".
DKP, s. 40; HP, s. 136-138, 182-183; SAAU, s. 201; SMTK, s. 675.
Moloch
(Molech, od sem. 'melek' - król) - w Raju utraconym Miltona, upadły anioł, "najzacieklejszy / I najmocniejszy z duchów, które w Niebie / Wojnę toczyły""(II, 50-53). W tradycji żydowskiej, Moloch to kananejski bóg ognia, któremu składano całopalne ofiary z dzieci (2 Krl 23, 10). Król Jozjasz "kazał zbezcześcić palenisko znajdujące się w Dolinie Synów Hinnona, aby nikt już nie oddawał dzieci na spalenie dla Molocha", a prorok Jeremiasz grzmiał przeciw temu kultowi wśród Izraelitów. W okultyzmie demon ten jest "księciem krainy łez, członkiem rady piekielnej". Bywa identyfikowany z Adramelechem. Możliwe że jest identyczny z semickim Melkartem (fen. melqrt - król miasta), bóstwem Tyru, któremu również składano w ofierze dzieci (utożsamionego w czasach hellenistycznych z Heraklesem).
Kpł 18,21: Nie będziesz dawał dziecka swojego, aby było przeprowadzone przez ogień dla Molocha, nie będziesz w ten sposób bezcześcił imienia Boga swojego. Ja jestem Pan!
Kpł 20,2: Mów do Izraelitów: Ktokolwiek spośród synów Izraela albo spośród przybyszów, którzy osiedlili się w Izraelu, na jedno ze swoich dzieci Molochowi, będzie ukarany śmiercią. Miejscowa ludność ukamienuje go.
Kpł 20,3: Ja sam zwrócę oblicze moje przeciwko takiemu człowiekowi i wyłączę go spośród jego ludu, ponieważ dał jedno ze swoich dzieci Molochowi, splugawił mój święty przybytek, zbezcześcił moje święte imię.
Kpł 20,4: Jeżeli miejscowa ludność zasłoni oczy przed takim człowiekiem, który dał jedno ze swoich dzieci Molochowi, i nie zabije go,
Kpł 20,5: to Ja sam zwrócę oblicze moje przeciwko takiemu człowiekowi i przeciwko jego rodzinie i wyłączę go spośród jego ludu, jak również i tych wszystkich, którzy go naśladują, którzy uprawiają nierząd z Molochem.
2 Krl 23,10: Następnie splugawił Palenisko-Zgrozę w Dolinie Synów Hinnoma, aby już nikt odtąd nie przeprowadzał swego syna lub swojej córki przez ogień na cześć Molocha.
Iz 57,9: Udałaś się do Molocha z olejkiem, użyłaś obficie twych wonnych olejków. Wysłałaś daleko swych gońców, aż do Szeolu się zniżyłaś.
Jer 32,35: I zbudowali wyżyny Baala w dolinie Ben-Hinnom, by ofiarować swych synów i swoje córki ku czci Mol
(Amezjarak, Amazarek, Semjaza, Szamjaza, Simchazi, Aza) - imię prawdopodobnie powstałe z połączenia słowa szem (imię) oraz Aza (anioł). Szemhazaj jest jednym z wodzów upadłych aniołów. Według legendy Szemhazaj i Azael, "dwaj zaufani aniołowie Boga", zstąpili z nieba na ziemię i utrzymywali grzeszne stosunki z córkami ludzkimi. w etiopskiej Księdze Henocha anioł, który nauczył rzemiosła czarnoksiężników i zielarzy. Jest jednym z dwustu aniołów, którzy zstąpili z nieba na ziemię i współżyli z córkami ludzkimi. Szemhazaj był serafinem, który wyjawił młodej dziewczynie Istar (Istahar) "pełne Imię Boga". Wprawdzie okazał on skruchę, ale od tej pory wisi głową w dół między niebem a ziemią i jest widoczny jako gwiazdozbiór Oriona. Inna legenda mówi, że Aza nieustannie spada, z jednym okiem zamkniętym, a drugim otwartym, tak aby przez cały czas miał świadomość swego położenia i tym więcej cierpiał. W Zoharze czytamy, że Szemhazaj pojął za żonę jedną z córek Ewy i spłodził nią "dwóch potwornych synów, zwanych Hiwa (Hamija) i Hija. Każdy z nich zjadał tysiąc wielbłądów dziennie, tysiąc koni i tysiąc wołów". W Byronowskiej wersji legendy Szemhazaj nosi imię Azaziel, a Istahar - Aholibamah. Wersja Księgi Henocha z Qumran, zawiera list Henocha do anioła o imieniu Szamazja (Szemhazaj) i jego współtowarzyszy. Istnieje także inne wyjaśnienie wygnania Azy z nieba, mianowicie takie, iż sprzeciwił się on wyniesieniu Henocha, kiedy patriarcha został przeniesiony w anioła Metatrona. Według Talmudu, przed potopem, Aza i Azael spłodzili ze złą Naamą, córką Lameka, sedim, asyryjskie bóstwa opiekuńcze.
Dzięki za uzupełnienie, jest super.Methos odezwę się w przyszłym tygodniu bo nie mam dostępu do kompa z przyczyn niezależnych...Pozdrawiam bardzo mocno i nie myśl że zapomniałam o Tobie. papa
No No gratuluje materialow i wiedzy.... podziwiam i gratuluje zainteresowania...
Moze dodam swoje skorme info o Arielu gdzies jeszcze widzialem Araeul
"anioł Ariel (Arael, Ariael, "lew Boży")
Imię anioła w apokryficznej Czwartej Księdze Ezdrasza, a także w The GreaterKey of Solomon Mathersa, The Grand Grimoire i licznych traktatach poświęconych magii, gdzie przedstawiano go z głową lwa.
Cornelius Agrippa pisał: "Ariel to imię anioła, czasem także demona, również miasta zwanego Ariopolis, gdzie czczą go jako bożka".
W The Hierarchy of the Blessed Angels Heywooda Ariel jest jednym z siedmiu aniołów rządzących wodami, a także "potężnym władcą ziemi".
Mistycy żydowscy używali imienia Ariel jako poetycznego określenia Jerozolimy. Również w Biblii Ariel to symboliczna nazwa Jerozolimy.
W pismach okultystycznych Ariel jest "trzecim archontem wiatrów". Wspomina się tam także o Arielu jako pomocniku Rafała (Rafaela) w leczeniu chorób.
W koptyjskiej Pistis Sofia, Ariel jest aniołem kary przebywającym w piekle, spełniającym tę samą funkcję, co mandajski Ur.
W Testamencie Salomona anioł ten jest zwierchnikiem demonów.
W tradycji gnostyckiej Ariel jest władcą wiatru i bywa utożsamiany z Jaldabaotem.
W kabale praktycznej jest to anioł upadły, pierwotnie należący do chóru cnót.
Sayce dopatruje się związku między Arielem i erelim, chórem aniołów utożsamianych z tronami.
Według Johna Dee, nadwornego astrologa królowej Elżbiety, imię Ariel powstało z połączenia imion Anael i Uriel."
hmm imieniem tym nazwany jest ksiezyc Urana, imie to wystepuje w tworczosci Miltora, Szekspira i wiele innych rzeczy...
A tak swoja droga Arael to moj nic a moje moje imie to Ariel
Zmieniony przez - Arael w dniu 2004-12-23 22:44:59
"Odkąd powstały anioły, zaczęły się tworzyć między nimi podziały.
Zazwyczaj wyróżniano kilka grup istot anielskich.
Podział ten miał swoje korzenie w teorii sfer niebiańskich w starożytnych astrologiach lub systemie rządów w danym państwie."
W zoroastryzmie wyróżnia się siedem poziomów:
1.Spenta Mainyu (Święty Duch)
2.Vohu Manah (Dobry Umysł)
3.Asha (Prawda)
4.Armaiti (Prawomyślność)
5.Khshathra Vaithra (Królestwo)
6.Haurvatat (Całość)
7.Ameretat (Nieśmiertelność)
Inaczej jest w judaizmie. Nie wyodrębniono tam dokładnie hierarchii tych istot. Talmud przyjmuje ich nieskończoną ilość, natomiast w późniejszym judaizmie wyróżnia się siedem aniołów wyższego rzędu, tzw. archaniołów.
Są to:
Uriel
Rafael
Raguel
Michał
Sariel
Gabriel
Remiel (zwany też Jeremielem)
W literaturze rabinistycznej anioły są podzielone ogólnie na dwie grupy: wyższego i niższego rzędu. Do aniołów wyższego rzędu zalicza się serafiny i cherubiny.
Chrześcijaństwo swój podział istot anielskich oparło w dużej mierze na tradycji judaizmu. Dzieli ono anioły na dziewięć chórów anielskich:
Serafiny
Cherubiny
Trony
Państwa
Księstwa
Zwierzchności
Mocarstwa
Archaniołowie
Aniołowie
Islam skorzystał również z pracy poprzedników, tworząc jednak własną hierarchię aniołów. Rozpoczynając od najważniejszych to:
- hamalat al -'arsh (Trony, symbolizowane w starej legendzie islamskiej przez człowieka, byka, orła i lwa)
- karubiyun (cherubiny)
- 4 archanioły:
Jibril (Gabriel) - Objawiciel,
Mikal (Michał) - Dostarczyciel,
'Izra'il (Anioł Śmierci)
oraz Israfil (Anioł Sądu Ostatecznego)
- anioły niższe
Dalej uzupełnię tekst o równie ciekawe inf. dot juz samych Archaniołów
Zmieniony przez - Methos w dniu 2004-12-24 08:38:30
[ ARCHANIOŁOWIE (łac. archangelus) są gońcami wysłanymi przez Boga, niosą wsparcie duchowe, pomoc i miłość. Są opiekunami ludzkości, każdy z nich ma specjalne zadania. Gdy zaakceptujemy ich obecność, to tak, jakbyśmy zapraszali niezwykłe cudo, by zagościło w naszym sercu; w Biblii nazwana tak trzech aniołów: Gabriela (Łk 1,26-38), Michała (Dn 10,13) i Rafała (Tb 12, 15) ]
METATRON
- król archaniołów, najbardziej ziemski z całej piątki, znany jako kanclerz nieba, kronikarz księgi życia i wszystkich uczynków. Przez jakiś czas był człowiekiem. Źródło wielkich łask, miłości i twórczości. Jest pomostem między Bogiem i ludźmi. Jego zadaniem jest popierać życie. Pomaga poznać prawdę, znaleźć sens i miarę we wszystkim, co robimy, równowagę i harmonię. Wspiera czyniących dobro, pomaga, gdy chcemy dać z siebie wszystko. Uwalnia od nałogów.
Metatron- zwany jest królem aniołów, księciem Bożego oblicza lub Bożej obecności, kanclerzem niebios, aniołem przymierza, wodzem aniołów służebnych. W niebie Metatron jest "przewodniczącym sądu niebios"; na ziemi troszczy się, aby ludziom nie zabrakło pożywienia. Znaczenie imienia Metatron jest niejasne. Eleazar z Wormacji twierdził, że pochodzi ono od łac. metator (mierniczy lub prekursor). W Talmudzie i Targumach anioł ten jest pośrednikiem między sferą ludzką i boską. Metatron bywał utożsamiany z aniołem, z którym Jakub walczył w Penuel (Rdz 32), stróżem (Iz 21, 11-12), a także z Logosem, Urielem, a nawet Samaelem. Według niektórych źródeł, to właśnie o Metatronie mowa w Księdze Wyjścia (23, 20-21): "Oto Ja posyłam anioła przed tobą, aby cię strzegł w czasie twojej drogi i do prowadził cię do miejsca, które ci wyznaczyłem. [...] imię moje jest w nim". Według kabały, Metatron był aniołem, który prowadził dzieci Izraela przez pustynię. W literaturze okultystycznej, jest bratem bliźniakiem (lub przyrodnim bratem) anioła Sandalfona. Według hebrajskiej Księgi Henocha Metatron jest najwyższym (pod względem wzrostu) aniołem niebios; jest także najpotężniejszym z aniołów, jeśli nie liczyć "ośmiu wielkich książąt, noszących imię swojego króla, JHWH". Jak głosi żydowska legenda, po wstąpieniu do nieba Henoch zamienił się w anioła Metatrona. "Bóg włożył swą własną koronę na głowę Henocha i dał mu siedemdziesiąt dwa skrzydła, a do tego niezliczoną ilość oczu. Ciało jego przemieniło się w płomień, ścięgna w ogień, kości w żar, oczy w lampy, włosy w promienie światła". Wezwany, Metatron zjawia się jako "słup ognia, a jego twarz promienieje blaskiem jaśniejszym niż słońce". Bywa też utożsamiany ze "Sługą Pańskim" z Księgi Izajasza 53, w którego cierpieniach i śmierci teologia chrześcijańska upatruje zapowiedź męki Chrystusa. Zohar nazywa Metatrona laską Mojżesza, z której "z jednego końca wydobywa się życie, a z drugiego- śmierć". W Traditions of the Jews Eisenmengera, Metatron jest najwyższym rangą aniołem śmierci, które mu Bóg każdego ranka wydaje polecenia odnośnie do dusz, które mają być tego dnia "zabrane" do nieba. Polecenia te Metatron przekazuje następnie swoim podwładnym, Gabrielowi i Samaelowi. Wśród licznych misji i czynów przypisywanych Metatronowi wymienić należy powstrzymanie ręki Abrahama, kiedy ten sięgnął po nóż, aby złożyć ofiarę z syna (ocalenie Izaaka przypisywano także Michałowi, Zadkielowi, Tadielowi, oraz "aniołowi Pańskiemu", o którym mówi Księga Rodzaju 22,11-15).
MICHAŁ
- anioł prawa i sprawiedliwości, wojownik, którego moc rozjaśnia ciemność, samotność i negatywne nastawienie. Dodaje sił, pomaga znaleźć wewnętrzne światło. Prowadzi będących w potrzebie, obdarza cierpliwością. Wspiera, gdy jesteśmy osamotnieni. Patron policjantów, żołnierzy, cudzoziemców i podróżujących.
Michał- jeden z czterech archaniołów, książę niebios, stojący na czele duchów wiernych Bogu i walczących z wojskami Szatana. Jego imię po hebrajsku brzmi *Mikael* i znaczy: "któż jest jak Bóg", czyli "któż może równać się z Bogiem?". Archanioł Michał przeprowadza również dusze zmarłych do raju i do ostatniej chwili broni ich przed atakami złych duchów. Jest zazwyczaj przedstawiany jako obrońca i zwycięzca- z mieczem, nad pokonanym smokiem (scena z Apokalipsy). Jego postać odgrywa ważną rolę w mozaikach bizantyjskich, sztuce średniowiecznej i nowożytnej (zwłaszcza w scenach Sądu Ostatecznego).
Jest symbolem zwycięstwa dobra nad złem, patron rycerstwa.
) leci 
