Witam Panowie i Panie, nie sądziłem, że do Was wrócę, a jednak, pomogliście wtedy, może pomożecie i teraz.

Na początek dodam, że swoje lata już mam (przed 30stką), mieszkam sam, zawodowo lepiej niż dobrze.

Z 3 lata temu będąc singlem poznałem fajną dziewczynę i coś zaiskrzyło. Ona była wtedy w średnio szczęśliwym związku, ale mimo to spotykaliśmy się, był seks. Można powiedzieć, że wzięło nas oboje mocno, ale ona postanowiła próbować ratować swój związek (głównie ze strachu przed opinią rodziny, strachem przed wejściem w coś nowego, itp.).

Przestaliśmy się kontaktować na jakiś czas, ja w między czasie poznałem inną dziewczynę, z którą nie byłem w związku, ale o niej potem.

Po roku czasu nie udało się pannie nr 1 uratować związku, rozstała się i nasz kontakt znowu się pojawił. Trwa to jakiś rok. W tym czasie było bardzo burzliwie. Ona jasno określiła się, co do mnie czuje i że chciałaby związku. Ja serwowałem jej ogromną huśtawkę. Pozwalałem się zbliżyć do siebie, a potem odrzucałem. Seks funkcjonował na spontanie (i pod tym względem dobraliśmy się cudownie). Byłem niezdecydowany, brak moich decyzji nie powodował żadnych konsekwencji. Można powiedzieć, że kawał gnoja ze mnie, po prostu żyłem sobie swoim życiem bez zobowiązań, a kiedy miałem chwile słabości to zawsze była ona. Typowo razem czasu spędzaliśmy mało, w większości to były wspólne wypady ze znajomymi, które kończyły się u mnie lub u niej.. W między czasie trwa patologiczna relacja z tą drugą panną (patologiczna, bo w sumie się już od pewnego czasu nie spotykamy, ale mamy kontakt pisano-telefoniczny, taka przyjaźń z domieszką patologi-spowiadanie się sobie co się robi i gdzie jest i z kim, itp.). Chyba też ta sprawa powodowała, że nie decydowałem się na związek z panną nr 1, bo wiedziałem, że skończy się przyjaźń z panną nr 2, a przyzwyczailiśmy się do nawet tego kontaktu wirtualnego.

Od kilku tygodni zacząłem się zastanawiać nad tym wszystkim, że stoję w miejscu w życiu prywatnym, że chciałbym coś zmienić, przemeblować życie. Zacząłem się zastanawiać nad związkiem. W między czasie dowiedziałem się, że panna nr 1 poznała pewnego gościa, który się nią zainteresował i ona nim również. I nie ukrywam, że to mnie ubodło. Prędzej, gdy nie chciałem z nią być ona również starała się z kimś spotykać, ale jakoś wtedy nie robiło na mnie to wrażenia. Tydzień temu mieliśmy rozmowę, powiedziała mi, że kończy ten etap w swoim życiu, że dłużej nie będzie na mnie czekać, że chce ułożyć sobie w końcu życie, że za dużo się już między nami wydarzyło, żebyśmy mogli być razem. Ale wydaje mi się, że mówiąc to miała nadzieję, że zareaguję, że nie pozwolę jej odejść, i że zdecyduję się na normalny związek. Nie powiedziałem nic.

Od naszej rozmowy mija tydzień, a ja toczę wewnętrzną walkę z sobą, czy podjąć działanie, zerwać kontakt z panną nr 2, pokazać pannie nr 1, że mi zależy, że potrafię być taki jak na początku, czy ogarnąć się porządnie i przypomnieć sobie jak się poznaje nowe kobiety.
Wiem od niej, że spotyka się z tym gościem, nie są jeszcze razem, ale "coś jest na rzeczy".

Więc albo JUTRO jadę do niej i mówię jak jest, że chce wszystko zmienić z pełnym zaangażowaniem i niech sama wybierze czy chce spróbować ze mną, ale już na poważnie, czy z nowym gościem, albo nie jadę do niej i zrywam kontakt i niech układa sobie życie bez mojego mieszania jej w głowie.

Proszę o diagnozę, czy jestem psem ogrodnika, któremu wystarczał sam fakt, że się mną interesowała czy jednak się obudziłem, poczułem chęć zmiany swojego życia i naprawdę mi na niej zależy?
A może po prostu związałbym się już z kimś i ustabilizował, ale nie koniecznie z nią?






Zmieniony przez - joejoe w dniu 2016-06-04 17:45:12

Zmieniony przez - joejoe w dniu 2016-06-04 17:47:15