Sprawdź ile procent masz tłuszczu Płeć: mężczyzna kobieta Obwód pasa (talii) w cm: Masa ciała w kg: sprawdź

Heh, tak sobie przeglądam to forum (jestem tu po raz pierwszy, zawędrowałem po linku z innej witrynki), fajnie sobie tu piszecie, chyba sensowne towarzystwo... no i tak mnie naszło na myślenie (ostatnio często nachodzi, hehe). Więc pomyślałem co tam, podzielę się swoją historią, jak chociaż jednej osobie to uratuje skórę, to już coś.

Więc może trochę o mnie, tak na początek. Ciut ponad 29 lat, duże miasto z centralnej polski, dobry zawód, na brak kasy nie narzekam, chociaż w głowie mi jej nadmiar też nie zawrócił. Jestem zadowolony z tego co robię, a poza tym jestem od 7 lat żonaty i mam dwójkę dzieci. Co więcej? Mam spie****ne życie i to raczej już na amen.

Jak widać, wziąłem ślub będąc szczylem jeszcze. Czy ją kochałem? Teraz trudno mi powiedzieć. Nie pamiętam. To co jestem w stanie sobie przypomnieć, to że od początku w tym związku mi nic nie pasowało, nie mówię tu jeszcze o małżeństwie, tylko o pierwszych dniach kiedy "byliśmy razem". Odsuwanie mnie kiedy chciałem ją przytulić. Jakieś strachy przed okazywaniem uczuć przy ludziach (mówię tu o takich zbereźnościach, jak objęcie ręką). Itd. Więc dlaczego? A no bo byłem zakompleksionym gówniarzem, który był przekonany że nigdy nie pozna kobiety, która by go chciała. Więc się hajtnąłem z pierwszą która mnie chciała, mimo że była to osoba której raczej - tak mi się teraz wydaje - już wtedy (a może nigdy) nie kochałem.

Co jeszcze? Jestem z osobą, która nie tylko przetrzymała mnie przez ponad 3 lata (dopiero po ślubie, mój drogi), ale jeszcze przetrzymała mnie przez dodatkowy tydzień (nie jestem jeszcze gotowa, muszę się najpierw przyzwyczaić że śpimy razem), która nie uznaje antykoncepcji (pigułki szkodliwe, prezerwatywa obrzydliwa itd. a poza tym to wszystko obraza boska), z którą w zasadzie nie rozumiemy się w żadnym temacie, z którą seks zdarza się raz na 2-3 miesiące (i gdybym osobiście nie pilnował jej kalendarzyka, to pewnie byśmy mieli teraz znacznie więcej dzieciaków - dwójka pierwszych to po naszych dwóch pierwszych razach, co strzał to w dziesiątkę, a potem dwa lata przerwy bo w ciąży to nie, a potem to też nie). Co gorsza w łóżku jest osobą totalnie oziębłą i w sumie chyba więcej przyjemności sprawia mi jak sobie sam dobrze robię, niż z nią. Poza tym: jest osobą nudną, pozbawioną jakichkolwiek pasji, nieładną, nie dba o siebie (nie widziałem jej NIGDY w makijażu, zawsze te same ciuchy mimo że pieniądze pozwalałyby na to, żeby raz na miesiąc-dwa latała na zakupy do Paryża, włosy zawsze zmierzwione, po domu chodzi w brudnym ubraniu). Marudną - zawsze niezadowoloną z siebie, z życia, z innych, z własnych ciągłych niepowodzeń - które są naturalne, bo żeby coś komuś wyszło, to musi się angażować, a nie robić wszystko byle jak, byle było.

Nie zrozumcie mnie źle, kocham moje dzieci mimo że ich pojawienie się było kompletnie nie w porę. Gdyby ich nie było to już dawno bym zwariował w tym związku - niestety, coraz częściej pojawiają się myśli, że gdyby ich nie było, to już b. dawno bym z tego związku zrezygnował. Bo uwierzcie, nie da się żyć z osobą z którą Cię kompletnie nic nie łączy - żadnej wspólnoty myśli, żadnego wspólnego uniesienia ciał, żadnej miłości. Tzn. z mojej strony, bo ona jest w dalszym ciągu kompletnie we mnie zakochana i cierpi widząc, że ja mam jej raczej serdecznie dość...

A więc: żyję w związku którego nie powinno nigdy w ogóle być. Tu pierwsze ostrzeżenie - nie bądźcie głupi i dobrze przemyślcie, popatrzcie na swoją wybrankę/wybranego spoza perspektywy swojej osoby, swoich kompleksów, obaw itd. Po drugie - co by nie było lekko, ranię tą osobę na codzień bo nie umiem jej kochać. Po trzecie - mam dzieci więc b. ciężko się z tego wyplątać (nie wiem jak u Was, ale u mnie i u niej w rodzinie rozwody praktycznie nigdy nie miały miejsca, nie ma informacji o takowych wydarzeniach w ostatniej 50-latce - więc jest 'presja społeczna' na trwanie związku, są względy materialne które bardzo rozwód utrudniają - niemal do niemożliwości, no i jest jak zawsze w takich przypadkach strach przed decyzją). Po czwarte - znów - mam dzieci, przed którymi na razie się udaje ukrywać wszystkie problemy, ale niedługo zaczną widzieć i rozumieć znacznie więcej - więc będziemy ranić także i je.

Czy może być jeszcze gorzej? Ależ owszem, może.

Zapragnąłem, oj ja głupi, szczęścia. Poznałem kogoś. Prawdziwą Kobietę. Taką która wie czego chce w życiu i konsekwentnie to realizuje. Która dba o siebie. Która jest piękna, przebojowa, wesoła, energiczna, dobra, zaradna, ma poczucie humoru, nie ma dziwnych uprzedzeń, nie jest chorobliwie religijna, która ma świadomość własnego ciała i umie się nim cieszyć, która lubi seks i nie ma żadnych chorych oporów w łóżku. Którą kocham jak nigdy nikogo i która także mnie kocha jak nigdy nikogo. Dla której jestem dopiero drugim mężczyzną w życiu...

...i któremu oddała więcej niż komukolwiek, ponieważ pierwszym był jej mąż z którym wciąż pozostaje w związku. Od lat, mimo że nie kocha, mimo że jest przez niego poniżana bo ma za duże ambicje dla tego chłopka-roztropka ze wsi, mimo wszystko - bo też ma dzieci. Trójkę, w tym jedno chore, co dodatkowo komplikuje całą sytuację.

I tu moje główne ostrzeżenie: nie dajcie się ponieść chęci bycia szczęśliwymi jeżeli będziecie w podobnym beznadziejnym stałym związku jak ja czy Moja Kobieta Życia. To wszystko miało być takie proste, a jest takie cholernie trudne... Miało (i jest) być takie piękne, ale kosztuje to tyle bólu... Każda chwila którą musimy spędzić osobno... Każdy dzień spędzony z osobą, do której nic się nie czuje zamiast z tą, za którą by się cały świat oddało... i wie się, że ten świat to i tak za mało żeby z nią być... I że nigdy się nie będzie... chyba że za jakieś długie lata kiedy dzieci dorosną i pójdą w świat, i będzie można przestać się o nie tak martwić... Czekamy na ten dzień ale ile czasu wytrwamy? Czy nie będziemy mogli tak żyć i spróbujemy zapomnieć o sobie? Na dziś wydaje nam się to niemożliwe (tak, rozmawialiśmy o przyszłości i jedyne co nam z tego przyszło to poczucie beznadziei... i pocałunki przez łzy żeby się jakoś pocieszyć). Czy zrezygnujemy z naszych związków żeby być RAZEM? Ale żadne z nas nie potrafi się zdobyć na to żeby tyle zburzyć, wyrządzić tyle krzywdy dla własnego szczęścia - bo w gruncie rzeczy, mimo zdrady, mimo obłudy która rządzi w naszych życiach to jesteśmy dobrymi ludźmi, jestem tego pewien co do Niej i mam nadzieję co do siebie. A może jednak po prostu wytrwamy? I przyjdzie taki dzień, kiedy w końcu będziemy naprawdę RAZEM? Życzcie nam tego... I uważajcie na swoje życie, żeby się głupio nie wpakować jak jak Ona czy ja.

Przepraszam za taki dołujący wątek. Musiałem się podzielić - może chociaż jedną osobę uchronię przed błędem, to już będzie coś. Późno już, idę śnić o mojej Kochanej... u boku kobiety która nic nie zawiniła, bo to ja się zdecydowałem na ślub z niekochaną. Nikomu nie życzę...