CAMP NOU


Pełna nazw a : El Nou Estadi de Futbol Club Barcelona

Adres : Barcelona, Estadio Camp Nou Avenida Aristidis Maillol s/n 08028

Lata budowy : 1954 - 1957

Inauguracja : 24.09.1957 (4-2 z Legią Warszawa)

Liczba miejsc : 98.000 (UEFA), 109.815 (Liga)

W opinii wielu fachowców oraz krytyków piłkarskich to właśnie m.in. dzięki swojemu przepięknemu stadionowi FC Barcelona jest tak renomowanym klubem na świecie. Pojemność Camp Nou wynosi 98,000 widzów i jest to największy pod tym względem obiekt w Europie, a drugi na świecie (ustępuje tylko brazylijkiej Maracanie). W swojej oryginalnej wersji Nou Camp liczył 90,000 widzów, ale na potrzeby mistrzostw świata w Hiszpani w 1982 liczba ta wzrosła do 120,000! Niestety cyfra ta musiała ulec zmnieszeniu z uwagi na przepis wprowadzony przez FIFA, oprócz liczby widzów zniesiono również płot oddzielający boisko od publiczności.

El Nou Estadi del Futbol Club Barcelona, bo tak właśnie brzmi jego pierwotna nazwa, powstał w 1957 roku i wkrótce potem Katalończycy nadali mu popularną nazwę: Camp Nou. Na istote stworzenia stadionu złożyły się dwa czynniki. Po pierwsze wpłynęła na to kapitalna zwycięska passa ówczesnego trenera Barcy: Kubali, dzięki której Barça dała się poznać jako: "Barça de les Cinc Copes'", czyli Barcelona Pięciu Pucharów. Doprowadziło to do ogromnej popularności zespołu, co przyniosło ze sobą wzrost liczby widzów na ówczesnym stadionie Les Corts, który nie był wstanie pomieścić takiej liczby chętnych.

Drugim czynnikiem było zwycięstwo wyborach prezydenckich Barcy w 1953 Miro-Sans nad Amat Casajoana, który tuż po swym triumfie pomógł w nabyciu nowego gruntu. Klub zainwestował w budowę nowego obiektu ponad 128,000 dolarów (32 mln peset), a samym dziełem zajeli się architekci: Mitjans, Garcia Barbon oraz Soteres. Budowa rozpoczeła się w 1954 i trwała przez ponad 3,5 roku kosztując (i zarazem przekraczając inwestycję klubu) 1,2 mln dolarów (300 mln peset!) 24 września 1957 Barcelona zadebiutowała na nowym obiekcie w meczu z Legią Warszawa. Eulogio Martinez z Paragwaju został historycznym piłkarzem, który strzelił jako pierwszy bramkę na nowym stadionie.

Od tego momentu Camp Nou stał się "teatrem" na scenie, którego rozgrywały się najwspanialsze momenty w dziejach klubu, na czele z europejskimi triumfami! To własnie tutaj rozegrał się wspaniały mecz przeciwko IFK Goteborg w Pucharze Mistrzów (85-86), a także kompromitująca porażka z Dynamem Kijów w 1994! Na uwage zasługuje także finał Ligi Mistrzów (98-99), w którym zmierzyli się Bayern Monachium z Manchesterem United. Był to jeden z najbardziej dramatycznych finałów w historii tych rozgrywek. Anglicy przegrywając 0-1 zdołali strzelić 2 bramki w ostatnich chwilach spotkania, przechylając szalę zwycięstwa na swoją korzyść.


Renowacja
Stadion od momentu powstana byl kilkakrotnie przebudowywany. Najpowazniejsze modernizacje przeprowadzono w roku 1982 i 1994 roku. W 2004 prezydent Joan Laporta wspólnie z zarzadem postanowił przeznaczyć pieniądze na kolejną modernizacje stadionu. Głównym założeniem było: wymiana murawy, wymiana ławek rezerwowych, modernizacja części krzesełek, a także modernizacja pomieszczeń, w których odbywają się konferencje prasowe. Cała akcja rozpoczęła się w czerwcu 2004 r. Na stadion wjechały buldożery, które zerwały starą, zużytą murawę. W jej miejsce została położona nowa, pochodząca z dwóch boisk ośrodka Joana Gampera. W tym samym czasie zaczęto również wymieniać krzesełka z trybuny głównej. Zainstalowano nowe, o wiele bardziej wygodne i funkcjonalne. 17.000 krzesełek z trybuny głównej utworzyło napis: "FC Barcelona."

Jest to dopiero pierwszy etap wymiany siedzeń na trybunach Camp Nou. Z czasem klub planuje wymienić wszystkie krzesełka na stadionie. Proces ten zostanie jednak podzielony na kilka etapów. Powstanie również 36 nowych loż dla socios. To nie koniec zmian, jakie zajdą na stadionie Blaugrany. Dziennikarze również mogą mieć powody do radości. Jeszcze w tym roku zmodernizowany zostanie sektor dla prasy. Powstanie nowa sala konferencyjna i tak zwana "strefa mieszana", w której dziennikarze mogą przeprowadzać wywiady z zawodnikami. Obie będą miały powierzchnię 200 metrów kwadratowych.

Obecnie Camp Nou uznawany jest przez swoich kibiców za dumę klubu i to nie z powodu swoich rozmiarów, ale z uwagi na kunszt architektury i nowoczesnej techniki. Nowoczesne pomieszczenia, podgrzewana murawa itp. utwierdzają w przekonaniu, że Nou Camp jest jednym z najlepszych i najpiękniejszych pilkarskich obiektow w Europie! Na koniec warto zaznaczyć, że w 1997 roku Europejska Unia Piłkarska (UEFA) przyznała Camp Nou wyróżnienie w postaci "pięciu gwiazdek." Dowodem tego jest ten oto certyfikat Jest to najwyższe odznaczenie tego typu, którym pochwalić się może zaledwie kilka stadionów w Europie.

Zmieniony przez - roberto 55 w dniu 2006-04-11 22:53:54
_______________________________
 
"A teraz pytanie z dziedziny savoir vivre'u - kiedy Cię mijam,
mam się odwrócić dupą czy jajami?"

Oficjalna koszulka barcy na 2005/06
_______________________________
 
Mistrz, mistrz - NASZ TS!

.
_______________________________
 
Mistrz, mistrz - NASZ TS!

Franklin Edmundo Rijkaard
30 września 1962 r.
Amsterdam (Holandia)


Asystent trenera kadry (1998 r.); Selekcjoner reprezentacji Holandii (1998 - 2000); Sparta Rotterdam (2001 - 2002); FC Barcelona (2003 - ?).

Franklin Edmundo Rijkaard urodził się 30 września 1962 roku w Amsterdamie, tam też w 1979 roku rozpoczął swoją piłkarską karierę. Debiut w pierwszym zespole Ajaxu zaliczył pod trenerskim okiem Leo Beenhakkera w wygranym 4:2 meczu z Go Ahead. W ciągu 9 lat występów w drużynie Ajaxu, oprócz tytułów mistrza Holandii i Pucharu tego kraju, wywalczył między innymi Puchar Zdobywców Pucharów, zdobyty w maju 1987 roku. Następnym przystankiem w karierze Rijkaarda był Real Saragossa, do którego trafił, po konflikcie z Johanem Cruyffem, w styczniu 1988 roku.

Pół roku później Holender grał już w AC Milan, w którym dołączył do dwójki rodaków Ruuda Gullita i Marco Van Bastena. Z włoskim klubem, w którego barwach Frank Rijkaard wystąpił 142 razy, wywalczył dwa Puchary Klubowych Mistrzów Europy (w 1989 i 1990 roku), dwukrotnie zdobył Superpuchar Europy i Puchar Interkontynentalny. Święcił również tryumfy na ligowych boiskach. W 1993 roku ponownie wystąpił z Milanem w finale Pucharu (zwanego wówczas już Ligą) Mistrzów, jednak tym razem lepsza okazała się drużyna Olympique Marsylia. W latach 1993-1995 znów grał w Ajaxie Amsterdam, z którym w 1995 roku zdobył trzeci w swojej karierze Puchar Mistrzów. W finale Ajax pokonał 1:0 AC Milan, a mecz ten był zarazem pożegnalnym występem Franka Rijkaarda.

W reprezentacji Holandii Rijkaard zadebiutował 1 września 1981 roku, w przegranym 1:2 meczu ze Szwajcarią. Największym reprezentacyjnym sukcesem Franka było bez wątpienia mistrzostwo Europy, wywalczone przez Holendrów w 1988 roku. Do historii, choć niechlubnej, przeszedł też jego występ na Mistrzostwach Świata we Włoszech, gdzie w spotkaniu z Niemcami, został usunięty z boiska. Czerwoną kartkę otrzymał za oplucie Rudiego Voellera. W barwach Oranjes Rijkaard wystąpił 73 razy i zdobył 10 bramek. Jego ostatnim spotkaniem był ćwierćfinałowy mecz na Mistrzostwach Świata w USA pomiędzy Holandią i Brazylią, przegrany przez Pomarańczowych 2:3

Trenerską karierę rozpoczął od pracy w charakterze asystenta selekcjonera reprezentacji Holandii Guusa Hiddinka na Mistrzostwach Świata we Francji. Wraz z nim, u Hiddinka terminowali wówczas Ronald Koeman i Johan Neeskens, jednak to Frank przejął pałeczkę i z Neeskensem w roli asystenta poprowadził Holendrów na Mistrzostwach Europy w 2000 roku. W czasie tego turnieju wszyscy zachwycali się grą Pomarańczowych, jednak na drodze do szczęścia stanęli im w półfinałach Włosi.

Holandia odpadła po rzutach karnych a Frank podał się do dymisji. W 2001 roku Rijkaard zajął się trenowaniem Sparty Rotterdam jednak nie zdołał uratować tego jednego z najstarszych holenderskich klubów od pierwszego w historii spadku z ligi. Trzeba jednak zaznaczyć, że w Sparcie nie pracowało mu się łatwo, w klubie od dawna panował kryzys, a sam Rijkaard otrzymywał listy z pogróżkami. Grożono mu nawet śmiercią. Postanowił więc odejść.

Do Barcelony trafił 23 czerwca 2003 roku. Tuż po przybyciu do klubu wygłosił swoje trenerskie motto, które brzmi: najważniejsze jest zwycięstwo, a dopiero później liczy się Zapowiadał również ze postara się przenieść na boisko nauki swoich idoli - Cruyffa, Capello i Sacchiego. W swoim debiucie poprowadził Blaugranę do zwycięstwa nad Juventusem. Spotkanie zostało rozegrane w Bostonie, a Blaugrana pokonała Starą Damę po serii rzutów karnych. W regulaminowym czasie gry padł remis 2:2.

Kontrakt Franka Rijkaarda z katalońskim klubem obowiązuje do 30 czerwca 2005 roku i może zostać przedłużony o kolejne dwa lata. W umowie znalazł się zapis, zgodnie z którym w przypadku zerwania jej przed upływem pierwszego roku pracy Holendra, klub musiałby mu wypłacić odszkodowanie równe czteroletniemu wynagrodzeniu.


Drugi trener Henk Ten Cate
9 grudnia 1954
Amsterdam (Holandia)


Go Ahead Eagles (1988 - 91; 1993 - 95); Heracles (1991 - 92); Rheden (1992 - 93); Sparta (1995 - 97); Vitesse (1997 - 98); Uerdingen 05 (98 - 99); MTK Budapeszt (1999 - 2000); NAC Brada (2000 - 2003); FC Barcelona (2003-?)

Henk Ten Cate swoją karierę rozpoczął w Go Ahead Eagles, gdzie przez dwa lata pełnił rolę asystenta trenera, a w sezonie 90/91 samodzielnie prowadził drużynę, występującą wówczas w holenderskiej drugiej lidze. Po przygodzie z również drugoligowym SC Heracles i amatorskim zespołem Rheden, w 1993 roku powrócił do pierwszoligowego już Go Ahead, który trenował przez niecałe dwa sezony.

Następnie prowadził Spartę Rotterdam i Vitesse oraz (bardzo krótko) niemiecki KFC Uerdingen 05. W sezonie 1999/2000 zawędrował aż na Węgry, gdzie objął posadę trenera MTK Budapeszt. Po powrocie do ojczyzny, związał się z NAC Breda, gdzie pracował przez trzy sezony. Latem 2003 roku rozwiązał umowę z tym klubem, by objąć stanowisko asystenta Franka Rijkaada i drugiego trenera FC Barcelona. Od 18 marca 2004 roku Henk Ten Cate jest socio klubu. Otrzymał legitymację członkowską nr 120.431



Trzeci trener Eusebio Sacristán Mena
13 kwietnia 1964 r.
La Seca (Hiszpania)

Eusebio Sacristan w historii hiszpańskiego futbolu zapisał się jako zawodnik, który ma na koncie najwięcej ligowych występów spośród graczy z pola. W Primera Division rozegrał 540 spotkań i pod tym względem ustępuje tylko dwóm bramkarzom - Paco Buyo (542) i Andoniemu Zubizarreta (622). Piłkarską karierę rozpoczynał w rodzinnym La Seca, skąd trafił do szkółki Realu Valladolid, w którego pierwszej drużynie zadebiutował w wieku 19lat. Dwa lata później był już głównym reżyserem gry zespołu. W 1987 roku przeniósł się do Atletico Madryt, skąd Johan Cruyff ściągnął go do Barcelony, gdzie powstawała właśnie drużyna, która przeszła do historii jako Dream Team.

Siedem lat spędzonych na Camp Nou można bez wahania nazwać najlepszym okresem w karierze Eusebio. W tym czasie Barça zdobyła 4 razy z rzędu mistrzostwo Hiszpanii, Puchar Klubowych Mistrzów Europy, Puchar Zdobywców Pucharów, Superpuchar Europy, Puchar Króla i trzy razy Superpuchar Hiszpanii. W barwach Blaugrany Eusebio rozegrał 328 spotkań, z czego 203 w lidze. W reprezentacji zadebiutował 24 września 1986 roku, w wygranym 3:1 meczy z Grecją.

Rozegrał w niej w sumie 15 spotkań, jednak nigdy nie było mu dane wystąpić na mistrzostwach Europy czy Świata Po rozstaniu z Blaugraną, przeniósł się na dwa lata do Celty Vigo, skąd powrócił do macierzystego Realu Valladolid. Tam spędził ostatnie pięć lat swojej piłkarskiej kariery, którą zakończył w wieku 38 lat. Po zawieszeniu butów na kołku postanowił poświęcić się karierze trenerskiej. Na początek założył szkółkę piłkarską Escuela de Fútbol Eusebio Sacristán, organizującą kursy piłkarskie dla dzieci w wieku od 6 do 12 lat. Latem 2003 roku powrócił do FC Barcelony, jako trzeci trener w sztabie szkoleniowym Franka Rijkaarda.
_______________________________
 
"A teraz pytanie z dziedziny savoir vivre'u - kiedy Cię mijam,
mam się odwrócić dupą czy jajami?"

Historia


Karty historii FC Barcelony, poczęły się zapełniać 29 listopada 1899 roku. Wła�nie tego dnia, urodzony w szwajcarskim Winterthurze biznesmen, Hans Gamper, utworzył pierwszy klub piłkarski w stolicy Katalonii.

W historycznym spotkaniu, odbywającym się w sali jednego z barcelońskich gimnazjów, oprócz protoplasty Gampera, udział wzięli: Gualteri Wild, Lluis d�Osso, Bartomeu Terradas, Otto Kunzle, Otto Maier, Enric Ducal, Pere Cabot, Carles Pujol, Josep Llobet, John Parsons oraz William Parsons. Cała jedenastka, odpowiedziała ochoczo, na zamieszczone 22 pa�dziernika w lokalnej prasie sportowej ogłoszenie, w którym Gamper, nawoływał do wstąpienia do "rodzącego się" wła�nie klubu.

Podczas pierwszego zebrania postanowiono, że nowo utworzona drużyna, będzie występować jako Football Club Barcelona. Angielskojęzyczna nazwa nie mogła dziwić, zważywszy na fakt, że pierwszy prezydent katalońskiego Klubu � Gualteri (Walter) Wild, a także John i William Parsonsowie, byli "Dumnymi Synami Albionu".

Organizując zebranie, Hans Gamper (pó�niej nazywany Joanem), z pewno�cią nie spodziewał się, że stricte amatorska inicjatywa, w przyszło�ci okaże się jedną z najwspanialszych w dziejach Katalonii.

Od początku egzystencji FC Barcelony, piłkarze nosili słynne bordowo � granatowe trykoty, które przez lata ewoluowały, nie tracąc jednak pierwotnego kolorytu.

W 10 dni, po rzeczonym wcze�niej zebraniu, piłkarze Barcelony rozegrali pierwszy, historyczny mecz. Spotkanie z drużyną, złożoną z samych Anglików, zakończyło się porażką Barcy 0:1.

W 1900 roku, po raz pierwszy odbyły się derby Barcelony. Przeciwnikiem bordowo � granatowego Klubu, była studencka ekipa, potem znana, jako największy lokalny rywal "Dumy Katalonii", czyli Espanyol.

Jednakże, rodowici Katalończycy, hołubiący tradycję i wierzący w swoje ideały, od początku utożsamiali się tylko z jedną drużyną. Wła�nie w FC Barcelonie, społeczno�ć katalońska widziała kontrofensywę dla dominujących dotychczas drużyn z Madrytu.

Problemem, który w początkowej fazie istnienia katalońskiego Klubu, spędzał sen z powiek działaczy, piłkarzy i kibiców, była niemożno�ć rozgrywania spotkań na własnym obiekcie. "Tułaczka" Barcy po obcych boiskach, trwała aż 23 lata. Przez ten czas, Barcelona rozgrywała swoje mecze na czterech różnych stadionach, co z pewno�cią, nie ułatwiało piłkarzom dobrej aklimatyzacji. 20 maja 1922 roku, uroczy�cie została oddana do użytku, arena Les Corts, obiekt, na którym piłkarze Barcelony, wywalczyli pierwsze wysokiej rangi trofea. Nieprawdopodobny jak na owe czasy obiekt, mogący pomie�cić 30 tysięcy widzów (pó�niej rozbudowany do 60 tysięcy), wkrótce zapracował na miano "Katedry Futbolu". W pierwszym meczu na Les Corts, Barca pokonała zespół St Mirren 2:1. Stopniowo, wzrastała sprzedaż klubowych kart członkowskich, nabywanych, przez przyjmowanych do katalońskiej "wspólnoty" od 1910 roku "socios".

Przyjmuje się, że złota era katalońskiej drużyny, przypadła na lata 1919/1929. W czasach wspaniałej dekady, do Katalonii zawitało wielu, najwyższej klasy zawodników, w�ród których, złotymi zgłoskami w historii, zapisali się między innymi Zamora, Sagi czy też Piera. Pomogli oni, w pięciokrotnym z rzędu, wywalczeniu Mistrzostwa Katalonii, będącym dobrym prognostykiem na przyszło�ć.

Przełomowy, okazał się sezon 1928/1929. FC Barcelona, pod wodzą pierwszego katalońskiego trenera � Romy Fornsa, wywalczyła inauguracyjne Mistrzostwo Hiszpanii.

Doskonałe wyniki, osiągane przez Katalończyków, nie mogły nie zostać zauważone, przez działaczy hiszpańskiej federacji, bardzo mocno związanej, z dochodzącym wówczas do władzy, reżimem faszystowskim generała Francisco Franco. Rozprzestrzeniająca się w zawrotnym tempie dyktatura, widziała w postaci katalońskiego Klubu wichrzyciela, mogącego destabilizująco wpłynąć, na panujące w Hiszpanii stosunki, zarówno polityczne, jak i społeczne.

Po jednym z meczów na Les Corts, w czasie którego katalońska publiczno�ć zbezcze�ciła hiszpański hymn, stadion został zamknięty. Zabroniono używania języka katalońskiego i umieszczania jakichkolwiek symboli, kojarzących się z Katalonią. Pełniący obowiązki prezydenta Klubu, Joan Gamper, został zmuszony do wyjazdu z Barcelony. W 1930 roku, protoplasta, innowator i założyciel nie tylko FC Barcelony, lecz również futbolu katalońskiego zmarł, pozostawiając po sobie niezapomniane chwile, którymi katalońscy kibice, cieszyć się mogli, przede wszystkim dzięki Szwajcarowi.

Wraz z rozpoczęciem Wojny Domowej w Hiszpanii, Barcelona przeżywała jeden z największych kryzysów w historii. Miesiąc po inicjacji konfliktu zbrojnego, nowo wybrany prezydent Barcy Josep Sunol, został zamordowany, przez demonicznych żołnierzy, wstępującego na piedestał nienawi�ci, generała Franco. Szczę�liwie, za sprawą irlandzkiego szkoleniowca Barcelony Patricka O�Connela, drużyna przebywała wówczas na tournee po kontynencie amerykańskim, co zapobiegło, jeszcze większej, zdawałoby się tragedii.

16 marca 1938 roku, faszystowskie siły lotnicze, zrzuciły na obiekty klubowe bombę, powodując ogromne, liczone w milionach peset straty. Zniszczeniu uległy wszystkie, wywalczone dotąd trofea. Parę miesięcy pó�niej, Barcelona znalazła się pod frankistowską "okupacją". Klub, symbol katalońskiego nacjonalizmu, tracił na swojej renomie, a liczba socios, drastycznie malała. W tym czasie, nazwa Klubu, została zmieniona z oryginalnej Football Club Barcelona, na bardziej hiszpańską: Club de Futbol Barcelona. Ostatecznie, pod nową "banderą", Barca występowała aż do roku 1973. Ponadto, liczba czerwonych pasów na katalońskiej fladze � Seneyrze, została zredukowana z czterech do dwóch. Macierzysta ilo�ć, została przywrócona w 1949 roku.

Jednakże, wszechobecny, zarówno polityczny, jak i społeczny chaos, postępująca faszyzacja kraju, czyhające na każdym kroku gro�by i zastraszenia, w ostatecznym rozrachunku, nie osiągnęły spodziewanego przez hiszpańskie władze celu. FC Barcelona, jako symbol odradzającego się katalońskiego nacjonalizmu i samostanowienia, w trudnych momentach była odskocznią do spokojniejszego, pozbawionego trwogi i strachu �wiata, pełniąc przy tym rolę "pocieszyciela", na którego w każdej, nawet najtrudniejszej chwili, zawsze można liczyć. Oparcie w ukochanym Klubie, stanowiło przypadek absolutnie bez precedensu w �wiatowym futbolu. Mimowolne zaangażowanie piłkarzy FC Barcelony w poprawę losu zastraszanych kibiców, było dowodem na to, jak głęboko, mogą być zakorzenione wzajemne relacje.

Ostateczne zwycięstwo nad wrogim reżimem, utwierdziło Katalończyków w przekonaniu, że każde, nawet najbardziej przytłaczające przeciwno�ci losu, są do przezwyciężenia. Odbijając się od sportowego oraz ekonomicznego dna, Barca ponownie, po 15 latach przerwy, w sezonie 1944/1945, wywalczyła Mistrzostwo Hiszpanii. Dodatkowo, klubowa gablota przyjęła kilka innych pucharów, które jednoznacznie potwierdziły, że kryzys przeszedł do historii.

Obchodzona w 1949 roku, pięćdziesiąta rocznica FC Barcelony, zbiegła się z coraz większym zainteresowaniem kibiców katalońskim Klubem, głównie za sprawą 25 tysięcy kart członkowskich, jakie wtenczas zostały sprzedane. W tym czasie, w dorobku Barcy, było 21 Mistrzostw Katalonii, 9 Pucharów Króla i 4 Mistrzostwa Hiszpanii.

Rok 1950, przyniósł najwyższe w historii Barcelony zwycięstwo, nad jej odwiecznym rywalem. Real Madryt, został srogo upokorzony, ulegając katalońskiej jedenastce aż 2:7!

W 1953 roku, w FC Barcelonie, odbyły się pierwsze, demokratyczne wybory prezydenckie. Zwycięzcą został Francesco Miro � Sans. Priorytetowym celem, dla "�wieżo" wybranego szefa Barcy, było wybudowanie nowego stadionu, na którym jeszcze większe rzesze fanów, mogłyby podziwiać grę, ich wielbionej do granic możliwo�ci drużyny. Trwająca 3 lata budowa nowego obiektu, pochłonęła 330 milionów peset. Historyczna chwila nastąpiła 24 wrze�nia 1957 roku. Tego dnia, został oddany do użytku, olbrzymi, monumentalny z widownią na 90 tysięcy widzów stadion, "ochrzczony" jako El Nou Estadi del Futbol Club Barcelona. Jako, że dla kibiców nazwa ta, okazała się za długa, szybko przemianowano ją na Camp Nou, co znaczy dosłownie "Nowy Stadion". Warto nadmienić, że pierwszym przeciwnikiem, z jakim Barcelona, na nowej arenie stanęła w szranki, była Legia Warszawa. Spotkanie zakończyło się zwycięstwem gospodarzy, którzy triumfowali 4:2.

W sezonach 1958/1959 oraz 1959/1960, Barca triumfowała w rozgrywkach o Mistrzostwo Hiszpanii, pod wodzą jednego z najwybitniejszych trenerów w historii katalońskiego Klubu � Hellenio Herrery. Drużyna, mająca w swoich szeregach, tak wybitnych zawodników jak Kocsis, Czibor, Evaristo, Kubala czy Villaverde, była gwarantem sportowego sukcesu.

W 1960 roku, zawodnik "Dumy Katalonii" Luis Suarez, został wybrany najlepszym piłkarzem Europy, tym samym zapoczątkowując, pó�niejsze wysokiej rangi, indywidualne wyróżnienia, jakie otrzymywali piłkarze Barcelony.

Pomimo, nie najlepszej postawy Barcy, na początku lat 60., obywatele Katalonii coraz bardziej identyfikowali się z Klubem i wła�nie wówczas, powstała osławiona maksyma, głosząca, że "FC Barcelona to więcej niż klub".

W 1966 roku, za 226 milionów peset, zostały sprzedane tereny stadionu Les Corts, areny, na której rodziła się wielka FC Barcelona. Jednymi z najlepszych w historii Barcelony, były lata 70. W 1971 roku, łupem "Dumy Katalonii" padł Puchar Hiszpanii. 13 sierpnia 1973 roku, do stolicy Katalonii zawitał słynny Johan Cruyff. Przybycie "Latającego Holendra", oznaczało nie tylko sukces sportowy (Barca wywalczyła Mistrzostwo w sezonie 1973/1974), ale i marketingowy. Blisko siedemdziesięciotysięczna liczba socios, zapewniała spore dochody, czyniąc tym samym FC Barcelonę, najbardziej mocarnym klubem piłkarskim �wiata.

W sezonie 1973/1974, dwa gole Asensi'ego i pojedyncze trafienia Cruyffa, Sotila i Juana Carlosa, dały Barcelonie, wyjazdowe zwycięstwo nad Realem Madryt. Po spotkaniu, zirytowany generał Franco zapytał, dlaczego ten fenomenalny Holender, nie gra w drużynie z Estadio Santiago Bernabeu. Usłyszawszy odpowied�, że najzwyczajniej w �wiecie woli on grę dla "Dumy Katalonii" aniżeli "Blancos", generał srogo się zdenerwował�

Dopiero w 1975 roku, ponownie na barcelońskich obiektach sportowych, zago�ciły, usunięte jeszcze w latach 20., katalońskie flagi.

6 maja 1978 roku, rozpoczęła się, trwająca aż 22 lata, era nowego prezydenta FC Barcelony, Josepa Lluisa Nuneza. Wzrost gospodarczy, niezachwiana płynno�ć finansowa, to tylko niektóre z czynników, przemawiających za twierdzeniem, że był to najlepszy okres w historii Klubu.

Na sukcesy, piłkarze Barcy, nie kazali długo czekać. W 1979 roku, podopieczni Joaquima Rife, wywalczyli Puchar Zdobywców Pucharów. 40 tysięcy, przybyłych do szwajcarskiej Bazylei fanów z Katalonii, mogło radować się, po kończącym finałowy mecz gwizdku sędziego, w którym Barcelona okazała się lepsza od niemieckiej Fortuny Duesseldorf, wygrywając 4:3. Przy tej okazji, warto nadmienić, że to wła�nie zespół z Estadio Camp Nou, najwięcej, bo aż czterokrotnie, triumfował w rozgrywkach Pucharu Zdobywców Pucharów.

W sezonie 1981/1982, FC Barcelona, po raz drugi triumfowała w rozgrywkach PZP. 4 czerwca 1982 roku, do stolicy Katalonii zawitał, uważany wówczas, za jednego z najlepszych piłkarzy globu, Diego Armando Maradona. Przybycie Anglika Terry�ego Venablesa zaowocowało, dziesiątym zwycięstwem w rozgrywkach ligi hiszpańskiej. W 1988 roku, w roli szkoleniowca katalońskiego giganta, zadebiutował legendarny Johan Cruyff. Poza fenomenalną grą, jaką cieszył publiczno�ć zgromadzoną na Camp Nou, przeszedł do historii, jako najdłużej zasiadający szkoleniowiec, na ławce trenerskiej w historii FC Barcelony. O�mioletni pobyt, w roli opiekuna Barcy, przez wielu uznawany jest, za najwspanialszy w historii Klubu. W sezonie 1988/1989, Barcelona po raz trzeci triumfowała w rozgrywkach PZP. Lecz największe triumfy pod jego wodzą, przypadły na lata 90. Czterokrotne (!) z rzędu wywalczenie Mistrzostwa Hiszpanii sprawiło, że Katalończyków zaczęto okre�lać mianem "Dream Teamu". Cechą charakterystyczną, dla podopiecznych Cruyffa, był najbardziej widowiskowy styl gry na �wiecie. Zakrojone na wielką skalę sukcesy, oprócz rodowitych Katalończyków (Sergi, Begiristain, Bakero i wielu innych), gwarantowało, uznawane za najlepsze w historii futbolu, międzynarodowe trio: Stoichkov, Laudrup, Koeman.

Dzień 20 maja 1992 roku, w klubowych annałach, zapisał się złotymi literami. 70 lat po uroczystej inauguracji Les Corts, FC Barcelona, po raz pierwszy w historii, wywalczyła Puchar Europy, najcenniejsze klubowe trofeum na Starym Kontynencie. Na legendarnym, londyńskim stadionie Wembley, "Dumie Katalonii" przyszło zmierzyć się z Sampdorią Genua. Po bezbramkowym remisie w regulaminowym czasie gry, Barca dopięła swego, w 112 minucie dogrywki. Piekielnie mocny, jeden z najważniejszych w historii Klubu strzał, oddał Ronald Koeman, zapewniając Barcelonie zwycięstwo, w tę niesamowitą, majową noc.

W 1995 roku, do Barcelony zawitał Brazylijczyk Romario, który już w pierwszym sezonie gry, zdobył dla katalońskiej drużyny aż 34 bramki. Najbardziej spektakularnym wydarzeniem roku 1997, było zdobycie po raz czwarty, Pucharu Zdobywców Pucharów. Jedyną bramkę spotkania zdobył, rozpoczynający wielką karierę Brazylijczyk Ronaldo. Ponadto, w tym sezonie, Barca wywalczyła Superpuchar Hiszpanii oraz Puchar Króla, po pamiętnym meczu na Estadio Santiago Bernabeu, w którym Barcelona pokonała Real Betis Sewilla 3:2.

W sezonie 1997/1998, "Duma Katalonii", pod wodzą Louisa van Gaala, po 39 latach przerwy, wywalczyła dublet, tj. Mistrzostwo i Puchar Hiszpanii. Przypadająca następnego roku, setna rocznica istnienia Klubu, została pięknie okraszona, wywalczeniem szesnastego Mistrzostwa La Liga.

23 lipca 2000 roku, prezydentem FC Barcelony został Joan Gaspart. Za jego "rządów", Klub nie wywalczył żadnego, znaczącego trofeum. Fatalna prezesura, zostawiła swoje bogate pokłosie w ogromnych długach, z jakimi borykała się katalońska drużyna. Nie cieszący się dobrą sławą, a przez wielu znienawidzony Gaspart, znalazł swojego godnego następcę. 15 czerwca 2003 roku, młody, 41-letni prawnik, Joan Laporta, przejął stery nad FC Barceloną. Kartą przetargową, która pomogła mu zwyciężyć w wyborach, była obietnica sprowadzenia na Camp Nou, piłkarskiej gwiazdy z najwyższej półki. Po nieudanych podej�ciach do Davida Beckhama, Laporta, zdecydował się na zakup Brazylijczyka Ronaldinho. Nabyty za 30 milionów euro z Paris Saint Germain, reprezentant "Canarinhos", z miejsca, stał się ulubieńcem kibiców i zawodnikiem, wokół którego, obracała się gra FC Barcelony. Stopniowo, Ronaldinho, stawał się coraz lepszym piłkarzem, wydatnie przyczyniając się, do wywalczenia przez Barcę wicemistrzostwa Hiszpanii, w sezonie 2003/2004. W przerwie letniej do Klubu, dołączyli inni znakomici piłkarze, między innymi triumfator Ligi Mistrzów z FC Porto, Portugalczyk Deco, jeden z najlepszych snajperów w Hiszpanii, Kameruńczyk Samuel Eto�o, finalista Champions League w barwach AS Monaco, Francuz Ludovic Giuly czy zdobywca 243 bramek dla Celticu Glasgow, Szwed Henrik Larsson.

Mając w składzie tak renomowanych piłkarzy, powoli zaczynało się mówić o nowym "Dream Teamie". Nie potwierdziły tego, występy w Lidze Mistrzów, gdzie Barca, uległa w 1/8 finału Chelsea Londyn, pozostawiając jednak po sobie bardzo dobre wrażenie i przede wszystkim, 2 cudowne gole zdobyte przez Ronaldinho, w meczach przeciwko Milanowi i wła�nie Chelsea. Jednakże, co nie udało się w Europie, zostało osiągnięte w Primera Division. FC Barcelona, 14 maja 2005 roku, na kilka kolejek przed zakończeniem sezonu, zapewniła sobie siedemnaste w historii Mistrzostwo Hiszpanii, osiągając "zwycięski remis", w meczu przeciwko Levante.

Fiesta, z okazji wywalczenia tytułu, przyciągnęła na ulice Barcelony aż 900 tysięcy fanów, z których każdy, z szerokim u�miechem na twarzy mógł za�piewać "Campeones, Campeones".
_______________________________
 
"A teraz pytanie z dziedziny savoir vivre'u - kiedy Cię mijam,
mam się odwrócić dupą czy jajami?"

Hymn


Po hiszpańsku

Tot el camp,
es un clam,

Som la gent blaugrana,
tan se val d'on venim,

si del sud o del nord,
ara estem d'acord, estem d'acord;
una bandera ens agermana,

Blaugrana al vent,
un crit valent,
tenim un nom, el sap tothom,

BARÇA! BARÇA! BARÇA!

Jugadors,
seguidors,

Tots units fem força,
son molts anys plens d'afanys,
son molts gols que hem cridat,
i s'ha demostrat, s'ha demostrat,
que mai ningú ens podra torcer,

Blaugrana al vent,
un crit valent,
tenim un nom, el sap tothom,

BARÇA! BARÇA! BARÇA!




Po polsku :


Cały stadion
Podnosi krzyk

Jesteśmy purpurowo niebiescy
Nieważne skąd pochodzimy

Czy z północy, czy z południa
Ale zgadzamy się, zgadzamy się
Flaga nas łączy

Purpurowo niebiescy na wietrze
Waleczny krzyk
Mamy imię i każdy je zna:

Barca, Barca, Barca

Gracze
Fani

Razem stajemy się silniejsi, coraz silniejsi
Przez wiele lat pełnych wysiłku i starań
Strzeliliśmy wiele goli
I to zostało pokazane
I to zostało pokazane

Nikt nas nie pokona
Purpurowo niebiescy na wietrze...

Zmieniony przez - roberto 55 w dniu 2006-04-12 10:09:14
_______________________________
 
"A teraz pytanie z dziedziny savoir vivre'u - kiedy Cię mijam,
mam się odwrócić dupą czy jajami?"

roberto ja mialem wkleic hymny , ale ok nie czepiam sie







_______________________________
 
Mistrz, mistrz - NASZ TS!

Barca w tym sezonie jest mocna, wydaje mi sie, ze na tyle mocna, zeby wygrac LM

lubie ich ogladac, graja bardzo ladny, efektowny futbol

btw
roberto, zrob cos z tym avkiem..
w paincie Ty go robiles, czy co, ze taki choojowy jest???
_______________________________
 

.......:::::::Tchórz umiera tysiąc razy, a bohater tylko raz:::::::.......
[http://www.jokaroo.com/ecards/funnymovies/madsoccerskills.html]

fakt barca zasługuje , żeby wygrac w LM chocby za to ,że nigdy się nie cofają do obrony !!!
_______________________________
 
Mistrz, mistrz - NASZ TS!

a to nie kto inny jak najlepszy piłkarz świata grający nie gdzie indziej jak w FC Barcelonie
_______________________________
 
Mistrz, mistrz - NASZ TS!