Od razu informuję, że przewertowałem ten dział na forum wzdłuż i wszerz i generalnie moja obserwacja jest taka, że panowały tu dwa przeciwne stanowiska. Jedno zakładało całkowite zaufanie na zasadzie "jak coś będzie nie tak, to się nie angażuję i od ręki kończę znajomość", drugie natomiast przedstawiało pogląd, że nie można być zaborczym, ale trzeba trzymać rękę na pulsie (co niejednokrotnie oznaczało między słowami po prostu kontrolę).

Ostatnimi czasy zacząłem się zastanawiać gdzie leży granica w związku. Granica zaufania, granica sygnalizowania i oczekiwania eliminacji niepożądanych przez którego z partnerów zachowań, granica wolności w związku. I w sumie doszedłem do wniosku, że nie jestem w stanie tego wszystkiego wypośrodkować. Wiem, że każdy związek jest inny, każdy człowiek jest inny. Ale muszą być jakieś uniwersalne reguły, prawda? Jakaś społecznie wypracowana i akceptowalna granica...

Jestem w związku. Takim już na poważnie, gdzie jestem pewien, że chcę być z tą konkretną kobietą, że mi na niej zależy i ją kocham. Jesteśmy ze sobą już któryś rok, jesteśmy zaręczeni - oboje widzimy na horyzoncie trójkę na przodzie.

Pojawił się jednak pewien problem...
Chodzi o to, że dochodzi do mocnego iskrzenia gdy konfrontujemy swoje poglądy na tematy związane z pewnymi sytuacjami życiowymi.

Kiedy waszym zdaniem należy schować swoje uprzedzenia i obawy? Czy jej wyjazd służbowy na szkolenie jest powodem do robienia awantury lub/i pokazania swoich obaw lub/i prośby o pozostanie? A może nie rodzi to żadnych problemów, bo w końcu to wyjazd do pracy, a sobie ufacie?
Czy jego wyjście na imprezę firmową to problem? Przyczyna histerycznego uczepienia się, nie wypuszczania?

A co jeśli jeden z partnerów nie chodzi na takie imprezy (albo wraca po krótkim czasie, absolutnie trzeźwy)? A co jeśli drugi z partnerów nie widzi problem w wyjeździe na szkolenie "gdzieś tam" i w piciu alkoholu na miejscu (w ilościach symbolicznych - ale tak każdy deklaruje)?

Czy prośba o powstrzymanie się od spożywania alkoholu na takim wyjściu/wyjeździe ma sens?
A może w ogóle uważacie, że lepiej się nie odzywać, życzyć miłego wyjazdu i 100% ufać?

Co z kontaktem ze znajomymi płci przeciwnej poprzez telefon/internet?
100% zaufanie na zasadzie "nie wnikam, daję wolną rękę", czy może inwigilacja na poziomie amerykańskich spec-służb?

Wyjścia z koleżanką/kolegą - "ok, idź baw się dobrze" i pełny relaks, czy też sprawdzenie kto/gdzie/z kim?

Gdzie w tym wszystkim widzicie złoty środek? Jak oddzielić przesadę od troski?
Jak w tym wszystkim nie dać się zwariować i nie zamienić swojego i jej życia w koszmar?
Sytuacje są życiowe i chyba każdemu znane. Skrajności zastosowane powyżej są celowe, ale jak uczy lektura forum i doświadczenie życiowe - wcale nie takie rzadkie w praktyce.

Jak sądzicie?
Wiadomo, że jeśli ktoś chce zdradzić, zaszaleć, spróbować czegoś innego, to nawet permanentna inwigilacja nie uchroni przez takim zdarzeniem.
Z drugiej strony często dochodzi do pewnych splotów sytuacji (drink, rozmowa, dotyk, wspólne wyjście), które mimo że wcale tego nie zapowiadały kończą się kacem moralnym, poczuciem winy...czyli konsekwencją skoku w bok (bez względu na to jakie ktoś sobie daje przyzwolenie na kontakty z innymi osobami - dla jednego zdradą jest pocałunek, dla innego seks, a dla jeszcze innego taniec, albo dotyk).
Ludzie kierując się emocjami, impulsem, przyćmieni alkoholem mogą zrobić coś czego nie chcieli - czy warto w ogóle tracić czas i energię na zapobieganiu takim sytuacjom? Na uświadamianiu partnera w związku?

______________________________
 
De Oppresso Liber