Sprawdź ile procent masz tłuszczu Płeć: mężczyzna kobieta Obwód pasa (talii) w cm: Masa ciała w kg: sprawdź

Choroby przenoszone drogą płciową (ang. sexually transmitted diseases , STD i sexually transmitted infection , STI) dawniej zwane także chorobami wenerycznymi - grupa chorób zakaźnych i pasożytniczych, które przenoszone są na drodze kontaktu płciowego.

Nazwa "choroby weneryczne" pochodzi od imienia rzymskiej bogini miłości - Wenery, od której też kobiecy wzgórek, i wskazuje na związek z miłosnymi igraszkami. Wenera była boginią miłości, ale choroby weneryczne kojarzą się z czymś wulgarnym i brudnym, tak wstydliwym, że utrudniało to ich zwalczanie. Z tego względu Światowa Organizacja Zdrowia zaleciła stosowanie innej nazwy - choroby przenoszone drogą płciową.

Chorobom wenerycznym poświęca się mało uwagi. Wyjątkiem jest AIDS. Nic dziwnego - rozpoznanie tej choroby, a następnie skala epidemii, przeraziły wszystkich, odnosi się jednak wrażenie, że większość ludzi stała się już głucha na nagłaśnianie problemu w środkach masowego przekazu i po początkowej panice, nastało zobojętnienie a nawet lekceważenie. Ale to nie AIDS wśród chorób wenerycznych jest najbardziej rozpowszechniony.


CHOROBY WIRUSOWE:


AIDS
[http://www.insomnia.pl/AIDS%2E-t206167.html]


OPRYSZCZKA
Opryszczka może umiejscawiać się także na narządach płciowych (herpes genitalis). Wywoływana jest zwykle przez wirus HSV2, a zakażenie występuje w wieku dorosłym poprzez kontakt seksualny (jedna z chorób przenoszonych drogą płciową).

U mężczyzn dotyczy żołędzi i napletka, czasem również są zmiany w cewce moczowej, powodując utrudnienie lub uniemożliwienie oddawania moczu.
U kobiet zmiany pojawiają się na wargach sromowych, w pochwie, kroczu, czasami na wewnętrznej powierzchni ud a także na szyjce macicy; niekiedy zajęte są pośladki.
Uważa się, że zakażenie HSV2 u kobiet zwiększa ryzyko raka szyjki macicy. U homoseksualistów może rozwinąć się opryszczkowe zapalenie odbytnicy. Powikłaniem zakażenia HSV2 u tej ostatniej grupy jest zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych.

Zakażenie wrodzone
Zakażenia noworodków najczęściej są spowodowane przez HSV2 czyli wirusa pochodzącego z dróg rodnych kobiety, ma to miejsce podczas porodu drogą naturalną. Dlatego też zakażenie u kobiet w ciąży jest wskazaniem do cięcia cesarskiego. Skutkiem tych zakażeń mogą być niegroźne zmiany pęcherzykowe rozsiane na skórze, ale także mogą być ciężkie zakażenia mózgu, wątroby i innych narządów prowadzące do śmierci.


WIRUSOWE ZAPALENIE WĄTROBY TYPU B (HBV) i C (HCV)
Choroba szerząca się przez kontakty seksualne, kontakt z krwią oraz przez niesterylny sprzęt użyty do zabiegów i zakażenie okołoporodowe. Jest kilka rodzajów wirusa, najgroźniejszy jest HCV (powodujący zapalenie wątroby typu C), gdyż tak jak w przypadku wirusa HIV, zarażenie przez wiele lat przebiega bezobjawowo, a przewlekłe zapalenie wątroby powoduje stopniowe jej niszczenie, u znacznej części zarażonych - marskość i nowotwory wątroby i może być śmiertelny. Zarażenie tym wirusem przez kontakty seksualne nie jest częste, ryzyko wzrasta przy kontaktach analnych i w czasie miesiączki.

Jeśli organizm został zainfekowany innymi wirusami zapalenia wątroby, okres wylęgania się choroby trwa od kilku dni do kilku miesięcy, pojawiają się objawy przypominające grypę, odbarwione stolce, ciemny mocz, zażółcenie oczu, skóry.
Większość (96%) zakażonych nie jest świadoma swojego stanu ponieważ zazwyczaj przewlekła infekcja jest skąpoobjawowa i trwa latami. Średni czas trwania zakażenia HCV od momentu wniknięcia wirusa do ustroju do poważnych problemów zdrowotnych jest zazwyczaj dłuższy niż w przypadku HIV i trwa 5 do 35 lat. Choroba często kończy się marskością i rakiem wątroby, poprzedzonymi poważnymi komplikacjami uniemożliwiającymi normalne funkcjonowanie (wodobrzusze, żylaki i krwawienia przełyku, żółtaczka, problemy z krzepliwością krwi, zaburzenia psychiczne do śpiączki wątrobowej włącznie). Zapaleniu wątroby wywołanym przez HCV często towarzyszą choroby autoimmunologiczne, w tym autoimmunologiczne zapalenie wątroby (AIH), które znacznie pogarszają rokowanie i czas przeżycia.


KŁYKCINY KOŃCZYSTE
Kłykciny kończyste (łac. Condylomata acuminata), brodawki weneryczne, brodawki płciowe należą do grupy schorzeń wywoływanych przez wirusy brodawczaka ludzkiego (ang. human papillomavirus - HPV).
Infekcje wirusem HPV są jednym z najczęstszych schorzeń przekazywanych drogą płciową. Do dnia dzisiejszego naukowcy zidentyfikowali ponad 100 typów wirusa HPV, z czego około 30 jest przekazywana poprzez kontakty seksualne. Niektóre z tych wirusów stanowią poważny czynnik mogący prowadzić do rozwoju raka narządów płciowych, a zwłaszcza raka szyjki macicy.

Drogi zakażenia wirusami HPV mającymi predylekcję do okolic płciowych: Przenoszenie zakażenia wirusem HPV może nastąpić przez każdy typ kontaktu seksualnego. U ponad 75% osób, które miały kontakt seksualny z partnerem, u którego występowały brodawki narządów płciowych, rozwiną się objawy choroby w przeciągu 3 miesięcy.
Stosowanie prezerwatyw zmniejsza ryzyko infekcji o około 75%. Częste są również przypadki autoinfekcji wirusem, z innych okolic ciała (HPV 2).
Wiele zakażeń wirusami HPV, przebiega zupełnie bezobjawowo (wg niektórych badań aż do około 50% wszystkich zakażeń).
U kobiet zazwyczaj występują w okolicy krocza, na wargach sromowych, mogą również występować w okolicach odbytu.
U mężczyzn lokalizują się na wewnętrznej stronie napletka, co często prowadzi do powikłań w postaci stulejki lub załupka lub na powierzchni żołędzi (najczęściej w rowku zażołędnym). W rzadkich przypadkach mogą pojawić się na języku, błonie śluzowej gardła, wargach, krtani. Nasilenie zmian jest bardzo różne. Od niewielkich zmian brodawkowych do olbrzymich kalafiarowatych tworów (zwłaszcza u kobiet), które mogą obejmować całą okolicę krocza, aż do odbytu.
Ekstremalnym przykładem brodawek płciowych jest postać długo nieleczonych, zaniedbanych, przerosłych kłykcin. Choroba cechuje się wieloletnim przebiegiem, niszczeniem i naciekaniem okolicznych tkanek.


BAKTERYJNE CHOROBY PRZENOSZONE DROGĄ PŁCIOWĄ:


RZEŻĄCZKA
Rzeżączka (tryper) jest jedną z najbardziej rozpowszechnionych chorób, wywoływaną przez dwoinki rzeżączki (gonokoki) - najczęściej dwoinkę Neissera (od nazwiska odkrywcy).

Pierwsze symptomy choroby dają się zauważyć po 2-5 dniach po współżyciu z nosicielem. Osoba zakażona odczuwa swędzenie i pieczenie cewki moczowej, często oddaje mocz.
U mężczyzn nieco później z ujścia cewki zaczyna wyciekać gęsta ropna wydzielina. Jest brązowo-żółta i nieprzyjemnie pachnie. Ujście cewki robi się czerwone i obrzęknięte. Po kilku tygodniach objawy łagodnieją i zakażenie przechodzi głębiej, wywołując objawy zapalenia najądrzy, gruczołu krokowego itd. Jeśli kochankowie odbyli stosunek analny lub oralny, rzeżączka może zaatakować odbytnicę albo gardło i tam należy szukać symptomów choroby (obfita śluzowa wydzielina, ból gardła, świąd odbytu i wydzielina). Częściej jednak zakażenie tych miejsc przebiega bezobjawowo i dopiero badanie krwi pozwala wykryć rzeżączkę.
U kobiet oznaki zakażenia występują zdecydowanie rzadziej niż u mężczyzn. Jeśli się pojawiają, są krótkotrwałe i mało dokuczliwe. Zakażenie może być bezobjawowe lub pojawiają się: pieczenie cewki, upławy z pochwy, zapalenie pochwy, później zakażenie rozszerza się na cały układ moczowo - płciowy, czasem drogą naczyń krwionośnych.
Późno stwierdzona i nie leczona prowadzi do dalszych ciężkich powikłań, takich jak zapalenie wsierdzia, stawów i bezpłodność. Leczy się ją penicyliną.


KIŁA
Kiła (łac. Lues), dawne nazwy to: syfilis, "choroba francuska", "franca", "choroba dworska", "choroba sekretna", "choroba hiszpańska", "przymiot", to choroba zakaźna przenoszona drogą płciową (weneryczna) , wywoływana przez bakterię - krętka bladego (Treponema pallidum).

Choroba wylęga się około 3 tygodnie. Pierwszymi objawami są niebolesne owrzodzenia na zewnętrznych narządach płciowych, rzadziej w innych miejscach, np. na wardze, na języku - pojawiają się niewielkie czerwone krostki, które wysychają i odpadają, odsłaniając owrzodzenie. Rana goi się sama i znika. Po upływie tygodnia powiększeniu ulegają węzły chłonne. Później owrzodzenia pojawiające się w różnych miejscach ciała (na skórze i błonach śluzowych) rosną, obfitują w krętki blade i są bardzo zakaźne.
Owrzodzenie u kobiet może być niewidoczne. Po 8-10 tygodniach pojawiają się ogólne objawy choroby: stany podgorączkowe, bóle kości i mięśni, wysypka skórna - chory czuje się jakby miał grypę. Także te symptomy mijają samoistnie.

Nie leczona choroba po 2-3 latach prowadzi do poważnych zmian w wielu narządach (tzw. kilaki skóry i narządów wewnętrznych), może objąć ośrodkowy układ nerwowy, a także układ sercowo - naczyniowy. Aby rozpoznać kiłę, niezbędne są badania mikroskopowe, na podstawie materiału pobranego ze zmian skórnych i śluzowych, stwierdzenie dodatnich kiłowych odczynów serologicznych w wyniku badania krwi. Kiła jest zaliczana do ciężkich chorób, wymaga długiego leczenia, dlatego też wczesna diagnoza jest niezwykle istotna.

We wszystkich stadiach leczy się ją penicyliną. Mężczyźni chorują na nią częściej niż kobiety.

W przebiegu kiły można wyróżnić 3 okresy:
I - okres kiły pierwotnej z wytworzeniem objawu pierwotnego
Krętek blady wnika do organizmu przez nienaruszoną błonę śluzową lub niewielkie uszkodzenia skóry. W ciągu kilku godzin powoduje uogólnioną bakteriemię. Pierwszym objawem choroby jest pojawienie się niebolesnej zmiany pierwotnej (affectio primaria), której często towarzyszy powiększenie okolicznych węzłów chłonnych. Pojawia się ona średnio około 3 tygodnie od wniknięcia patogenu i utrzymuje się około 2 do 6 tygodni. Następnie goi się samoistnie w ciągu 3-4 tygodni. Typowa zmiana pierwotna powstaje jako bezbolesna grudka, która w krótkim czasie ulega owrzodzeniu, z charakterystycznym podminowaniem jej brzegów.

II - okres kiły wtórnej z pojawieniem się charakterystycznej osutki kiłowej (skórnej - exanthema i błon śluzowych - enanthema)
Niestałym objawem tego okresu kiły jest umiejscowiona lub uogólniona wysypka śluzowo- skórna lub bezbolesne uogólnione powiększenie węzłów chłonnych. U około 15% z objawami kiły drugorzędowej stwierdza się jeszcze obecność zmiany pierwotnej. Zmiany skórne mają charakter plamkowy (lues maculosa), grudkowy (lues papulosa), grudkowo-łuskowy lub rzadziej krostkowy (lues pustulosa). Wysypka może mieć bardzo niewielkie nasilenie, tak, że u 25% chorych nie obserwuje się zmian dermatologicznych. Zmiany skórne mają początkowo wygląd blado-czerwonych lub różowych nieswędzących plamek o średnicy 5-10 milimetrów. Zlokalizowane są na tułowiu oraz bliższych odcinkach kończyn. Po kilku tygodniach pojawiają się także czerwone zmiany grudkowe, które mogą wystąpić na całym ciele, ale najczęściej pojawiają się na dłoniach i stopach oraz twarzy i owłosionej skórze głowy. Często ulegają martwicy, co naje im wygląd krost. W wilgotnych częściach ciała ( okolice odbytu, sromu, worka mosznowego, wewnętrznej powierzchni ud, pod piersiami grudki z czasem mogą się powiększać ulegając powierzchownej erozji. Prowadzi to to powstania szarawo-białych, szerokich u podstawy i wilgotnej powierzchni zmian zwanych kłykcinami płaskimi (condylomata lata). Wydzielina tych zmian jest wysoce zakaźna.
Zmianom skórnym towarzyszą objawy ogólne, które mogą występować równolegle lub je wyprzedzać. Należą do nich: bóle gardła ( 5 - 30% chorych) , gorączka (5 -8%), utrata masy ciała ( 2-20%), złe samopoczucie (25%), utrata łaknienia (2 - 10%), ból głowy (10%), podrażnienie opon mózgowych (5%) lub ich zapalenie (1 - 2 %). Brak leczenia w tym okresie doprowadza do powstania objawów kiły późnej zwanej też trzeciorzędową lub też wystąpienie kiły utajonej.

III - okres kiły późnej występujący po kilku latach od zakażenia Przebieg w tym okresie często jest utajony, a na skórze występują zmiany guzkowate (kilaki).


CHLAMYDIOZA
Chlamydioza - inaczej zwana nierzeżączkowym zapaleniem cewki moczowej. Wywołują ją bakterie zwane chlamydiami. Objawy chlamydiozy są mniej nasilone niż przy rzeżączce i pojawiają się później, na ogół w 2 tygodnie po zakażeniu: wydzielina śluzowo-ropna z cewki moczowej, ból przy oddawaniu moczu oraz pieczenie.

U kobiet stan zapalny rozwija się najczęściej w szyjce macicy, dlatego pieczenie przy oddawaniu moczu jest ledwo wyczuwalne, a wydzielina skąpa. Kobieta, nie odczuwając żadnych dolegliwości, nieświadomie zaraża partnera.
Także wśród mężczyzn jest wielu bezobjawowych nosicieli. Niektórzy odczuwają jedynie parcie w pęcherzu. Najczęstszym powikłaniem nie leczonej choroby bywa u mężczyzn zapalenie najądrzy, u kobiet zapalenie jajników, choroba może także doprowadzić do chronicznych stanów zapalnych spojówek i stawów. Leczeni muszą być także partnerzy seksualni zakażonej osoby.


CHOROBY PRZENOSZONE DROGĄ PŁCIOWĄ WYWOŁANE PRZEZ PIERWOTNIAKI I GRZYBY:


RZĘSISTKOWICA
Rzęsistek pochwowy Trichomonas vaginalis to pierwotniak, czyli mikroskopijny jednokomórkowiec zdolny do wykonywania wszystkich czynności życiowych. Jego miejscem bytowania jest najczęściej u kobiet pochwa, kanał szyjki macicy i pęcherz moczowy, a u mężczyzn - cewka moczowa, gruczoł krokowy i pęcherzyki nasienne.

Rzęsistek pochwowy to pierwotniak pasożytujący w organizmie człowieka. Powoduje rzęsistkowicę - chorobę dróg moczowo - płciowych o ostrym bądź przewlekłym przebiegu.

Do zarażenia dochodzi najczęściej drogą płciową. Możliwe jest też zakażenie pośrednie - poprzez używanie wspólnych ręczników, przyborów toaletowych, bielizny pościelowej, urządzeń sanitarnych. Rzęsistek pochwowy przeżywa w kroplach nie wyschniętej wydzieliny chorej osoby i stanowi źródło zarażenia. Wyposażony w znakomite narządy ruchu, szybko przedostaje się do pochwy, następnie do szyjki macicy. W niektórych przypadkach może kolonizować macicę, a nawet jajowody. Dociera również przez cewkę moczową do pęcherza moczowego.

U mężczyzn pierwotniak ten przenika do gruczołu krokowego i pęcherzyków nasiennych z worka napletkowego przez cewkę moczową. Może też dostać się do pęcherza moczowego.

Ponieważ rzęsistek pochwowy jest pierwotniakiem aktywnie się poruszającym, rzęsistkowica ograniczona tylko do jednego narządu występuje rzadziej niż rzęsistkowica wieloogniskowa - zajmująca np. pochwę, cewkę moczową oraz szyjkę macicy.
Rzęsistek pochwowy może bytować w sposób bezobjawowy np. w gruczole krokowym mężczyzny i stanowić źródło zakażenia dla kobiet.
Do zarażenia partnerki dochodzi przez wydzielinę gruczołu krokowego i zainfekowane nasienie. U kobiet w stadium utajonym przewlekłym również brak jest klinicznych objawów infekcji. Trichomonas vaginalis może znajdować się w pochwie przez wiele lat bez objawów chorobowych. Jednak taki stan utajenia może w każdej chwili ulec zaostrzeniu. Wiąże się to z możliwością zarażenia partnera seksualnego.
Zakażeniom rzęsistkiem towarzyszą zazwyczaj zakażenia bakteryjne i grzybicze (np. Candida albicans). Przewlekła nie leczona rzęsistkowica może powodować niepłodność oraz być przyczyną powikłań ciążowych.

U mężczyzn dochodzi do zapalenia napletka i żołędzi, a następnie cewki moczowej. Zakażenie cewki przebiega zwykle łagodnie. Może jednak przejść w stan ostry z obfitym ropnym wyciekiem z cewki moczowej. Towarzyszy mu świąd, ból cewki moczowej, częstomocz i pieczenie podczas oddawania moczu. Czasami do ostrego stanu zapalnego cewki moczowej dołącza się ostre zapalenie gruczołu krokowego z bolesnym częstomoczem oraz bólami w kroczu.


DROŻDŻYCA
Drożdżyca, kandydoza, bielnica (łac. Candidiosis) to grzybicza, oportunistyczna infekcja skóry, błon śluzowych, paznokci i wyjątkowo rzadko infekcja uogólniona. Choroba ta najczęściej jest wywołana drożdżakami chorobotwórczymi z rodzaju Candida. Drożdżycę rozpoznaje się głównie poprzez badania mikroskopowe i hodowlane.
Umiejscawia się najczęściej w pochwie, sromie, przewodzie pokarmowym, jamie ustnej (np. jako zajady lub zapalenie języka).
W przypadku zajęcia narządów płciowych kobiet , charakterystyczne objawy choroby to: obrzęk, zaczerwienienie błon śluzowych i ropne upławy. Przy pożyciu płciowym mężczyzna zostaje zakażony.
Objawy drożdżycy mężczyzn to : podrażnienie i stan zapalny żołędzi i wewnętrznej powierzchni napletka ze świądem i pieczeniem.
U dzieci występuje często pod postacią pleśniawek. Drożdżyca pochwy i przewodu pokarmowego jest najczęściej skutkiem ubocznym długotrwałej antybiotykoterapii.


ZAPOBIEGANIE:
- używanie zabezpieczenia (prezerwatywy),
- seks ze sprawdzonym, najlepiej stałym partnerem,
- okresowe badania: cytologia, badanie krwi (zwłaszcza przy częstych zmianach partnera seksualnego).

LECZENIE:
Wszystkie choroby wymagają konsultacji z lekarzem, który to przepisze odpowiednie leki. Na niektóre np. WZW są szczepienia ochronne.


[www.wikipedia.org]
[www.resmedia.pl]



Zmieniony przez - Andromedaa w dniu 2006-12-20 23:09:25